30 Days to Suicide

8ηΗμερα.Part-2

Αφηνω το ποδηλατο στον τοιχο και ξεκιναω να ανεβαινω τα σκαλοπατια. Η καρδια μου χτυπα δυνατα. Λες και θα συναντησω τον διαβολο. Η γιαγια μου , μου ελεγε ιστοριες για τον διαβολο. Ειναι ενα τερας ,ελεγε, που ζει μεσα σε καθε ανθρωπο. Οταν το ταισεις με κακο αγριευει και σε κυριευει. Δεν ξερω κατα ποσο μπορουσε ο 6χρονος εαυτο μου να κατανοησει αυτο το πραγμα αλλα τωρα καταλαβαινω καθε της λεξη.


Φτανω εξω απο την πορτα και χτυπαω το κουδουνι. Το χερι μου ειναι ιδρωμενο απο το αγχος και παραλληλα νιωθω εναν κομπο στο στομαχι.


Η πορτα ανοιγει σιγα. Πισω απο αυτην βρισκεται ο Κριστιάν.

''Φυγε.''Ψιθυριζει.


''Γιατ..;''


''Επ!''Ενα καστανοξανθο παιδι πεταγεται απο πισω του πιανοντας με δυναμη τον σβερκο του Κριστιάν.


''Γεια..''Λεω αμηχανα.Ειναι το παιδι που ειδα κατω απο το σπιτι τις προαλλες. Ειναι ο Αρης.


''Περνα μεσα..''Κοιταζει τα γυμνα μου ποδια αρκετα επιμονα.


Κοιταζω κλεφτα τον Κριστιάν που πλεον εχει φυσιολογικο προσωπο. Το σαλονι ειναι γεματο καπνους. Βηχω ελαφρα και ο Αρης γελαει.


''Ρε μαλάκα επρεπε να ανοιξουμε λιγο τα παραθυρα.''Λεει στον Κριστιαν και εκεινος σαν υπνοτισμενος ανοιγει το ενα παραθυρο.


''Ποσο αγενης ειμαι.''Ο Αρης ερχεται μπροστα μου.


''Αρης..''Χαμογελαει γοητευτικα και δινει το χερι του.


''Εμ Κρυσταλλια..''Του δινω το δικο μου. Εκεινη την στιγμη καταλαβαινω οτι ειναι ιδρωμενο και προσπαθω να κρυψω την ντροπη μου.


''Αγχωμενη;''Με ρωταει ψιθυριστα και ο Κριστιάν μας κοιταζει. Το βλεμμα του καρφωνεται στα ματια μου και σφιγγει λιγο πιο πολυ το χερι μου.


''Εμμ..''Δεν ξερω τι να πω. Δεν ειναι αγχος ειναι φοβος.


''Ελατε να καθησουμε.''Ο Κριστιάν φωναζει εκνευρισμενος.


Βρισκω την ευκαιρια και τραβαω το χερι μου πισω. Προχωρω και καθομαι στον αδειο καναπε. Ευτυχως ο Αρης καθεται διπλα στον Κριστιάν. Υπαρχει μια αμηχανη ησυχια. Εγω κοιταζω χαμηλα και οι αλλοι δυο κοιταζουν εμενα σαν να περιμενουν κατι.


''Πειτε κατι ρε παιδια..''Ο Αρης λεει και γελαει σιγανα.Εγω χαμογελαω απλως και ανασηκωνω τους ωμους μου. Θελω να φυγω.



''Ωραια , μονος θα μιλαω.''Ο Αρης προσπαθει να κανει πλακα αλλα πραγματικα δεν τα καταφερνει.


''Ενταξει λοιπον..''Ξαπλωνει πισω την πλατη του.''Ποσο εισαι Κρυσταλλια;''Με ρωταει.


''Ειμαι 17,5.'' Του λεω με σοβαρο προσωπο.


Κανει μια περιεργη εκφραση και μου χαμογελαει.''Ομορφη ηλικια.''Μου χαμογελαει πιο εντονα.


''Ναι. Εσυ ποσο εισαι;''Τον ρωταω. Ειμαι που ειμαι εδω , τουλαχιστον ας μαθω και κατι.


''Εγω 24.''


''Δεν σου φαινεται.''Φαινεται νεοτερος. Εχει ομορφες γωνιες και το προσωπο του ειναι σχεδον παιδικο.


