Against Neighbor

~45 FİNAL~

                   

                    1 hafta sonra

Camila

Tam olarak bir haftadır kendimize gelebilmiş değildik ne hissediceğimizi vede ne düşünüceğimizi bilemez bir haldeydik. Neyseki şu an Lauren kollarımın arasında huzurla uyuyordu. Onun yüzüne bakarken ormanda yaşadığımız anılar bir bir gözümün önünden geçmeye başladı.
Onu öylece yerde hareketsiz bir şekilde yatarken görmek beni bitirmişti. Ona seslenmeme rağmen hiç bir cevap alamamıştım. Tam umudumu yitirdiğim anda avucumun içindeki elleri hareket etmiş ve umutlarım yeniden yeşermişti. Tıpkı onun muhteşem gözleri gibi...

Onu hızla adamlardan birinin kucağına aldırıp hızlı bir şekilde arabaya gittik. Arabaya binip ısıtıcıyı çalıştırdıktan sonra Lauren'ın üzerindekiler ıslak olduğu için iç çamaşırına kadar herşeyi çıkarmış adamlarımın ceketlerini ve montlarını alıp onu sıkıca sarmıştım. Üs üste giydirmiş olmama rağmen hala ısınamamış ısıtıcıda pek bir etki etmemişti.

Adamlarımdan biri benimde soyunup onu vücut ısımla ısıtmam gerektiğini tavsiye ettiğinde ne kadar doğru ya da mantıklı olup olmadığını bilmeden iç çamaşırlarım hariç  üzerimdekileri çıkarttım ve bedenimi soğuk bedeniyle birleştirdim üzerimizide yine montlarla örttükten sonra adamlardan birinin arabaya binmesini ve hastaneye doğru hareket etmemizi sağladım.

Bedeni benim bedenimide üşütsede bunu hiç umursamadan ona iyice sokuldum ve ona sıkıca sarılarak ısıtmaya çalıştım. Yüzünün ve omuzlarının her bir santimine ayrı ayrı öpücük kondurdum ve bir süre sonra sonunda vücut ısısını dengelemeyi başardım. Gözleri yavaş yavaş açılsada hala yeterince gücü yoktu. Adamım bir yerde durup bir kaç kıyafet ve battaniye aldıktan sonra onları bize vermişti.

Lauren'ı giydirip kendimide giydirdikten sonra battaniyeyle ikimizi iyice sarmıştım. Uzun süren bir yolun ardından hastaneye gelmiş ve onu içeri almalarını sağlamıştım. Doktor vücut ısısının en iyi yöntem olduğunu söyleyip yaptığım şeyden dolayı beni tebrik ederken ısınmam için bana kahve getirtip sıcak bir odaya almıştı. Hastaneye kızlar ve Lauren'ın aileside geldiğinde doktorlar Lauren'ın iyi olduğunu ama vücudunda kesiklerin olduğundan bahsetmişlerdi. Bunu hiç fark etmediğimi düşünürken o kesiklerin nasıl olduğunu düşünmeye başlamıştım.

Doktor benim Lauren'ın yanına girmeme izin verdikten sonra gitmiş ben ise hemen kendimi Lauren'ın yanına atmıştım. Lauren'ı gözleri açık bir şekilde bana bakarken gördüğümde bir daha onun gözlerinin hiç açılmayacağını düşündüğüm anı hatırlayıp göz yaşlarına boğuldum.

Lauren eliyle gelmemi işaret ettiğinde hemen yanına gidip yatağa yatarak yanına kıvrılmıştım. Lauren sesini ve gücünü zar zor bulup "Seni özledim" dediğinde yüzüne bakıp ona güldüm ve "Bende seni özledim" diyerek cevap verdim.  Ona İyi olup olmadığını sorduğumda "Sen yanımdasın ya şimdi çok daha iyiyim" diyerek cevap verdi. Göz yaşlarım içinde dudaklarına uzanıp onu yavaş ve tutkulu bir şekilde öptüğümde bana karşılık vermiş ve geri çekildiğim anda "Ne zamandan beri bu kadar duygusal oldun sen ya?" demişti.

Ona gülüp "Sanırım sen hayatıma girdiğinden beri" dediğimde gülümseyip beni kendine çekip sıkıca sarılmıştı. Bir süre böyle kaldıktan sonra onun bedenini tekrar hissedebilmenin sevincini ve huzurunu yaşıyordum. Sonra aklıma kesik izleri gelince hızla yerimden kalkıp üstündeki battaniyeyi çekmiş ve bacaklarındaki yaraları görmüştüm. Hepsine tek tek dokunup minik bir öpücük kondurduktan sonra bunların nasıl olduğunu sorup anlattıklarını dinlemiştim.

Anıları kafamdan def edip Lauren'ın saçlarını okşadığımda yavaş yavaş kıpırdanmaya ve uyanmaya başlamıştı. Gözlerini açıp gülümseyerek bana bakmış ve günümü dahada güzel bir hale getirmişti. Ona her baktığımda dahada aşık oluyordum sanki onu her öptüğümde, onun elini her tutuşumda ve onun kokusunu her içime çekişimde ona biraz daha aşık oluyordum.