My first kiss

~Proloog~

Voor sommige verhalen persoonlijk mee te maken hoef je helemaal niet speciaal te zijn. Als klein meisje had ik altijd gedacht dat je één of andere sprookjesprinses hoorde te zijn om grote avonturen mee te maken of een actrice om verhalen zoals in films zelf mee te maken. Ik geloofde er altijd in dat mijn leven in tegenstelling tot hun leven maar saai en niets bijzonders was. Totdat men wederhelft heen ging.

Vanaf toen stond de tijd stil voor me. En leefde ik twee jaar lang, dag in dag uit, hetzelfde leven bijna. Ik voelde me als een robot, die geen vreugde kende, waarin de dagen aan één geplakt waren als een lange saaie ketting. Ik deed gewoon wat essentieel was om te overleven. Eten, slapen en leren voor school. Mijn drie hoofdpunten die elke dag hetzelfde maakten. Maar mijn belangrijkste punt was niet aan mijn broer denken. De vreugde die uit mijn leven verdwenen was met zijn heen gaan. Ik vroeg me vaak af waarom hij precies...

Tot op een dag ik niets vermoedend een bus opstapte en op een overvolle bus naast die ene persoon ging zitten. Ik had naast miljoenen andere personen kunnen neerzitten, maar het lot had beslist dat het van alle personen die ene zou worden. Een gebeurtenis waar ik later, veel later, nog erg dankbaar over zou zijn maar ook heel droevig. Soms zelf wensend dat het niet gebeurt was, maar tegelijk ook één van de mooiste gebeurtenissen in mijn leven.

Plotseling leek mijn saaie leventje die enkel grijstinten leek te kennen op te kleuren en ontdekte ik zoveel meer dan wat er binnen mijn vier muren gebeurde. Ik leerde dat zelfs mijn leven een verhaal waard kon worden. Iets om bij stil te staan, over na te denken en je bij te realiseren dat het leven maar voor korte duur is en je dankbaar moet zijn voor elk moment die je krijgt.

Dus..., hier ga ik dan. Met de pen in mijn hand en een verse bundel papier voor mijn neus op mijn bureau zal ik starten aan mijn hartverscheurend verhaal. Misschien zullen velen van jullie me maar een zielig kind vinden, maar weet dat het voor sommigen van ons een pijn is erger dan een schotwond. Het is een wond die nooit genezen kan en waarvan je elke dag herinnert word aan de pijn.

De eeuwige pijn...

Dit verhaal zal gaan over mijn leven, het leven van Gabriella Houert, gaan. Pijn, verdriet, vriendschap, liefde, populariteit ... Het zijn maar enkele punten die ik zal bespreken in dit boek. Het zijn dingen waar bijna elk mens, nee gewoon elk mens, dagelijks mee in contact komt. Maar ze zijn tegelijkertijd ook dezelfde dingen die mijn leven net zoveel beïnvloedt hebben en er voor zorgden dat het zo eindigde. En daarom maakten ze dit verhaal tot wat het nu is geworden.

Het is het verhaal over mij en mijn strijd tegen die alledaagse dingen.

Het is het verhaal van mijn eerste kus.