''Μου το λενε συχνα.''Απανταει. Το βλεμμα του Κριστιάν ειναι χαμενο. Σαν να μην βρισκεται εδω.


''Και απο που γνωριζεστε;''Του χαμογελαω κι εγω  ρωτωντας.



''Φιλοι απο το λυκειο.''Ο Αρης απανταει και κοιταζει τον Κριστιάν.Εκεινος κουναει καταφατικα το κεφαλι.


''Και κρατησατε μεχρι τοτε;''Ρωταω με θαυμασμο.


''Οταν εχεις πραγματα να σε κρατανε , κρατατε.''Χτυπαει συνωμοτικα το γονατο του Κριστιάν.


''Και τι πραγματα σας κρατανε;''Τον ρωταω.


''Αυτα δεν ειναι για μικρα κοριτσακια σαν κι εσενα..''Μου χαμογελαει.


''Χαχαχα..''Γελαω με μεγαλη προσπαθεια.''Δεν ειμαι και τοσο μικρη.''Προσπαθω να με υπερασπιστω.



''Ελα τωρα..''Φαινεται σαν να με φλερταρει. Στο μυαλο μου ερχεται το βλεμμα του εκεινη την μερα που τον πρωτοειδα. Ο τροπος που με κοιτουσε μεσα απο το τζαμι δεν θυμιζει τιποτα σε αυτο το αστραφτερο χαμογελο. Αυτος ο τυπος με τρομαζει πιο πολυ και απο τον Κριστιάν.



''Ειμαι σχεδον 18.''Ανασηκωνω τους ωμους μου.Κουναει καταφατικα το κεφαλι του και αναβει ενα ακομα τσιγαρο.


''Ρε μαλακα πες κατι.''Ο Αρης τον σκουνταει. Ο Κριστιάν ειναι τοσο χαμενος που με προβληματιζει.


''Δεν εχω κατι.''Σχεδον δειχνει οτι δεν τον θελει εδω.Ο Αρης ριχνει ενα εντονο βλεμμα στον Κριστιάν και εκεινος ανασηκωνεται.



''Εισαι ενταξει;''Με ρωταει ο Κριστιάν κοιτωντας με στα ματια.


''Ναι , ναι φυσικα.''Τον κοιταζω γλυκα.


''Να ρωτησω;''Ο Αρης λεει ξεφυσωντας τον καπνο.


''Αμε.''Απανταει ο Κριστιαν.


''Παιζει κατι με εσας τους δυο;''Η ερωτηση του με κανει να βηξω ελαφρα. Δεν ξερω ποιος υποτιθεται οτι πρεπει να απαντησει και τι.


''Οχι , οχι.''Λεει ο Κριστιάν και δεν με πειραζει η απαντηση του. Ο φιλος του δεν μου φαινεται και απο τα καλυτερα παιδια.


''Ααα..μαλιστα...''Με κοιταζει με ενα περιεργο χαμογελο. Ακουγεται ενας ηχος. Ειναι το κινητο του Αρη. Το σηκωνει αμεσως.


''Ελα.''Λεει σοβαρος και το χαμογελο του χανεται. Νιωθω το βλεμμα του Κριστιάν πανω μου.


''Εγινε, εγω το ετοιμαζω...τα ειπαμε. Ναι. Ερχομαι.''Το κλεινει και σηκωνεται απο τον καναπε.


''Την κανω.''Λεει και αρπαζει τα τσιγαρα του απο το τραπεζακι.


''Χαρηκα που σε γνωρισα.''Μου λεει χαμογελωντας.


''Και εγω.''Του απανταω.Φτανει μεχρι την πορτα και εκει σταματαει.


''Ααα..τωρα που το θυμηθηκα.''Λεει και με κοιταζει.


''Το βραδυ κανουμε ενα παρτακι , θες να ερθεις;''Με το βλεμμα του ειναι σαν να με αναγκαζει να πω ναι . Εχει πανεμορφο χαμογελο.


''Εε δεν ξερω ακομα..''Δεν θελω ειναι η αληθεια.


''Μην αγχωνεσαι , θα ειναι και ο Κριστιάν , θα περασουμε ωραια.''Χαμογελαει ξανα.


''Θα παμε μαζι.''Η βαθια φωνη του Κριστιάν σχεδον με πειθει.



