30 Days to Suicide

5ηΗμερα.Part-2

Πλενω το στομα με λιγο νερο. Κλεινω την βρυση και αφηνουν τις σταγονες να πεσουν στο πατωμα. Κοιταζω το αστατο μπανιο που αυτη την στιγμη μοιαζει με το μυαλο μου.
Εμετοι..τριχες..νερα και σαπουναδες. Σκεψεις-σκεψεις-σκεψεις.



Βγαινω απο το μπανιο και μπαινω μεσα στο δωματιο του Κριστιάν. Κοιμαται ετσι ακριβως οπως τον ειχα αφησει. Τα ματια του σφιγμενα καλα και το στομα του ελαφρα ανοιχτο. Το στηθος του ανεβοκατεβαινει και εγω δεν ξερω τι να κανω. Θελω να φυγω τρεχωντας. Να φυγω..να αλλαξω δημο..πολη τα παντα. Φαινεται πιο επικινδυνος απο οτι νομιζα πως ηταν. Αν αυτα που λεει τα εχει κανει ..μπροστα μου εχω ενα ψυχρο-ψυχωτικο ανθρωπομορφο τερας. Και αν δεν ειναι δικα του; Μα ποιου θα μπορουσε να ειναι;


''Σταλιά;''Η φωνη του βραχνη με επαναφερει στην πραγματικοτητα.Εστιαζω στα ματια του που πλεον με κοιτανε με απορια.


''Τι;''Λεω πιο αποτομα απο οτι περιμενα.


''Τι ωρα ειναι;''Ρωτα.


''Δεν εχεις κοιμηθει ουτε 20 λεπτα..''Του λεω σχεδον ειρωνικα.


''Αυτο ειναι πολυ για μενα..''Κανει να σηκωθει αλλα δεν τα καταφερνει.


''Κατσε κατω.Που ειναι η μαμα σου;''Τον ρωταω ευθεια. Τον κοιταζω επιμονετικα περιμενωντας μια απαντηση.


''Αλβανια.''Απαντα και κοιταζει αλλου.


''Γιατι;''Συνεχιζω τις ερωτησεις.


''Τι σε νοιαζει εσενα;''Η φωνη του γινεται πιο βαρια.


''Απαντα Κριστιάν.''Αγανακτω.


''Οχι.''Πετα την πετσετα που ειχε πανω του στο πατωμα.


''Σκεπασου με κατι.''Παιρνω μια εκφραση αηδιας καθως κοιταζω το ημιγυμνο του σωμα.


''Τι εχεις;''Ρωτα.


''Τιποτα.Πρεπει να φας κι αλλο.''Κοιταζω το δωματιο του.


''Δεν θελω.''Το προσωπο του κατσουφιαζει.


Πηγαινω μεχρι το παραθυρο του και ανοιγω τις κουρτινες. Απλετο φως ακουμπαει τα γυμνα του ποδια.


''Δεν θελω να αλλαξω Σταλιά..''Λεει και σηκωνεται οριως χωρις δυσκολια.


''Τι εννοεις;''Στεκομαι ακινητη μπροστα στην πορτα του δωματιο του.


''Δεν μπορω ξαφνικα να γινω χαρουμενος. Δεν θελω να ειμαι χαρουμενος. Δεν..γεννηθηκα για να ειμαι δυστηχισμενος. Και οι δυστιχισμενοι ειτε σκοτωνονται νωρις ειτε αυτοκτονουν.Ανοιγει την ντουλαπα του και βαζει ενα καπρι βαμβακερο παντελονακι.



''Ξες ποιος εισαι;''Τον ρωταω.


''Ξερω.''Με κοιταζει μεσα στα ματια.


''Και τι θες να κανεις περα απο το να πεθανεις;''


''Αυτο εχω κανονισει μονο.''Ανασηκωνει τους ωμους τους.


''Τι θα ελεγες να μου μιλησεις για τον εαυτο σου; Για το παρελθον σου;''Δεν θελω να του δειξω αυτα τα χαρτια και να τον αναγκασω να μιλησει.


