Future | Part 3 | Dutch

O N E

Kaylee Tomlinson

Leroy en Luana en zwaaien vrolijk hun vader gedag en Luana drukt op het knopje om de Skype call te eindigen. Ik slaak een diepe zucht. "Het is bedtijd kleintjes." Zeg ik vermoeid. Ik ben op. Werkelijk helemaal op. Mijn batterij is leeg. Luke is met zijn band aan het touren en Louis ook. Samen natuurlijk. Maar de afgelopen 8 maanden waren ontzettend zwaar. Twee kleintjes en soms oppassen op die van Louis en Amber. Amber is Louis' verloofde en ze zijn super schattig. Beide kunnen we niet wachten totdat alle jongens weer thuis komen en de drukte weer terug komt. Het is zo stil. De kleintjes vinden het inmiddels normaal om papa via een scherpe te zien. Ik kan er maar niet aan wennen. Ik wil hem in mijn armen sluiten en mijn broertje treiteren. Leroy loopt stapje voor stapje de trap op terwijl ik hem streng in de gaten hou en Luana vast houd. Ik kleed beide om terwijl Luana al half ligt te slapen is Leroy druk bezig met alles om zich heen. "Leroy! Nu!" Zeg ik en ik verhef mijn stem en Leroy kijkt geschrokken op en kruipt snel zijn bedje in.

Zodra beide kinderen beide slapen loop ik naar beneden en ruim de keuken op. "Godsamme Luke... Nog twee weken..." Mompel ik tegen mezelf. "Kon ie godsamme maar eerder thuis komen." Fluister ik terwijl de tranen in mijn ogen opwellen. "Tot uw wens mijn juffrouw!" Ik draai me met een ruk om. "Luke." Roep ik ademloos uit. Luke opent zijn zijn armen. Ik kijk even ademloos naar Luke die met een enorme grijns op zijn lippen in de woonkamer staat. Ik hoor gestommel op de trap en denk dat het de andere zijn. Ik hoor Amber Louis zijn naam gillen terwijl ik nogsteeds ademloos Luke dom aan staan te kijken. "Kom je nog, lieverd?" Grijnst Luke. Ik ren op Luke af en spring op en sla mijn armen en benen om Luke zijn lichaam. Ik laat in een keer al mijn tranen vallen. "Je bent er echt, toch?" Vraag ik half snotterend en Luke lacht zacht. "Ja schat, ik ben echt." Zegt Luke zacht en ik hoor in zijn stem dat hij op het punt staat om te huilen.

Ik scheur mezelf van Luke af en wankel op Louis af en val in zijn armen. "Schatje toch. Niet zo huilen. We zijn er weer. Je ziet er vreselijk uit, Boo." Zegt Louis en ik bijt op mijn lip. "En bedankt..." Mompel ik. "Babe him heeft gelijk. Je ziet er gesloopt uit..." Zucht Luke en ik duw mezelf van Louis af. "Fijn om te horen! Het leven als moeder van twee kinderen waarvan de vader 8 maanden weg is is niet erg makkelijk. Ik ben gesloopt! Ik kan niet meer! Ik moet op me eigen kinderen passen en ook nog eens op die van Louis aangezien Amber druk is met haar werk, en dat gun ik haar, maar ik kan werkelijk geen ene fucking kant op!" Roep ik boos en iedereen staart me dom aan. Ik stamp naar boven en laat me vallen op mijn bed. Op ons bed moet ik zeggen.

Dit was dus niet hoe ik me had voorgesteld om iedereen weer terug te zien.

----

Eerste hoofdstuk is kort. Alleen om een indruk te geven Enzo... Verder worden ze gewoon lang en probeer ik minimaal 1000 woorden te hebben.

Laat me ff weten wat je denkt tho.