30 Days to Suicide

2ηΗμερα-Part1.

Μπορω να δω πολλες φουσκες.Ναι αγαπω τις φουσκες.Την κοιταζω στα ματια με ανυπομονησια.Θελω και αλλες.

''Κι αλλες γιαγια!''Της φωναζω χαρωπα.

''Τελειωσε αγαπη μου.''Κλεινει το κουτακι που βγαζει φουσκες.

''Θελω κι αλλο...''Προσπαθω να κλαψω για να με λυπηθει.

''Οχι Κρυσταλλια μου , ηρθε η ωρα για φαγητο.''Πιανει το χερι μου και με τραβαει στην κουζινα.

'''Γιαγια τι θα φαμε;''Την ρωταω.

''Ξυπνησε!''Ακουω την φωνη της μαμας μου.Ανοιγω αποτομα τα ματια μου.Πολλα κεφαλια απο πανω μου.Πιο κοντα η μαμα και ο μπαμπας και απο πισω τα παιδια.

''Τι εγινε;''Ρωταω νυσταγμενα.Βασικα που ειμαι και τι θελουν ολοι αυτοι εδω.

''Δεν θυμασαι αγαπη μου; Μας κατατρομαξες.''Η μαμα μου σφιγγει το χερι μου.Νιωθω ενα μικρο τσουξιμο.Κοιταζω εκει.Μια λεπτη βελονα ειναι συνδεμενη με το πανω μερος του χεριου μου.

''Που ειμαι;''Αρχιζω και τρομαζω.

''Στο νοσοκομειο , τωρα εισαι καλα.''Η φωνη του μπαμπα μου αρκει για να με καθησυχασει.

''Γιατι τι επαθα;''Θελω να βαλω τα κλαματα.Δεν ξερω γιατι αλλα θελω.

''Εμ...''Η μαμα μου παει να πει αλλα σταματαει.

''Ενα παιδι προσπαθησε να σε εκμεταλευτει..''Ο μπαμπας μου λεει βιαστικα.

''Ε; Γιατι δεν θυμαμαι κατι;''Πραγματικα δεν θυμαμαι τιποτα.Απλως...το τελευταιο που θυμαμαι ειναι να κοιταζω την θαλασσα και και τον Κριστιάν απο μακρυα.

''Αυτο που σου εριξε στο ποτο ηταν ακρως δυνατο.''Ενα γιατρος εμφανιζεται απο το πουθενα.Φοραει την γνωστη καταλευκη στολη και τα μαλλια του γκριζαρουν στις φαγοριτες.

''Πες μου πως νιωθεις Κρυσταλλια...''Ολοι απομακρυνονται απο τον περιγυρω του κρεβατιου και ο γιατρος στεκει διπλα μου.

''Εε νιωθω καλα. Απλως η μνημη μου ειναι καπως..κενη.''Προσπαθω να εξηγησω.

''Λογικο.Σπανια βλεπουμε τετοιου ειδους σκευασματος.Συνηθως εχουμε περιστατικα με εξταση αλλα αυτη την φορα ο τυπος μας δυσκολεψε.''Ακουμπαει την κοιλια μου.Δεν μπορω να θυμηθω τιποτα απολυτως και αυτο με τρελαινει.Πιεζει το στομαχι μου.

''Πονας;''Με ρωταει κοιτωντας με στα ματια.

''Οχι , οχι.''Δεν ποναω καθολου.