''Που ησουν;''Ακουω την μουντη φωνη του απο την κουζινα. Τα χερια του ειναι στηριγμενα στον παγκο και το κεφαλι του μπροστα στον νεροχυτη.
''Τι επαθες;''Πηγαινω απο πισω του.
''Ειμαι καλα..''Βηχει και λιγος εμετος βγαινει απο το στομα του.Αυτοματα κλεινω τα ματια μου και κανω ενα βημα πισω.
''Δεν φαινεσαι καλα..Ελα να ξαπλωσεις..''Του λεω απαλα αλλα αυτος καθεται στην ιδια σταση.
''Θες να παρω καποιον τηλεφωνο;''Αρχιζω και ανησυχω.
''Οχι ειμαι καλα..''Ψιθυριζει.
''Τι εφαγες το πρωι;''Τον ρωταω.
''Τιποτα.''Απανταει.
''Χθες το βραδυ;''Κανω ενα βημα λιγο πιο κοντα του.
''Τιποτα..''Λεει σιγανα βηχωντας.
''Ποτε ηταν η τελευταια φορα που εφαγες Κριστιάν;''Τον ρωταω λιγο πιο αυστηρα.
''Δεν θυμαμαι..''Βηχει ξανα κι κανει ακομα λιγο εμετο.
''Τι δεν θυμασαι;''Γουρλωνω τα ματια μου.
''Νομιζω δυο μερες..''Καθαριζει το προσωπο του και με κοιταζει με κοκκινα ματια.
''Δυο μερες;''Δεν μπορω να κρατησω την φωνη μου σιγανη.
''Τι σημασια εχει; Αφου θα αυτοκτονησω.''Αναησηκωνει τους ωμους και σερνεται μεχρι το σαλονι.
''Ετσι πως πας ομως θα...''Ο ηχος του κινητου μου με διακοπτει.το αρπαζω βιαστικα και κοιταζω οτι με καλει η μαμα μου.Αμεσως με πιανει πανικος.Περπαταω πανω κατω κοιτωντας την οθονη.Δεν ειμαι καλη στο να λεω ψεματα..Λογικα θα εμαθε οτι δεν ειμαι στην Λενα και τι θα της πω; Τι.
''Ναι;''Λεω με τρεμουλιαστη φωνη.
''Ελα αγαπη μου..''Ο τονος της φωνη της με καθησυχαζει.
''Εγινε κατι;''Ρωταω ψιθυριστα καθως το βλεμμα του Κριστιάν ειναι πανω μου.
''Οχι πηρα να σε ρωτησω ποτε θα γυρισεις να ζεστανω το φαγητο.''Αμεσως μια ανασα ανακουφισης βγαινει απο τα χειλια μου και καθομαι ησυχη στον καναπε.
''Ααα..σε δυο ωρες υποθετω μαμα..''Αγριοκοιταζω τον Κριστιάν γιατι εχει ενα αρρωστο χαμογελο στα χειλι του.
''Ενταξει ,ολα καλα;''Ρωταω καχυποπτα.
''Ναι βρε μαμα , τα λεμε..''Της το κλεινω βιαστικα.
''Τι εγινε;''Με ρωταει ο Κριστιαν.
''Τιποτα..''Κανω μια παυση.''Σιχαινομαι να λεω ψεματα..''
Γελαει ειρωνικα και βαζει τα ποδια του πανω στο τραπεζακι του σαλονιου.''Σιγουρα..''Ειρωνευεται.
''Αληθεια ειναι..''Με υπερασπιζομαι.
''Και σε μενα τοτε αυτο που ειπες τι ηταν;''Λεει με υφος νικητη.Σιγουρα δεν θα το ξεχνουσε τοσο ευκολα.
''Εμμ..''Τωρα πραγματικα δεν εχω τι να πω.''Ξεχασε το.''Κουναω το κεφαλι μου.
''Ποτέ.''Ψιθυριζει.
''Δεν θα ξαναγινει..''Πρεπει να τα πηγαινω καλα μαζι του.Τα πραγματα ειναι χειροτερα απο οτι νομιζα. Οι παρεες του τον αφησαν , παιρνει χαπια , ζει μεσα σε ενα αχουρι , δεν τρωει και καπνιζει μπαφους..Δεν ξερω απο που να το πιασω.Θα αρχισω με τα βασικα. Φαι.Ελεγχω στις τσεπες μου αμα εχω λεφτα και υστερα τον κοιταζω. Εχει κλειστα τα ματια του σαν να κοιμαται αλλα ειμαι σιγουρη οτι δεν κοιμαται.
''Που εχεις το σταθερο σας;''Τον ρωταω.
YOU ARE READING
30 Days to Suicide
Teen Fiction.. Καθε 30 μερες το φεγγάρι μας χαρίζει την ομορφιά του. Και μετα ξανά απο την αρχη, περιμένεις αλλες 30 μερες. Ο Κρίστιαν αποφασίζει σε 30 μερες να σκοτώσει καθε μισητό, βαρετό κομματι της ζωής του. Τα σχέδια του χαλανε απρόσμενα οταν μια κοπελα πρ...
