30 Days to Suicide

7η-8ηΜερα.Part-1

*Δωστε μια ευκαιρια και σε αυτο το τραγουδι*


7ηΗμερα


Ο ηλιος δυει αργα και απολαυστικα. Εκεινος καθεται στο πιο απομερο σημειο. Στο ενα του χερι κραταει ενα αναμενο τσιγαρο. Η οψη το θυμιζει εργο τεχνης. Τα κομμενα του μαλλια,τα ατιμελητα χαρακτηριστικα του και τα μισανοιχτα χειλη του, τον κανουν λιγο πιο ονειρικο απο οτι δειχνει.


Ρουφαει λιγο ακομα απο το τσιγαρο του και κοιταζει μοναχα την δυση. Η σκεψη του ειναι αδιακοπα σε αυτην. Περιτρυγυριζει στο μυαλο του σαν εμμονη ιδεα. Ιδεα που του καιει το μυαλο. Πρεπει. Μα.. παντα αυτο τον 'Μα' τον εκανε να κανει ο,τι εκανε. Το κινητο του δονειτε στην τσεπη του. Μετακινηται ελαφρα απο την θεση και το βγαζει βιαστικα.


''Ελα.''Λεει μουντα.


''Που εισαι;''Ακουγεται απο την αλλη μερια του ακουστικου.


''Καστρα.''Απανταει στον ιδιο τονο.


''Αυτη;''Ρωτα μονομιας.


''Να μην σε νοιαζει.''Σκεφτεται να του το κλεισει αλλα ο φοβος τον κραταει πισω.


''Οριστε;''Το ειρωνικο του γελιο φτανει στα αυτια του Κριστιάν. ''Ελα Κριστιάν..''Συνεχιζει να γελαει.


''Γαμα μας.''Του φωναζει ελαφρα.


''Ξες οτι προτιμω μονο 'κοχυλια'...''Του λεει πονηρα.


''Αρη..''Ψελλιζει μεσα στα νευρα.


''Πανε βρες την.''Επιμενει ο Αρης.


''Δεν εχω ορεξη.''Απανταει ατονα.



''Δεν πηρες τα φαρμακακια;''Λεει και καλα με γλυκια φωνη.


Ο Κριστιάν δεν απανταει. Παιρνει βαθιες ανασες και πεταει την γοπα του μακρυα.


''Αυτοκτονησες;''Ο Αρης τον ρωταει και γελαει υστερικα.


''Τι θες να κανω;''Ο Κριστιάν ψιθυριζει στο ακουστικο. Πληγωνεται. Πληγωνεται και ας μην το δειχνει ποτέ. Ο κοσμος του ειναι ο κοσμος που ειναι παντα μονος. Στο δικο του κοσμο εχει δημιουργησει εναν αλλον κοσμο. Ζει μεσα σε αναμνησεις , λογια , πραξεις. Ζει σε δυο κοσμους. Τον ενα τον πλάθει και τον αλλον τον ζει. Αλλωστε η τρελα απεχει ενα χιλιοστο απο την λογικη. Μια φορα τρελος. Παντα τρελος.



''Εσυ ξερεις καλυτερα τι θελω να κανεις , μαλλον να κανουμε.''Κανει μια παυση.''Τωρα σε κλεινω εχω να κανω κατι 'δουλειες΄. Οπως ειπαμε.''Του το κλεινει κι ο Κριστιάν βαζει το κινητο του στην τσεπη.


Κοιταζει αλλη μια φορα την θέα και σηκωνεται ορθιος. Τα δαχτυλα του σφιγγουν με μανια το αλλο χερι. Σκεφτεται να δωσει ενα τελος. Ενα τελος σε ολα αυτα μα ειναι αδυνατο. Τον κυνηγουν αυτες οι φωνες. Οι φωνες που του ψιθυριζουν τα βραδια και τα πρωινα. Οι φωνες ηρεμουν ελαφρα οταν ειναι αυτη κοντα. Σαν να τον προστατευει. Δεν μπορει να ελεγξει τιποτα. Ουτε τον ιδιο του τον εαυτο. Αμφιταλαντευεται στους δυο κοσμους. Σε αυτο που ειναι και σε αυτο που δεν θελει να ειναι. Μερικες φορες αυτες οι σκεψεις κανουν το μυαλο του να ματωσει. Απο τα ματια του αναβλιζει αιμα και τοτε ειναι που τρελενεται. Οταν χανει τον ελεγχο. Οταν θυμαται. Το παρελθον ειναι παντα εκει. Στα χερια του , στο σωμα του μα κυριως στο μυαλο του. Ο μονος τροπος για να πνιξεις το μυαλο ειναι να το σκοτωσεις. Και ο δρομος για αυτον ειναι μονοδρομος.


Ανοιγει το κινητο του και καλει την Κρυσταλλία. Το κινητο της ειναι κλειστο. Σκεφτεται να παει κοντα στο σπιτι της μα τα ποδια του δεν εχουν την δυναμη να διανυσουν ολη αυτη την αποσταση. Με αργα βηματα και με τα ακουστικα στα αυτια χανεται στους κοσμους του βαδιζοντας προς το σπιτι του.




''Δεν με θελει.''Η Λενα γκρινιαζει.


''Σταματα να το λες αυτο. Εισαι απλως εγωιστρια. Γιατι δεν στελνεις και εσυ καμια φορα;''Δεν μπορω να της βαλω μυαλο. Ειναι τοσο ξεροκεφαλη.


''Εστειλα την προηγουμενη.''Αγκαλιαζει σφιχτα τον μαξιλαρι της.


''Και ολες τις αλλες φορες αυτος!''Της λεω εντονα.


''Ναι αλλα..''Την σταματαω πριν συνεχισει.


''Αλλα τι; Δεν εχει αλλα. Κανετε σαν παιδια και οι δυο. Σε θελει και τον θελεις. Το εχετε πει γιατι κανετε τετοιους εγωισμους;''Την ρωταω τωρα πιο ηρεμα.


''Λες να κανουμε σαν παιδια;''Ρωταει με απελπισια.


''Φυσικα!''Ανασηκωνομαι απο το καθισμα του μπαλκονιου της.


''Λες να του στειλω δηλαδη;''Ρωταει με το ιδιο υφος.


''Τι σου λεω τοση ωρα;''Γελαω αγανακτισμενη.


''Καλα θα του στειλω..''Παιρνει το κινητο στα χερια της.