''Ενταξει.''Λεω σαν να συμφωνω.''Αλλα δεν υποσχομαι τιποτα.''Του λεω.


''Θα σε δω εκει.''Μου λεει και χωρις να χαιρετησει τον Κριστιάν βγαινει κι κλεινει την πορτα. Γυριζω το βλεμμα μου στον Κριστιάν.



''Εισαι ενταξει;''Τον ρωταω.


''Ναι , ναι μια χαρα.''Δεν τον πιστευω.


''Ο φιλος σου ειναι καπως περιεργος.''Του λεω διστακτικα.


''Μια χαρα παιδι ειναι.''Τον υπερασπιζεται.


''Φαινοσουν περιεργα.''


''Τι εννοεις;''Ρωτα.


''Σαν να τον φοβοσουν.''


''Δεν φοβαμαι τιποτα.''Λεει με σιγουρια και αναβει ενα τσιγαρο.


Βγαζω τα παπουτσια μου και παω και καθομαι διπλα του στον καναπε. Θελω να τον αγγιξω αλλα δεν το κανω. Για καποιο λογο νομιζω πως θα τον αγγιξω και θα νιωσω οπως τις αλλες φορες.



''Θες;''Με ρωταει δειχνωντας το τσιγαρο.


''Οχι.''Ειμαι σιγουρη.


''Λες και δεν εχεις ξανακαπνισει.''Λεει ειρωνικα.


''Εσυ με ειχες αναγκασει.''Του λεω γελωντας.


''Αν δεν ηθελες δεν θα το εκανες.''Διωχνει τον καπνο απο τα ρουθουνια του.


''Υπηρχε λογος που το εκανα.''Τον κοιταζω.



''Ναι σωστα ηθελες να μαθεις κατι.''Εχει μια ειρωνια στο υφος του αλλα δεν θελω να το σχολιασω.



''Ναι..''Δεν ξερω τι αλλο να πω. Αφηνω το κεφαλι στην πλατη του καναπε και τον κοιταζω. Αυτος εχει συγκεντρωσει το βλεμμα του στο κενο. Καπνιζει αργα και απολαυστικα. Η θλιψη του βγαινει με καθε του ανασα. Ειναι θλιμενος και δεν ξερω τι μπορω να κανω για να του φτιαξω το κεφι. Ισως αρκει που ειμαι εδω. Ισως..



Σβηνει το τσιγαρο του στο τασακι και γυριζει το κεφαλι του να με κοιταξει. Του χαμογελαω ελαφρα και εκεινος κοιταζει τα χειλη μου. Δεν μιλαει. Ακουμπαει με τον ιδιο τροπο το κεφαλι την πλατη του καναπε και με κοιταζει. Προσπαθω να επικεντρωθω στα σκουρα του ματια. Δεν με φοβιζουν τοσο οσο τις πρωτες μερες. Αυτη την στιγμη ειναι ηρεμα και αρκετα νυσταγμενα. Θελω να του πω οτι μου ελειψε , αλλα δεν το κανω. Ισως πρεπει να μου δωσει εξηγησεις για αυτο που ειπες τις προαλλες.


''Τι σκεφτεσαι;''Με ρωταει σιγανα.


''Βλακειες.''Κουναω το κεφαλι μου σαν να θελω να ξεχασω.


''Να μαντεψω;''Ανασηκωνει ελαφρα τα φρυδια του.


''Αχα.''


''Εμενα. Και ποσο θεός ειμαι.''Προσπαθει να κανει πλακα φυσικα.


Γελαω ελαφρα.''Ναι επεσες μεσα.''Του χαμογελαω. Σηκωνω το χερι μου και το ακουμπαω πανω στο δικο του.


''Θες να μου εξηγησεις ηρεμα τι εγινε τις προαλλες;''Δεν θελω να τον νευριασω. Θελω απλως να το λυσουμε. Εχω αναγκη να ακουσω μια λογικη εξηγηση.



''Ναι..''Καθεται λιγο καλυτερα γυρνωντας το σωμα του με κατευθυνση προς εμενα.


''Αληθεια , ο,τι ειπα δεν το εννοουσα. Και δεν ξερω πως βγηκε εκεινη την στιγμη. Ηθελα να σε πειραξω οχι να σε φοβισω. Δεν εχω σκοπο να σκοτωσω κανεναν ανθρωπο.''Κανει μια παυση.''Και ειδικα εσενα.''Το χερι του ακουμπαει το μπουτι μου.


