30 Days to Suicide

3ηΗμερα-Part-1.

Τα ματια μου ανοιγουν αργα. Εχει τοση ζεστη. Κλοτσαω τα σεντονια και σηκωνομαι ορθια.Τεντομαι μα αμεσως νιωθω τα παντα να μαυριζουν για μερικα δευτερολεπτα.Αποφασιζω να σηκωθω μετα απο μερικα λεπτα..


Κατευθυνομαι στο μπανιο.Κοιταζομαι στον καθρεφτη. Στα χερια μου φαινονται οι μικρες μελανιες που σιγα σιγα αρχιζουν κι αλλαζουν χρωμα..Το μεικ απ που εβαλα μολις γυρισα χθες εχει φυγει. Ανοιγω το νεσεσερ μου και βαζω μια μεγαλη ποσοτητα στο μπρατσο μου. Καλυπτω πιο εντονα εκεινη την περιοχη και ευχομαι κανεις να μην το παρατηρησει. Πηγαινω τουαλετα , πλενω τα χερια μου και βγαινω εξω βιαστικα.


''Κρυσταλλια ξυπνησες;''Ακουω την μαμα μου.


''Ναι μαμα..''Την βλεπω να στεκεται εξω απο το δωματιο μου. Τα χερια της μολις την πλησιαζω δενονται γυρω μου.Με σφιγγει δυνατα στην αγκαλια της.


''Αν παθαινες κατι δεν θα αντεχα ζωη μου..''Μου ψιθυριζει.


''Οοο μαμα..''Απομακρυνομαι λιγο για να την κοιταω μεσα στα ματια.''Ειμαι καλα δες με..''Της χαμογελαω εντονα.


''Ζαλιζεσαι;''Με ρωταει σμιγοντας το στομα της.Απο αυτην το πηρα μαλλον.


''Οχι , καθολου.''Λεω ψεματα.


''Ωραια , τωρα παμε να φας και να μου πεις πως περασες χθες με εκεινο το παιδι..''Με κοιταει με πονηρο βλεμμα.Δεν της απανταω , φτανουμε στην κουζινα , πινω ενα φαρμακο που δεν ξερω γιατι ειναι και τρωω κρουασαν με μερεντα πατημενο στην τοστιερα.


''Λοιπον...''Αφηνει τον καφε της στο τραπεζι.


''Ναι;..''Την κοιταζω.


''Χθες μολις γυρισες αμεσως ξαπλωσες. Πως σου φανηκε ο νεαρος;''Μισω αυτες τις κουβεντες με την μαμα μου αν κι στο τελος της τα λεω ολα.Σιγουρα οχι αυτη την φορα.


''Καλα, δεν μιλουσε πολυ.Ειναι κλειστο ατομο απο οτι καταλαβα.''


''Μου φανηκε περιεργο χθες που ηθελες να βγεις με εναν αγνωστο.''Οπως τα λεει , αγνωστος ειναι.


''Απλως ηθελα να βγω, απο αυτο που περασα δεν νομιζω να κολλουσα σε καποιον που με εσωσε.''Προσπαθω να μιλησω φυσιολογικα χωρις να δειχνω ποσα ψεματα λεω.


''Ενταξει..Εχει παντως ομορφα χαρακτηριστικα..''Σχολιαζει.


''Μαμα..''Ξεφυσαω.''Γιατι μιλαμε για αυτον τωρα;''Την ρωταω.


''Για να εχουμε κατι να πουμε.Αν κουρεψει τα μαλλια του και λιγο τα γεννια του θα γινει πολυ ομορφος νεος.''Ρουφαει λιγο απο τον καφε της.Δεν μπορω να πω οτι εχω παρατηρησει τα χαρακτηριστικα του περα απο τα ματια του.


''Ισως..αλλα ενταξει δεν ειναι κι πολυ νεος.''Στριφογυριζω τα ματια μου.


''Τι λες βρε Κρυσταλλια για ποσο τον κανεις δηλαδη;''Γελαει.


''25 ξερω γω;''Αναησηκωνω τους ωμους μου.


''Τι 25; Ειναι 20 καπου εκει.''


''Εεε κοντα επεσα..αλλα δεν του φαινεται..''Φαινεται πιο..γερασμενος.


''Εχεις δικιο σε αυτο..''Το σταθερο χτυπαει κι αμεσως τρεχει στο σαλονι.Την ακολουθω..


''Παρακαλω;''Ρωταει στο ακουστικο.


''Εγω παω στο δωματιο μου.''Της ψιθυριζω.


