30 Days to Suicide

2ηΗμερα-Part3.

''Γιατι..;''Σταματαω το περπατημα μου.


''Δεν γινεται να σε αφησω με αυτες τις μελανιες στα χερια σου.''Δεν με κοιταζει.


''Οχι δεν γινεται..''Φευγω απο το αγγιγμα του.''Ειπα στους γονεις μου οτι θα γυρισω γρηγορα.''Το οτι με αφησαν να βγω με τον Κριστιάν ειναι ηδη αρκετο.


''Παρτους τηλεφωνο.''Διαταζει-ζηταει.


''Δεν θα με αφησουν..''Ειμαι σιγουρη.


''Δεν χρειαζεται να πεις οτι θα ερθεις σπιτι μου.Πες απλως οτι θα καθησουμε λιγο ακομα...''Προσπαθει να με πεισει. Πρεπει να το ξανασκεφτω κι εγω η ιδια. Δεν εχω παει ποτε σε σπιτι αγνωστου. Γιατι ειναι αγνωστος. Τον γνωριζω μοναχα δυο μερες , δεν μπορω να παω ετσι απλα σπιτι του. Μπορει να ειναι κανας ψυχακιας , βιαστης , τρελος. Να με τεμαχισει κι να μου βγαλει τα μαλλια γιατι εχει κολλημα με τις μελαχρινες και..



''Γιατι σκεφτεσαι τοσο;''Με ρωταει ξαφνικα.



''Εμ...''Δισταζω να του πω οτι φοβαμαι να παω σπιτι του.


''Πες.''Με πιεζει.

''Δεν σε ξερω.. ειναι καπως να ερθω σπιτι σου...''Λεω απαλα για να μην παρεξηγηεθει.


''Κοτουλα..''Γελαει ειρωνικα.Ακομα δεν τον εχω δει να γελαει κανονικα...εχω μεγαλη περιεγεια.


''Τι;''Τον κοιταζω προσβεβλημενη.


''Τι; Φοβασαι , δες την φατσα σου. Μπορω να καταλαβω τι σκεφτεσαι οτι ειμαι...''Μουγκριζει απευδιασμενος.''Απλως να καλυψω τις μελανιες θελω.Τι θα πουν οι γονεις σου αν σε δουν με αυτες; Μου λες; Το λιγοτερο ειναι να ερθει ο πατερας σου και να μου ζητησει εξηγησεις.Ισως νομιζουν οτι σε βιασα κι ολας...Δεν θα ηθελα καν να σε ακουμπησω.''Λεει αηδιασμενος.


''Εμ...''Τον κοιταζω ειρωνικα.''Για να γινουν αυτες οι μελανιες σημαινει οτι με ακουμπησες..''Λεω εντονα.Τον προσπερναω σκουντωντας τον ωμο του.

''Δεν εννοουσα αυτο..''Λεει σιγανα καθως με ακολουθει.

''Εγω παω σπιτι.''Του ανακοινωνω.


''Εεε..''Αρπαζει τον καρπο μου.''Το σπιτι μου ειναι 5 λεπτα απο εδω.Σε 20 λεπτα θα εισαι ετοιμη.Παρε τους γονεις σου..''Κανει μια παυση κοιταζωντας βαθια τα ματια μου.Σχεδον με φοβιζει και με πειθει απο το βλεμμα του.''Πες τους οτι θα σε γυρισω εγω σπιτι.Καντο..''Ζηταει.Αφηνει τον καρπο μου κι εγω το σκεφτομαι για μερικα δευτερολεπτα μεχρι που βγαζω το κινητο μου απο την τσεπη μου.

''Μα κατσε..''Δεν το πιστευω αυτο.''Το ποδηλατο μου!''Λεω τρομαγμενη.


''Ηρεμισε εκει πανω θα ειναι σιγουρα.Δεν θα στο πηρε κανεις.''Με καθυσηχαζει κοιτωντας αλλου.



''Ενταξει...''Καλω την μαμα μου καθως ανεβαινουμε εναν δρομο.....





''Ευχομαι να κανεις γρηγορα...''Του λεω κλεινωντας το κινητο μου. Η μαμα μου με αφησε αλλα καταλαβαινω ολες τις ενστασεις της.Δεν ξερω γιατι το κανω αυτο.Δεν ξερω γιατι βοηθαω αυτον τον ανθρωπο.Ισως γιατι η συνειδηση μου δεν με αφηνει. Πως θα μπορουσα να τον αφησω να πεθανει ακομα κι αν ειναι κακος ειναι ανθρωπος.


''Να σαι σιγουρη..''Μουγκριζει.


Στριβει σε μια παλια πολυκατοικια. Εκεινες τις πολυκατοικιες που αγαπω. Μυριζει κλεισουρα και το ασανσερ ειναι πανομιοτυπο με ολα τα αλλα ασανσερ παλιων πολυκατοικιων.Μπαινουμε κι οι δυο μεσα στο στενο ασανσερ.Υπαρχει τοσο αμηχανια και οι αγκωνες μας ακουμπιουνται αλλα δεν μπορουμε να κανουμε κι αλλιως.Δεν μπορουμε να απομακρυνθουμε.Το ασανσερ ειναι τοσο μικρο.