''Να σε εμπιστευτω;''Τον ρωταω κοιτωντας τον βαθια στα ματια. Εκεινος τα ανοιγοκλεινει πολλες φορες. Μεσα στο βλεμμα του μπορω να ξεχωρισω μια ταραχη. Το χερι του ιδρωνει στο μπουτι μου και εγω απλως τον κοιταζω περιμενωντας μια απαντηση.


''Εγω δεν μπορω να απαντησω σε αυτο..''Λεει και τραβαει το χερι του απο πανω μου.Το αρπαζω βιαστικα και το βαζω στην προηγουμενη θεση του.


''Θα το δουλεψουμε.''Του χαμογελαω γεματη αισιοδοξια.''Να σε ρωτησω κατι;''


''Μμμ..''Μουγκριζει.


''Γιατι δεν ηθελες να τον γνωρισω;''Τον ρωταω.


''Ποιον;''Κανει πως δεν καταλαβαινει.


''Για τον Αρη μιλαω Κριστιάν. Και στο θυροτηλεφωνο δεν ηθελες να ανεβω και μετα στην πορτα μου ειπες να φυγω. Και ο φιλος σου επεμενε. Γιατι ολο αυτο;''Δεν νομιζω να με εχει για τοσο χαζη.


''Απλως δεν ειναι καλο παιδι.Αυτο δεν χρειαζεται να αγχωνεσαι και να το συζηταμε..''Μιλαει βιαστικα κοιτωντας τα χειλη μου.


''Εγω πιστευω πως...''Το χερι του χωνεται στα μαλλια μου. Με τραβαει γρηγορα κοντα του και χωρις προειδοποιηση με φιλαει. Νιωθω την κοιλια μου να σφιγγεται οσο το φιλι βαθαινει.Ανεβαινω στα ποδια του και τον φερνω οσο πιο κοντα μου μπορω. Νιωθω ασφαλεια και ζεστασια. Τιποτα κακο. Ουτε φοβο ,ουτε αγχος.


''Σταλια μου..''Ψιθυριζει καθως φιλαει τον λαιμο μου.Ολο μου το σωμα ανατριχιαζει και προσπαθω να συγκρατησω τις ορμες μου.


''Εχεις τοσο απαλο δερμα..''Το χερι του μπαινει κατω απο την μπλουζα μου και μενει στην πλατη μου.


''Σε θελω.''Φιλαει πιο λαιμαργα τον λαιμο μου και εγω νιωθω πως τρελενομαι.


''Κριστιάν..''Του ψιθυριζω αναμεσα στα φιλια μας.


Η ωρα περναει και εγω συνεχιζω να τον φιλαω. Πλεον τα σωματα μας εχουν ξαπλωσει στον καναπε και νιωθω τοσο ομορφα. Θα μπορουσα να σηκωθω και να χορεψω οτιδηποτε. Δεν θελω να σταματησω να τον εχω μεσα στα χερια μου.Ειναι λες και..δεν μπορω να το περιγραψω. Να το εξηγησω. Ειναι λες και δενομαι μαζι του.Λες και μεσα απο τα φιλια μας γεννιεται κατι πολυ δυνατο.Δεν το εχω ξανανιωσει αυτο.


Σιγα σιγα το φιλι γινεται αργο και αυτος απομακρυνεται. Δεν θελω να ανοιξω τα ματια μου αλλα το κανω. Εκεινος με κοιταζει ηδη με ενα αχνο χαμογελο. Οι ακρες των χειλιων του ισα-ισα σηκωνονται και αυτο θα το παρω ως ενα χαμογελο. Του χαμογελαω και εγω. Το κεφαλι μου ειναι ακριβως μπροστα στο δικο μου. Κοιταζομαστε και χαμογελαμε και μου αρεσει τοσο. Η καρδια μου χτυπαει και δεν ξερω τι να κανω.Εννοω οτι θελω να τον ξαναφιλησω αλλα προτιμω αυτη την στιγμη την ηρεμια του μαυρου.


''Τι ωρα ειναι;''Τον ρωταω ψιθυριστα.


''Δεν με νοιαζει.''Απανταει και του φιλαω την κορυφη του κεφαλιου.


