Future | Part 3 | Dutch

F O U R

Kaylee Tomlinson

Hij zag er vreselijk uit en ik stond op het punt om te gaan huilen. Lucas gaf me een bemoedigend kneepje in mijn hand en verliet de kamer. Wat? Waar gaat hij heen? "Oh Keetje wat heb ik je lang niet gezien lieverd." Mompelde Mathijs zwak en pakte mijn hand. Ik slikte de brok in mijn keel weg en ging zitten op het randje van zijn bed. "Ik zal het maar gelijk zeggen, ik ga Lucas zijn bruiloft niet redden... Het is in twee weken... Ik red het niet." Zegt hij zacht en op dat moment liet ik mijn tranen vallen. Hij zal zijn eigen zoon zijn bruiloft niet eens meer halen. "Ik heb het Lucas nog niet verteld. Hij weet zeker dat ik het haal. Ik haal het niet. Ik zal er niet zijn om hem weg te geven..." Zegt Mathijs en ik frons. "Hoe bedoelt u?" Vraag ik verward. "De Vader geeft altijd zijn dochter, in dit geval zijn zoon weg aan de partner. Ik kan het niet doen. Ik heb het er over gehad met Felicia. En we willen dat jij het doet. Voor mij." Zegt Mathijs en mijn mond zakt open. Dat kan hij niet aan mij vragen. "Luister, ik weet dat het veel gevraagd is, maar... Je bent altijd al Lucas zijn beste vriendin geweest. Zelfs al de tijd in Canada. Hij heeft het nog altijd nog over jou gehad. Hij heeft geen broer of zus om het te doen maar het voelt goed als jij het doet. Alsjeblieft." Mathijs klonk wanhopig wat me verbaasde. Aan de andere kant gaf het ook aan hoe graag hij wou dat ik het voor hem deed in plaats van zijn vrouw Felicia of iemand anders. "Oké." Ik floepte het eruit zonder na te denken. Toch voelde ik me vereerd. Er waren zoveel gemengde gevoelens en gedachtes hier over.

Het was laat in de avond toen ik weer naar huis ging. We hadden met zijn allen nog gepraat. Ik sluit zachtjes de voordeur. "Hallo?" Roep ik zacht. "Hey!" Hoor ik uit de woonkamer en ik zie Luke en Louis op de bank zitten gamen. Luke zet het spel op pauze en ze kijken me beide aan. "Heb je gehuild?" Vraagt Louis en ik knik langzaam. "Ja." Zeg ik zacht en ik laat me langzaam op de grote zachte stoel zakken. "Zag hij er zo slecht uit?" Vraagt Luke en ik knik. "Hij zag er vreselijk uit..." Mompel ik. "Kom." Zegt Luke simpel en hij opent zijn armen. Ik sta op en strompel naar hem toe en laat mezelf op zijn schoot zakken en kruip in zijn armen. Ik sluit mijn ogen en laat mijn tranen vallen. "Zijn vader gaat de bruiloft van Lucas over twee weken niet halen Lucas weet het nog niet. Hij en Felicia willen dat ik hem weggeef aan Patrick." Zeg ik in een zucht. "Jezus... Heftig..." Mompelt Louis. "Wat heb je daarop gezegd?" Vraagt Luke zacht. "Ik heb ja gezegd. Hij klonk zo wanhopig en hij wou zo graag dat ik het deed en niet iemand anders en... En..." Ik zucht diep en leg mijn gezicht in Luke zijn nek. "Het spijt me zo dat ik zo kut doe sinds jullie terug zijn." Zeg ik zacht. "Schat hoe kom je daar nou weer bij? We snappen het echt wel. Het is voor jou ook moeilijk..." Zegt Louis lief die mijn hand vast houd. "Ik voel me een baby." Zeg ik zacht en Luke grinnikt. "Ben je ook, mijn baby." Zegt Luke zacht en ik grinnik zacht.

Een week later.

Ik kijk nog een keer tevreden naar mijn jurk voor de bruiloft. Ik vind het nogsteeds een naar idee om hem weg te geven. Ookal moet zijn vader het nog een week uithouden. Ik kijk door het raam van de slaapkamer. Niet dat ik ver kan kijken want de ramen zijn nat van de regen. Gelukkig hebben ze volgende week mooi weer voorspeld. Ik hoor de bel gaan en loop snel naar beneden en open de deur. Lucas staat doorweekt van de regen in de deur opening. Hij kijkt op en zijn ogen zijn doorweekt met tranen. "Och nee toch?" Zeg ik langzaam en Lucas zijn lip begint te trillen en luide snikken verlaten zijn mond. "Kom hier schat!" Zeg ik zacht terwijl mijn ogen zich vullen met tranen. Ik trek hem aan zijn arm naar binnen en help hem met zijn jas. Ik help hem naar de bank en pak een deken die standaard op de leuning van de bank ligt en wikkel hem om Lucas heen. Ik trek hem dicht tegen me aan. De tranen stromen inmiddels ook over mijn wangen. Lucas krult zich op als een bolletje en laat al zijn emoties gaan. "De bruiloft." Smijt hij gebroken. De bruiloft ja. Ik moet hem weggeven, voor zijn vader. Ik heb het hem beloofd. Ik moet wel. Het is een vreemd idee. Een vreemd gevoel. Ik moet mijn beste vriend weg geven terwijl zijn familie toekijkt. Aan de andere kant voel ik me vereerd. Mathijs was als een tweede vader voor mij. Al wist ik niet dat ik er al twee had. Als ik eens geld tekort had dan was hij er. Als ik ruzie met mijn toenmalige ouders had was hij er. Hij was er altijd voor mij. En nu moet ik er voor hem zijn. Een soort van... Lucas heeft me nu nodig en ik z er voor hem moeten zijn zoals zijn vader er altijd was aangezien hij dat nu niet meer kan. Het is zo vreselijk om te bedenken dat na gemiddeld 4 dagen word iemand begraven en over precies 7 dagen is de bruiloft van Lucas en Patrick. Voor mij is het al moeilijk, maar hoe zou het voor Lucas zijn. Ik kan het me niet voorstellen. Ik moet ineens terugdenken aan toen ik Louis bijna kwijt was. Ik begin alleen maar harder te huilen. Denk aan vrolijke dingen... Het lukt niet het werkt niet. Waarom moet hij nou nu dood gaan? Had hij niet nog een verdomme week kunnen wachten? Ik voel twee sterke armen om mij en deels om Lucas heen en weet dat het Louis is. Toch lief dat Louis Lucas niet kent maar toch ook hem rustig probeer te krijgen.

En hem lukt het wel...