Yeni bir gün..Yeni bir umut..Yeni..İçinde yeni geçen ne kadar çok güzel şey söylemeyi inanın bende isterdim sizin kadar diyordu Sevda.Ama hayat bazıları için hiç de adil olmuyordu.
Hayatı yönlendiren biz miydik? Peki zorluklar karşısında neden bu kadar çabuk pes ediyorduk? İnsanoğlunun yapısında savaşmak yok muydu? Biz neden zor bir imtihan ile karşılaşınca çabuk pes ediyorduk? Onun imtihan olduğunu bilmiyor muyduk? Yoksa bilip de bilmezlikten mi geliyorduk?
Sevda bilmiyor muydu? Genç kız herşeyin farkındaydı ama sabır öyle kolay olmuyordu. Sabır ne deseler Sevdaya her gün babasını görmediği günlere katlanmak derdi. Şimdi ise kendisini bambaşka bir olayın içinde hissediyordu. Hiç elinin ayağına bu kadar dolaştığıni hissetmemişti.
Ne oluyordu bilmiyordu?Patronu olacak kişiye karşı o kadar nefret hissediyordu ki ama diyordu içinde ki ses bu sefer " o haklı ". Tamam annesinin olayında o suçluydu.Ama ama ama şimdi kendisindeydi suç o yüzden gelecek cezalara da katlanmak zorundaydi.
İşte genç kızı deli eden nokta tam da buydu.Onun ağzına verecek bir hata yapmasıydı. Hayat hepimizi mükemmelletçiliğe itiyordu. Bizden hep en iyisi olmamızı bekleyen eğitim sistemi ile bu yola doğru savruluyorduk. Genç kız da hata yapmak istemiyordu. Yaptığı hatayi kabul etmeyenlerden hiçbir zaman olmamıştı.Hata yaptığın da onun hep arkasında dururdu. Ama hatayi en başta yapmak istemiyordu. Yapmış olduğu da pek iyi birşey değildi. Ama Sevda ne yapsa bu ani çıkışlarını kontrol edemiyordu hep derdi annesi "kızım öfke ile kalkan zararla oturur"
Ama bu Sevda idi. Sevda huyundan vazgeçmiyordu. Peki sonra ne mi oluyordu?Olanı söyleyeyim size gecenin 03.17 sinde Sevda uykusundan uyanmış "Neden yaptım ki böyle birşey "diye tırnaklarını kemiriyordu.
^^Ben diyorum bu kız normal değil(:^^
Uyku tutmuyordu Sevdayı..Yapacak birşey yok yarın sabah işe şiş gözler ile gidecekti...
Öyle de oldu.Sevda sabah ezanı ile birlikte hazırlanmaya başladı. Annesine mükemmel bir kahvaltı hazırlayıp evden çıktı. Yemek yemek istemiyordu. Ama biliyordu ki şekeri düşerse bayılırdı Sevda o yüzden çantasına bir küçük şeker atmayı ihmal etmedi.
Bugün ne sürpriz bekliyor beni acaba? Diyerek şirketten içeri girmişti. Girmişti ama şirkette güvenlik dışında kimse yoktu. Koskocaman şirkete bakın sabahın 06.00 sında kimse mi olmaz şirkette..
Tamam biraz erken bir saat olabilir ama ben de ne yapayım bu dertten kurtulmak için derdin içine içine geldim. Benim gibi olan var mı? Yok..diyordu Sevda.
Odaya girdiğinde gördükleri karşısında şaşırmıştı Sevda. Sevdanın odasında ki pencereden Yusuf'un odası görünüyordu. Tabi ki buna şaşırmadi genç kız. Kanepe de yatan bir adet Yusuf görmeyi beklemiyordu. Neden burada uyumuştu ki..Üstünü bile örtmemiş diye anne edasıyla kızdı Sevda.
Gidip üstünü örtmeli miydi.?Düşündü düşündü ama bir cevap bulamadı. Sağ tarafta ki melek tabi ki örtmelisin uyuyan insanın üstüne kar yağar derler diyordu. Sol tarafında ki melek ise ya uyanırsa o zaman ne olur düşündün mü bunu nasıl anlatacaksın diyordu.