''Ειναι καλυτερα ετσι..''Ξαπλωνει ξανα στο κρεβατι.


''Πως ετσι;''


''Να μην ξες το παρελθον μου.''Αγγιζει τα κοντα του μαλλια.Του πηγαν υπερβολικα πολυ.



''Μπορω να σε βοηθησω αν ξερω ποιος εισαι.''Λεω με σιγουρια.


''Οχι..και τωρα ειναι καλυτερα να φυγεις.''Κοιταζει την πορτα πισω μου.



''Δεν γινεται.''Απανταω με σιγουρια.


''Γιατι;''


''Γιατι με χρειαζεσαι..''Παει να μιλησει αλλα τον σταματαω.''Και μην διανοηθεις και πεις το αντιθετο. Ξερεις καλα οτι με χρειαζεσαι. Και δεν θα σχολιασω περισσοτερο την μεγαλυτερη βλακεια της ζωης σου.''


''Της αθλιας ζωης μου''Με διακοπτει.


''Πηγες να την κανεις ακομα πιο αθλια.''Του λεω και εκεινη την στιγμη ακουγεται ενας ηχος. Ειναι το κινητο του απο το σαλονι.



Παει να σηκωθει αλλα του κανω νοημα οτι θα παω να το παρω εγω.


''Οχι αστο.''Μου φωναζει οταν εχω φτασει ηδη στο σαλονι.Ακολουθω τον ηχο κλησης. Βλεπω το κινητο του να αναβοσβηνει κατω στο πατωμα.Το σηκωνω και κοιταζω την οθονη.


''Αρης.''Αναγραφει πανω.


''Να το σηκωσω;''Ρωτω.


''Μη τυχον.''Απευθειας το χερι μου γλιστραει στην αποδοχη κλησης.


''Παρακαλω;''Ρωταω με χαρωπη φωνη.


''Κριστιάν;''Λεει η αλλη βραχτη φωνη.


''Μισο να στον δωσω..''Λεω.


''Ποια εισαι εσυ;''Η φωνη του ακουγεται σχεδον πονηρη.


''Τι στο διαολο κανεις;''Ο Κριστιάν μου αρπαζει το κινητο και το κλεινει.


''Εμ...''Δεν ξερω τι να απαντησω. Δεν ηξερα οτι ο Κριστιάν εχει φιλους. Εκτος αν ειναι απο αυτους που τον ειδα χθες στο μαγαζι.Μου ειπε οτι επρεπε να κλεισει κατι παλιους λογαριασμους.



''Γιατι μπλεκεσαι στα παντα;''Μου φωναζει. ''Κατσε εδω μεσα και αν καταλαβω οτι με κρυφακους δεν ξερω και εγω τι θα γινει.''Ξανανοιγει το κινητο του και καλει τον τυπο καθως πηγαινει πισω στο δωματιο του και κοπαναει την πορτα.Θελω τοσο πολυ να τρεξω και να ακουσω τι θα πει αλλα ηδη αυτο που εκανε ξεπερασε τα ορια οποτε καθομαι στον καναπε.


Το βλεμμα μου πιανει ξανα αυτα τα απαισια χαρτια. Τα παιρνω και τα πεταω στην θεση τους. Ευτυχως που δεν τα παρατηρησε ο Κριστιάν.


''Φυγε.''Η φωνη του πισω απο το αυτι μου με κανει να σηκωθω ορθια απο την τρομαρα μου.Τον βλεπω με ενα χαιρεκακο χαμογελο να με κοιταζει.


''Με τρομαξες.''Πιανω το στηθος μου.


''Αυτο ηθελα.Τωρα φυγε.''Σοβαρευει ξανα.


''Τι εγινε; Ποιος ηταν αυτος;''


''Τι νομιζεις οτι εισαι και θα σου απαντησω;''Πεταει το κινητο του στον καναπε.