Φτανουμε στο δευτερο οροφο κι ο Κριστιαν βγαζει τα κλειδια του. Ξεκλειδωνει την πρωτη πορτα στον διαδρομο κι μπαινει μεσα γρηγορα.Βγαζει τα παπουτσια του και χωρις να με κοιταξει καθολου προχωραει μπροστα στον μικρο διαδρομο. Βγαζω κι εγω τα παπουτσια μου και κλεινω την πορτα πισω μου. Το σπιτι ειναι οπως το περιμενα. Τα κλασσικα παλια επιπλα και λιγα σεμεδακια , ελαχιστες φωτογραφιες και πολλα μπιμπελο.


''Που εισαι;''Τον ρωταω κοιτωντας το σαλονι.


''Κατσε.''Ακουω την φωνη του απο τον διαδρομο.Κανω οπως μου λεει. Καθομαι στον καναπε οσο πιο στημενα μπορω. Απο οτι καταλαβα δεν ειναι η μαμα του σπιτι.Αυτο σημαινει οτι ειμαστε μονοι.


Ακουω τα βηματα του και τον βλεπω να με πλησιαζει. Τραβαει ενα σκαμπουδακι κι καθεται ακριβως μπροστα μου.


''Γυρνα..'' μου λεει κοιτωντας το χερι μου. Κανω οτι μου λεει. Στο πατωμα εχει ενα νεσεσερ και σε μια πετσετα δυο παγακια.


''Παγο βαζουμε αμεσως μολις χτυπησουμε.''Του λεω επικριτικα.


''Εισαι πολυ μικρη για να μου πεις εσυ για μελανιες..''Λεει βαριεστημενα.


''Και τωρα που με λες μικρη...''Ξεφυσαω θυμωμενη.''Δεν ξερω καν ποσο χρονων εισαι.''Τον κοιταω εντρομη.Ειμαι τοσο χαζη.


''Ασημαντη πληροφορια.''Πιεζει την πετσετα με τον παγο στο μπρατσο μου.


''Για μενα δεν ειναι ασημαντη. Για ποσο χαζη με εχεις;''Προσπαθω να κρατησω χαμηλα την φωνη μου.νιωθω οτι κινδινευω παρα πολυ απο αυτον τον αγνωστο μπροστα μου.


''Για παρα πολυ.''Λεει αργα κοιτωντας με σοβαρος.


''Και απο που το εκρινες αυτο;''Σφιγγω το στομα μου.


''Ηρθες σπιτι ενως αγνωστου.Δεν σου φτανει αυτο για να σου πω οτι εισαι ενα χαζο κωλομωρο;''Πιεζει κι αλλο τον παγο.



Δεν το πιστευω οτι τον αφηνω να μου μιλαει ετσι. Αλλα γαμωτο...εχει δικιο. Ειμαι τοσο χαζη πως μπορεσα να πω ψεματα στους γονεις μου κι να ερθω με αυτον;


''Πρεπει να φυγω.''Σηκωνομαι γρηγορα μα το χερι του με τραβαει με δυναμη πανω στον καναπε.

''Δεν θα πας πουθενα μεχρι να τελειωσω.''Λεει αυταρχικα.


''Πας καλα γαμωτο;''Του φωναζω πιανοντας ξανα το χερι μου.''Δεν μπορεις να καταλαβεις οτι με πονας;''Του φωναζω κανονικα τωρα κοιτωντας μοναχα το χερι μου.Ακουω την ανασα του να γινεται πιο γρηγορη. Και η βλακεια ειναι οτι δεν ζητησε ουτε ενα συγνωμη.



''Θελω να φυγω τωρα..''Τα ματια μου βουρκωνουν.Νιωθω πιεσμενη. Ειναι σαν να με αναγκαζει να μεινω εδω μεσα.


''Εε...''Λεει μονο.


''Εισαι ενας αγνωστος , αυτο που κανεις...''Σταματαω προσπαθωντας να ελεγξω τον θυμο μου.''Φευγω και αν με ξανακουμπησεις θα φωναξω τοσο δυνατα που θα ερθουν ολοι να δουν τι μου κανεις.Αρρωστε.''Τον σμπρωχνω και τρεχω μεχρι την πορτα. Βαζω τα παπουτσια μου βιαστικα και βγαινω απο το σπιτι του. Τρεχω στις σκαλες και ξαφνικα νιωθω πολυ αδυναμη. Ζαλιζομαι μα δεν το βαζω κατω. Βγαινω εξω στον δρομο. Τα ματια μου δακρυζουν. Ειναι δακρυα φοβου , ειμαι αρκετα ευαισθητη και μπορει να κλαιω συχνα μα.. αυτο δεν το εχω ξαναζησει. Ακομα νιωθω οτι απειλουμαι. Ανεβαινω γρηγορα με κομμενη την ανασα μεχρι τα καστρα , βρισκω το ποδηλατο μου , ανεβαινω και ξεκιναω τον δρομο για το σπιτι μου προσπαθωντας να ξεχασω ολα αυτα που σενεβησαν πριν λιγα λεπτα...





_________________________________________________________________________________


Μικρουλι αλλα επρεπε να τελειωσει κανονικα η δευτερη μερα. Ευχομαι να ειστε ολοι καλα. Τα λεμε. Love ya.<3