30 Days to Suicide

4ηΗμερα-Part-1

Τα ματια μου ανοιγουν βαρια. Ειναι 8 το πρωι. Κοιταζω αυθορμητα τα μπρατσα μου.Τα σημαδια που ειχε αφησει στα χερια μου αρχιζουν να ξεθωριαζουν. Δεν κοιμηθηκα πολυ. Και για αυτο ευθυνονται οι σκεψεις μου. Παιζω και ξαναπαιζω τα λογια του στο μυαλο μου. Μιλουσε μεταφορικα ή οντως θελει να με σκοτωσει; Τι εκανε στην παρεα του και που ειναι οι αλλες κοπελες; Η απαντηση στην ερωτηση του με εκαναν να εχω κι αλλες αποριες , πιο ουσιαστικες. Ουσιαστικες γιατι οι απαντησεις ισως κοστισουν την ζωη μου. Δεν ξερω γιατι εκεινη την φορα στον καναπε του αφου χορεψαμε , μεσα στην αγκαλια του εγω ενιωσα ασφαλεια. Δεν ξερω γιατι τωρα τρεμω απο φοβο. Τι σου ειναι τελικα η ψυχη;


Σηκωνομαι απο το κρεβατι μου και στεκομαι μπροστα απο το παραθυρο μου. Η φυση ξυπναει μαζι με εμενα. Ακουμπαω το χερι μου στο ζεστο τζαμι. Θελω τοσο πολυ να ξενιασω.Και το μυαλο μου αμεσως με πεταει στην Λενα. Την φιλη μου που χανω εξαιτιας ενος ατομου που αν εννοουσε οτι ελεγε θελει να με σκοτωσει , και εγω τι ; Εγω σκεφτομαι ακομα οτι θελω να τον βοηθησω. Δεν ξερω γιατι. Δεν ξερω πραγματικα γιατι θελω να τον βοηθησω. Νιωθω την αναγκη , την αναγκη.. να τον φτιαξω να γινω εγω το σημειο αναφορας της ζωης του. Να λεει πριν την Κρυσταλλια και μετα την Κρυσταλλια. Θελω..θελω να τον κανω να δει τα ανθοι περα απο τα σκατα της ζωης. Θελω να του δειξω τοσα πολλα.



Ειμαι απο τα ατομα που παντα κοιτουσαν την θετικη πλευρα , οχι οτι δεν ηξερα και την ασχημη αλλα απλως δεν της εδινα σημασια , σαν να μην υπηρχε. Μα στην πραγματικοτητα ηταν παντα εκει , παντα. Κι εγω.. εγω την αγνοουσα γιατι απλως δεν την ενιωθα , δεν ενιωθα την ασχημια. Μα τωρα η ασχημια με φιλησε και μπερδεψε κι εμενα..




''Τι κανεις τοσο νωρις ξυπνια;''Η φωνη του μπαμπα μου με τρομαζει.''Τι κανεις Κρυσταλλια; ''Με πλησιαζει βιαστικια.''Γιατι κλαις;''Σκουπιζει τα δακρυα μου.Τι; δεν καταλαβα καν οτι κλαιω.


''Συνεβει κατι χθες; Γιατι δεν κοιμασαι; Ειδες εφιαλτη;''Ρωταει ανησυχος.


''Δεν ξερω μπαμπα..''Λεω την αληθεια.''Δεν ξερω..''Μπαινω βιαστικα στην αγκαλια του.


''Κρυσταλλια..ο,τι και να σου συμβαινει εγω θελω να το ξερω , μην μας κρατας εξω απο την ζωη σου.''Μου χαιδευει τα μαλλια.



''Δεν θα το κανω μπαμπα.''Δεν θα χασω την ζωη μου για καποιον που..οτι αγγιζει το σκοτωνει.


''Χαιρομαι , τωρα πεσε να ξανακοιμηθεις.''Με κοιταζει στοργικα μεσα απο τα γυαλια του.Με ξαναφιλαει κι εγω προχωραω προς το κρεβατι.Χωνομαι κατω απο το σεντονι κι κλεινω τα ματια μου.Οταν τα ξανανοιγω δεν ειναι πλεον στο δωματιο.Καθαριζω τα ξεραμενα δακρυα και κοιταζω το ταβανι.Δεν θελω να χασω την Λενα , κανεναν δεν θελω να χασω.Ουτε εμενα ,κανεναν.



Ο υπνος με ξαναπερνει χωρις προειδοποιησει οταν το μυαλο μου κουραζεται απο τις σκεψεις μου.


''Κρυσταλλια;''Η μαμα μου με σκουνταει.Στο χερι της κραταει ενα χαπακι κι ενα ποτηρι νερο.


''Παρε μωρο μου..''Μου δειχνει την χουφτα της. Χωρις να απαντησω βαζω το χαπι στο στομα μου καταπινοντας μια μεγαλη γουλια νερο.


''Πηρε τηλεφωνο η Λενα , ειπε οτι θα ερθει σε λιγο..''Μου λεει χαμογελαστα και παει να με φιλησει στο κεφαλι μα την σταματαω.