Against Neighbor

1

Merhabaaaaa🖐🏻🖐🏻

Ben Buse bu ilk hikayem değil aslında ama olsun önceki hikayem bir depresyona kaza gitti. Pişman oldum ama elimden bir şey gelmiyor ne yazıkki. Umarım bu hikayenin sonuda eskisi gibi olmaz ve umarım çok beğenirsiniz fazla uzatmadan size iyi okumalar diliyorum ve yorumlarınızı ve düşüncelerinizi açıkça dile getirin lütfen...

Dolunay tüm güzelliğiyle gökyüzünde kendini gösterdiğinde gece çok daha anlamlı çok daha güzel görünmeye başlamıştı. Saat gece yarısını çoktan geçmişti. Aptal odamda ışıklarım kapalı bir şekilde dolunayı izlemekten kendimi bir türlü alamıyordum. Gözlerim ay ışığıyla kamaşırken aklımdan geçen her düşünce yüzümün buruşmasına sebep oluyordu.

Kendimi ve hayatımı size anlatsam daha güzel olur sanki; ben: 'Lauren' Lauren jauregui' 18 yaşındayım ve lise sona gidiyorum. Üç kardeşim ve bacakları felçli bir annem var. Aslına bakarsanız sıradan bir hayatım var ama bi o kadarda karmaşık. Babamı hiç tanımadım. Neden gittiğini? Niye gittiğini? Nereye gittiğini? bilmiyorum.

Bilmekte istemiyorum. Ben ve kardeşlerim küçükken gitmiş. Beni annemi ve kardeşlerimi bırakıp gittiği dışında hiçbir şey bilmiyorum. Annem, bu konu ne zaman açılsa evde bir şeyleri kırardı. Sinirlenir, bize küfürler eder ve evde bulduğu her şeyi biryere fırlatırdı. Bu yüzden bu konu hiç bir zaman açılmazdı. Babam gittikten sonra annem kendini alkole verdi ve bize hiç bir zaman annelik yapmadı.

İş başa düşünce gidip kendime iş buldum ve orada çalışmaya başladım. Çalıştığım yer bir hamburger dükkanıydı. Maaşı çok iyi değildi. Ama okuldan arta kalan zamanlarda gittiğim için kendimi idare ediyordum. Ben 16 yaşıma geldiğimde. Babam anneme boşanmak istediğine dair avukatıyla beraber bir kağıt yolladı.

Annem o kağıdı gördüğünde iyice deliye döndü. Avukatı evden kovdu ve yine ortalığı dağıttı. Evden arabanın anahtarını alıp hızla çıkıp gitti. Bir kaç saat Sonra bir telefon aldım ve annemin trafik kazası geçirdiğini öğrendim. O an ne yapacağımı bilemedim. Sanırım büyük bir şoka girmiş bile olabilirim. Kardeşim Taylor bana ne olduğunu sorduğunda kendime geldim. Hemen Kardeşlerimi yan komşuya bırakıp apar topar evden çıkıp hastaneye gittim. Gördüğüm manzara hiç iç açıcı değildi.

Öğrendiğime göre sayısız kırık çıkık vardı ve bacakları arabaya sıkıştığı için onu arabadan zar zor çıkarmışlardı. Onu acilen ameliyathaneye almışlar ve gereken herşeyi yaptıktan sonra yoğun bakıma yerleştirmişlerdi. Oraya gittiğimde tanımadığım bir kaç kişide orda bekliyordu. Onları umursamadan doktordan annemin sağlığıyla ilgili bilgi aldım ve annem uyanana kadar kesin bir şey söyleyemeyeceğini öğrendim.

Beklemekten başka çarem yoktu. Tanımadığım kişiler biraz daha yoğun bakımın önümde dikildiler. Daha sonra doktordan annem uyandığında onları aramalarını rica edip gittiler. Onlar gittikten sonra onların kim olduğunu düşündüm ama arkadaş olabilicekleri dışında aklıma pek bir seçenek gelmedi.

Tek başıma hastanede beklerken bizi seven bir kaç tanıdığı arayıp haber verdim. Bir kaç saat içinde hastaneye gelip kontrol ettiler. Onlarda benimle beraber beklemeye başladılar. Annem uyandığında onu normal odaya aldılar. Doktor onu muayene ederken annem bacaklarını hissetmediğini söyledi. Doktor bir kaç şey yaptıktan sonra annemin artık yürüyemiyeceğini bunun çok zor bir ihtimal olduğunu ama ümidi kesmeden hastaneye gelip sürekli tedavi görmesi gerektiğini söyledi.

Bunun masraflarının ağır olacağını tedavide ilerleme görürlerse büyük bir ameliyat olup tekrar bacaklarını hareket ettirebilme şansı olabiliceğini söylediler. Ameliyatın parası çok fazlaydı ve bunun için ekstra işe girmem gerekicekti. Annem haberi aldığında yıkıldı ve kendini iyice saldı.