Aman dedi Sevda..Gelecekse azar işitmek iyilikten gelsin diyerek yavaş bir şekilde odaya girdi. Daha sonra sandalyenin üstünde duran battaniyeyi aldı. Yavaş bir şekilde genç adamın üstüne örterken de dikkatini yüzü çekmişti. Yüzü çok mu masum duruyordu yoksa Sevda'ya mı öyle geliyordu. Sonra bu düşünceleri ile kendisine kızdı Sevda..Tam üstünü örtüp çekiliyordu ki Yusuf hiç beklenmedik bir hamle ile genç kızın kolundan tutup kendine doğru Sevdayı çekmişti. Nasıl olmuştu hangi ara olmuştu bilmiyordu Sevda ama şu an Yusuf'un yanında yatıyordu. Şimdi ne yapacaktı bilmiyordu genç kız. Üstelik Yusuf git gide Sevdaya daha fazla sarılırken Sevda da kalan iki gram akıl da uçup gitmişti.
Sol tarafında ki melek Sevdaya" Bak gördün mü ben sana ne demiştim" diye resmen dans ediyordu. Sağ tarafında ki melek ise "Görmüyor musun ne kadar masum uyuyor" diyordu. Sevda da sanırım rüyasında birini görüyor diye geçirdi içinden acaba sevgilisi felan mı var yoksa evli mi karısı ile tartışıp burada uyumuş olabilir mi? Gerçi eşi olsaydı annem bahsederdi diyerek bu fikri kafasından attı genç kız.Peki şimdi ne yapmalıydi? Yapacak birşey yok diyerek yapilacak en doğru şeyi yaparak Yusuf'u uyandırmak için hafifçe seslendi genç kız "Yusuf Bey" .Yusuf da ses yok.
Sevda tekrar "Yusuf Bey" demişti ama yine tepki yok. Kış uykusuna mi yattın be adam diye kızıyordu Sevda. En sonunda sinirlenmiş olacak ki yüksek sesle YUSUF BEY diye bağırmıştı Sevda.
Yusuf gözlerini açmış ve yanın da Sevdayı görmesiyle uyku sersemliği ile birlikte ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.
"Senin benim yanımda ne işin var , anlamıyorum. "dediğinde Yusuf Sevda da "Beni bırakırsanız ben de onu anlatacağım." diye sinirli bir şekilde söylemişti. Yusuf o zaman Sevdaya sarıldığını fark etmişti.
Yusuf elektrik çarpmış gibi aniden kollarını geri çekti. Sevda da ayağa kalmıştı ve Yusuf oturma pozisyonunu almış olanları dinlemek için Sevdaya kulak kesilmişti .
Sevda"İçeriye girdiğim de sizin kanepe de yattığınızı gördüm. Ben de üşümeyin diye üstünüzü örtmek istemiştim ama siz aniden kolumdan tutup beni kendinize çektiniz. Ben de nasıl oldu anlamadım sizin yanınızda buldum kendimi. "
Yusuf olanlar karşısında bir özür bir de teşekkür etmesi gerektiğini biliyordu. İlk defa ablasından başka biri onu düşünmüştü.Yusuf belli etmese de içten içe bu duruma çok sevinmişti.
Yusuf "Ben öncelikle sizden Özür dilerim Sevda Hanım. Bir de teşekkür ederim beni düşündüğünüz için "dediğinde son cümleyi söylerken Yusuf imâlı bir bakış attı Sevdaya.
Tabi Sevda bu anlamaz olur muydu bu bakışı hiç altında kalmamak için."Sizi değil kendimi düşündüm Yusuf Bey.Hasta olursanız benim daha fazla çalışmam gerekecek. Zaten bu halinizde bile size yetişmek zor iken hasta halinizi düşünemedim. "
Yusuf bu sözler karşısında gülümsemişti.
Sevda ani bir şaşkınlık ile " Sizin iki gamzeniz varmış" diye bağırmıştı.
Yusuf bu sefer sesli gülmüştü. "Demek sayım yapıyoruz."
Sevda mahçup olmuştu bakışlarını kaçırarak "Afedersiniz ben bir an boş bulundum ."diyerek kapıdan koşar adım çıktı .
Sevda başka bir pot kırmadan günü tamamlamıştı. Ve bir gün daha bitmişti geriye kalmıştı 119 gün ..
