30 Days to Suicide

8.Last Part.

''Εισαι καλα;''Ρωταω στην κοπελα.Το φορεμα της εχει ανεβει πολυ πανω. Μπορω να δω το εσωρουχο της αλλα ειμαι σιγουρη οτι δεν δινει δεκαρα για αυτο. Συνεχιζει να κλαιει και εγω κοιταζω πανικοβλητη γυρω μου. Σκυβω στο υψος της και αγγιζω τα γυμνα της γονατα.


''Ηρεμησε να μιλησουμε..''Της λεω απαλα και κλαιει πιο δυνατα.


''Σε παρακαλω..''Δεν ξερω τι πρεπει να κανω.


''Εμμ..θες να μου πεις τι εγινε;''Παω να σηκωσω το προσωπο της αλλα δεν με αφηνει.


''Σε πειραξε καποιος;''συνεχιζω τις ερωτησεις.''Αν εγινε κατι τετοιο πες το μου , θα παμε στην αστυνομια αμεσως. Απλως πες μου ενταξει;''Χαιδευω το γονατο της και εκεινη παει λιγο πιο μακρυα μου.Σηκωνομαι ορθια και ξετυλιγω λιγο χαρτι.


''Οριστε , φυσα την μυτη σου.''Της δινω το χαρτι. Αμεσως το αρπαζει και φυσαει δυνατα την μυτη της. Σιγα σιγα το κλαμα της καταλαγιαζει.


''Νιωθεις καλυτερα;''Αμεσως αρχιζει να κλαιει ξανα.


''Μιλα μου σε παρακαλω. Με φοβιζεις. Πες μου.''Την παρακαλαω.


''Ειναι αρρωστο..''Ψιθυριζει με την βραχνιασμενη της φωνη.


''Ποιο ειναι αρρωστο;''σκυβω ξανα στο υψος της.''Πες μου τουλαχιστον το ονομα σου..''Λεω απελπισμενη.


''Πηνελόπη.''Λεει φυσωντας ξανα την μυτη της.


''Ωραια , Πηνελοπη με το ομορφο ονομα πες μου αν σε πειραξε καποιος.''


Εκεινη την στιγμη σηκωνει το προσωπο της. Τα ματια της ειναι κατακοκκινα απο το κλαμα και οι μικρες τις βλεφαριδες εχουν ενωθει απο τα δακρυα της. Το φως του μπανιου κανουν τα ματια της αρκετα σκοτεινα , παρολα αυτα δειχνει πολυ ομορφη.


''Ολα θα πανε καλα , αρκει να μου πεις τι συνεβη.''


''Οχι.''Λεει και ξαναρχιζει να κλαιει.


''Γιατι;''Πρεπει να την βοηθησω.


Ξαφνικα η πορτα ανοιγει.Δυο κοπελες μπαινουν μεσα και μολις μας βλεπουν σταματανε.


''Παντε αλλου.''Τους λεω αποτομα και σηκωνομαι ορθια. Αυτες κανουν βηματα προς τα πισω βγαινωντας απο το μπανιο. Κλειδωνω την πορτα και πλησιαζω αυτο το κοριτσι.


''Εισαι ασφαλης τωρα. Εχω κλειδωσει , κανεις δεν θα σε πειραξει.''Προσπαθω να την καθησυχασω αλλα ειναι πολυ δυσκολο.


''Πες μου μια ιστορια.''Ζητα και σκυβει το κεφαλι της.


''Τι ιστορια θες;''Την ρωταω και καθομαι ακριβως διπλα της στην ιδια σταση.


''Δεν με νοιαζει.''Ρουφαει την μυτη της.


''Ενταξει..''

'Σε ενα μικρο χωριο ζουσε μια μικρη κοπελα και η γιαγια της. Δεν υπηρχαν αλλοι συγγενεις , ολοι ειχαν πεθανει. Αχ δεν ειμαι καλη στο να λεω ιστοριες.. τελος παντων. Ο καθε ανθρωπος ειχε τον δικο του αγγελο. Ο αγγελος αυτος ηταν βοηθητικος και συμπηρωματικος. Συμβουλευε τον 'αφεντη' του και νοιαζοταν υπερβολικα πολυ για αυτον. Αυτη η κοπελα ομως δεν ειχε αγγελο. Να φανταστεις ουτε η Νεραιδα του Δοντιου δεν την επισκευτηκε ποτέ . Ηταν λες και ειχε χαθει οτιδηποτε μαγικο απο πανω της. Μια μερα λοιπον περπατουσε στο βουνο μαζευοντας αγρια χορτα για να φανε το βραδυ με την γιαγια της. Εκει που εσκυβε , αναμεσα στα χορταρικα ειδε κατι να λαμπιριζει. Το σηκωσε απο το χωμα και ειδε οτι ηταν μια πετρα χρυσου. Η γη κουνηθηκε με μεγαλ..



''Ακομα γαμω; Τι επαθες και μιξοκλαις γαμω την μανα σου. Βγες απο εκει μεσα τωρα.''Ακουω την φωνη του σγουρομαλλη. Βαραει με δυναμη την πορτα. Η κοπελα ενω ειχε ηρεμησει αρχιζει να κλαιει ξανα.


''Αυτος σε πειραξε;''την ρωταω τρομαγμενη.


''Ειναι ο αδερφος μου , μην του ανοιξεις.''Σφιγγει το χερι μου και με κοιταζει μεσα στα ματια. Εγω νευω καταφατικα.


''Θα βγουμε σε λιγο.''Του φωναζω.


''Τωρα ειπα! Γαμω θα την σπασω !''Τσιριζει και εκεινη χωνεται στην αγκαλια μου σαν μικρο κουταβι.


''Ηρεμησε , ολα θα πανε καλα.''Της χαιδευω τα μαλλια για να την ηρεμησω.