''Για μια στιγμη,για σενα ειναι Κρυσταλλια.''Μου λεει με εντονο βλεμμα.


''Ποιος;''Λεω βαριεστημενα.Υποθετω ειναι ο Στελιος.


''Ο Κριστιάν.''Μου δινει το τηλεφωνο στο χερι.''Πανε στο δωματιο σου μην σε ακουσει ο μπαμπας σου..''Μου ψιθυριζει.


Δεν θελω σε καμια περιπτωση να του μιλησω. Δεν θελω να τον ξαναδω..και πως βρηκε το σταθερο μου;


''Μια στιγμη.''Του λεω και πηγαινω βιαστικα στο δωματιο μου.Μπαινω μεσα και κλειδωνω την πορτα.


''Τι θες;''Τον ρωταω και καθομαι στο κρεβατι μου.


''Εμ...''Λεει.


''Ππυ βρηκες το σταθερο μου;''Τον ρωταω με ενταση.Δεν το πιστευω αυτο που γινεται.


''Κρυσταλλια..εγω..''Λεει αλλα του το κλεινω αμεσως.Μου εχει κανει μελανιες στα χερια...δεν γινεται.Δεν γινεται να μιλαω μαζι του ειναι επικινδυνος.


Αμεσως χτυπαει το κινητο μου.Δεν εχει καποιο ονομα αλλα σιγουρα ειναι αυτος.


''Τι θες γαμωτο;''Δεν ειμαι συνηθισμενη να βριζω αλλα δεν θα καταλαβει κι αλλιως.


''Κρυσταλλια;''Ακουω μια γνωριμη φωνη.''Ο Στελιος ειμαι.''Λεει σιγανα.


''Στελιο;''Ξανακοιταζω την οθονη.Απο που με παιρνεις;''Τον ρωταω μπερδεμενη.


''Απο ενα αλλο κινητο , ηθελα να δω πως εισαι. Σε σκεφτομουν ολο το βραδυ..''Λεει ντροπαλα.


''Εμ..''Τωρα εγω δεν εχω τι να πω.''Σ'ευχαριστω για το ενδιαφερον σου πραγματικα..συγνωμη αλλα πρεπει να κλεισω κανω κατι πολυ σημαντικο..Τα λεμε Στελιο..''Του το κλεινω βιαστικα.Τετοιες συζητησεις με φερνουν σε δυσκολη θεση..


Αμεσως ξαναχτυπαει.


''Τι θες βρε Στελιο μου;''Του λεω γλυκα για να μην φανει ο εκνευρισμος μου.


''Δεν ειμαι ο Στελιος.''Λεει μια βαρυα φωνη απο την αλλη πλευρα του ακουστικου.Ο Κριστιαν.


''Ααα..''Λεω.


''Δεν ηθελα να σου κανω μελανιες , δεν ηθελα να νιωσεις πιεσμενη, ηθελα απλως..''Σταματαει.''Να σε φροντισω.''Σταματαει ξανα.''Τα λεμε Κρυσταλλια, μην με ξαναψαξεις..Καλη συνεχεια.''Αμεσως η κλιση τερματιζεται.Κοιταζω την οθονη του κινητου μου.Τι ηταν αυτο; Η καρδια μου χτυπαει δυνατα.


Αμεσως στο μυαλο μου πεταγονται στιγμες πριν απο 3 μερες που μου πετουσε τα ακουστικα ή εξω απο το παγοτατζιδικο τοτε που με κοιταξε.Δεν ξερω, δεν μπορω να τον αφησω να πεθανει.Ή μαλλον να αυτοκτονησει , απλως δεν μπορω.


Ξανακαλω το νουμερο που με πηρε πριν λιγα λεπτα.Καμια απαντηση.Ξανακαλω , κι ξανακαλω μα τιποτα.Αποφαισζω να σταματησω τις προσπαθειες.Τις προσπαθειες απο το κινητο..


Σηκωνομαι ορθια και κοιταζω γυρω το δωματιο μου.Αρπαζω το σταθερο κι καλω την Λενα.



''Κρυσταλλια;''Ρωταει ανυπομονα.


''Ελα..''Χαμογελαω.


''Πως εισαι;''Ρωταει ανησυχα.


''Πολυ καλυτερα.''Αν εξαιρεσεις τις ζαλαδες.


''Θες να περασεις απο εδω;''Με ρωταει χαρωπα.


''Σχετικα με αυτο..''Δεν ξερω πως να της το φερω.


''Θυμασαι εκεινο το παιδι που με εσωσε;''Ρωταω δυστακτικα.