Τον σφιγγω στην αγκαλια μου οσο πιο πολυ μπορω. Τον νιωθω να λιωνει μεσα στα χερια μου. Τον αφηνω και σηκωνομαι. Με κοιταζει καθως πηγαινω στον αλλον καναπε και παιρνω το κινητο μου.



''Πότε πηγε δυο;''Φωναζω πανικοβλητη.Εκεινος σηκωνεται με ενα περιεργο υφος σαν να θελει να γελασει.



''Πρεπει να φυγω αμεσως.''Αρπαζω το κινητο μου.


''Εε εε..''Αρπαζει απαλα το χερι μου.

''Ηρεμησε.''Κραταει το προσωπο μου μεσα στα χερια του.Τον κοιταζω σαν να περιμενω να πει κατι.Τελικα δεν λεει. Ακουμπαει απαλα τα χειλη μου και με αφηνει.


''Να προσεχεις στον δρομο.''Λεει απλως και εγω του χαμογελαω.


''Θα τα πουμε το βραδυ..''Του λεω βγαινωντας απο το σπιτι του.





...


Οταν γυριζω στο σπιτι λειπουν ολοι. Ειναι λιγο περιεργο αλλα δεν δινω σημασια. Μπαινω στο δωματιο μου και κοιταζω γυρω μου.


''Πρεπει να κανω μπανιο.''Σκεφτομαι δυνατα και πηγαινω στο μπανιο. Ξεντυνομαι και κανω ενα ζεστο μπανιο. Τυλιγω την πετστετα γυρω μου και πηγαινω βιαστικα στο δωματιο μου. Κλεινω την πορτα και βαζω κατι ελαφρυ πανω μου. Σκεφτομαι τι θα βαλω το βραδυ. Μηπως πρεπει να πω και την Λένα να ερθει; Ετσι θα νιωθω πιο ασφαλης αλλα απ'οτι θυμαμαι δεν της εχω μιλησει για τον Αρη. Ισως ολα ειναι στο μυαλο μου. Ισως εχω δημιουργησει ολον αυτον τον πανικο μονη μου. Τραβαω ενα βιβλιο απο την βιβλιοθηκη και πεφτω στο κρεβατι μου με φορα. Ξεκιναω να διαβαζω μεχρι που ο υπνος με παιρνει με το βιβλιο στα χερια.



''Κρυσταλλια..''Η μαμα μου με σκουνταει πανω απο το κεφαλι μου.


''Γεια..''Λεει με κλειστα ματια.


''Σηκω να φας. Εισαι χλωμη.''Μου λεει αυστηρα και εγω ανοιγω αμεσως τα ματια μου.


''Δεν εφαγες τιποτα ετσι;''Με ρωταει με επικριτικο υφος και εγω αναστεναζω.


''Τι ωρα ειναι;''Την ρωταω.


''Σχεδον εξι.Αν δεν ειμαι εγω εδω δεν μπορεις να κανεις κατι να φας; Δεν προσεχεις καθολου τον εαυτο σου. Ακομα δεν αρχισε το καλοκαιρι και εσυ..''Σταματαει.


''Ελα ασε το κοριτσι τωρα..''Ο μπαμπας μου μπαινει μεσα στο δωματιο και σωζει καπως την κατασταση.



''Αυτο εχεις να πεις; Δεν εχει φαει τιποτα απο το πρωι!''Η μαμα μου φωναζει.



''Γιατι κανεις ετσι;''Σηκωνομαι ελαφρα απο το κρεβατι.


''Πως κανω;''Βαζει τα χερια της στην  μεση.


''Εχεις νευρα και ξεσπας σε μενα τωρα.''Την κοιταζω μεσα στα ματια.


''Ασε τωρα αυτα και πανε να φας!''Μου ριχνει ενα νευριασμενο βλεμμα και φευγει με φορα απο το δωματιο μου.



''Αστην , εχει νευρα με την δουλεια.''Μου ψιθυριζει ο μπαμπας για να μην μας ακουσει.Ερχεται απο διπλα μου και με αγκαλιαζει σφιχτα.''Πανε τωρα να φας κατι..''Λεει σιγανα στο αυτι μου και εγω νευω.Απομακρυνομαι απο την αγκαλια του και πηγαινω στην κουζινα οπου με περιμενει ενα πιατο τηγανιτες πατατες. Σε αυτο σιγουρα δεν λεω οχι. Ξεκιναω να τρωω καθως το μυαλο μου τρεχει στους φιλους μου. Τους εχω παραμελησει τελευταια. Πρεπει να επανορθοσω.



Τελειωνω το αργοπορημενο μου μεσημεριανο και κλεινομαι ξανα στο δωματιο μου. Ανοιγω το κινητο μου και βλεπω πολλα μηνυματα απο την Λενα. Μου λεει πως περασε χθες με αρκετες λεπτομεριες. Της απανταω βιαστικα και καθομαι στο γραφειο μου. Κανω μερικες αοριστες σκεψεις για το μελλον και προσπαθω να συγκεντρωθω στο φωτακι που αναβοσβηνει στην οθονη. Νιωθω τον εαυτο μου να σκεφτεται τον Αρη. Με λιγοστη προσπαθεια τον βγαζω απο το μυαλο μου. Το κινητο μου χτυπαει και εγω τρεχω να το σηκωσω. Ειναι ο Κριστιάν.


''Ναι;''Ακουγομαι πολυ χαρουμενη.


''Σταλια;''Λεει και μου ακουγεται καπως.


''Ναι , ναι!''Προσπαθω με τον τοσο της φωνη μου να τον ανεβασω με την φωνη μου αλλα δεν νομιζω οτι καταφερνω κατι.


''Θα παμε στο μαγαζι;''Με ρωτα και η φωνη του δεν ακουγεται στο τελος.


''Ναι , αν θελεις..''Δεν ειναι καλα.


''Υπεροχα.''Λεει σχεδον ειρωνικα.


''Αν δεν θες , δεν παμε!''Η φωνη του αυξανεται ελαφρα.


''Εγω θελω. Εσυ θες;''Τον ρωταω και περιμενω μια απαντηση.


Υπαρχει κενο.


''Με ακους;''Ρωταω.


''Ναι. Μην ντυθεις επισημα. Κατι απλο. Ελα στο πεταλο κατα της 10 παρα.''Μου λεει.


''Γιατι τοσο αργα;''Πρεπει να πω ψεματα στους γονεις μου.


''Δεν θα πας σε παρτι Λυκειου Σταλιτσα.''Προσπαθει να κρυψει την ειρωνεια αλλα δεν τα καταφερνει.


''Καλα καλα..''Κανω βολτες μεσα στο δωματιο.''Θα ειμαι εκει.''


''Σταλια;''Η φωνη του ακουγεται βαρια απο το ακουστικο.


''Ναι;''


''Τιποτα.''Η γραμμη κλεινει. Κοιταζω με απορια το κινητο μου. Σκεφτομαι να τον ξαναπαρω αλλα δεν το κανω.


....



Το λεωφορειο σταματαει στο πεταλο. Κοιταζω τον εαυτο μου για εναν τελευταιο ελεγχο. Φοραω ελα λευκο βαμβακερο αμανικο φορεματακι και απο κατω σταρακια. Τα μαλλια μου τα εχω πιασει σε εναν ατιμελητο κοτσο και εχω τονισει τα μαγουλα μου με μια κοκκινη αποχρωση. Ελεγχω το κινητο μου. Ειμαι ακριβως στην ωρα μου. Η Λενα μου λεει πως ολα πηγαν καλα με την καλυψη και εγω χαμογελαω αγχωμενα. Περιμενω διπλα απο την σταση τον Κριστιάν. Τα λεπτα περνανε και αυτος δεν ειναι πουθενα. Θα ερθει.


Τα ματια μου πεφτουν σε μια γνωστη φιγουρα. Αυτος ειναι. Το βημα του ειναι διαφορετικο. Οσο με πλησιαζει μπορω να νιωσω κατι. Εκεινο το αισθημα φοβου. Ερχεται ακριβως μπροστα μου. Το βλεμμα του χαμηλα. Δεν με κοιταζει.



''Κριστιάν;''Ρωταω ψιθυριστα γιατι διπλα εχει κοσμο.


''Μμμ..''Μουγκριζει και εγω ακουμπαω το χερι μου στο προσωπο του. Αυτος κανει πισω το κεφαλι του.


''Μην με ακουμπας.''Λεει και αρχιζει να προχωραει. Τον ακολουθα με βιαστικα βηματα.