Sincerely yours, Ellie. #Wattys2018

Kabanata 9

Honestly, putting bold-ed words on the characters' dialogues may not be looking book-like. I don't put bold styles on them kasi I want my stories to be read as they are in a real book. Maaaring hindi ito masyado nagbibigay pansin sa mga emosyon pero I believe it is the content of the words that I put should be read with emotions. Please, bear with me.

Kabanata 9

"A-aidan!" Nanlaki ang mata ko habang patakbong hinahabol siya papunta sa kumpol ng mga tao na patawid sa highway at naghihintay mag-red light. Kaso hindi ko na siya naabutan dahil tumawid na sila sa kabila ng kalsada.

I was flabbergasted from what I saw. Hindi pwedeng imahinasyon ko lang iyon. Alam ko sa sarili ko na ang matipunong tindig ng katawan ng lalaki at ang umaalon na tsokolateng buhok niya ay napatunayan kong si Aidan iyon. Hindi pwedeng gawa-gawa lamang ito ng isip ko. And what I am wondering about is the boy he was holding in his hands.

"Elliot Keneshea, you wretch!" I gain my reverie back when I heard Jaq's high-pitched yell.

"Wh-what?" Lumingon ako sa kanya na nasa tapat pala ng building namin.

"Get on here, right now! Masasagasaan ka niyan eh!" She yelled more and I followed.

"I'm sorry, I was spacing---" I was cut off mid-sentence when she hugged me tightly.

"I was effin' worried about you! Hindi ka na nagparamdam, kung hindi ko pa makakabanggaan si Aura yesterday hindi ko malalaman ang whereabouts mo! What were you thinking, Ellie?!" Napa-buntong hininga na lamang ako sa walang katapusang hinanaing.

Thinking that Aidan was real and was hugging me in my sleep gives me the comfort of being home. Para bang nakalimutan ko sa isang iglap na hindi siya totoo, na hindi lamang siya gawa-gawa ng isip ko.

Sumulyap ako sa orasan na side table ko, it says 4:34 am. Nagbuntong hininga naman ako dahil alam kong hindi na ako makakatulog nito. Nilingon ko ang aking laptop sa desk ko ngunit wala ako sa mood magupdate ng blog ko kaya tumayo ako at hinila ang isang cardigan na nakasabit sa clothing rack ko tsaka lumabas.

Kahapon ay walang nangyaring espesyal sa araw ko, ngunit hindi doon kasama ang pagtagpo ng mata ko sa kamukha ni Aidan at may hawak na bata.

I better find out who it was.

"Aah! Huwag po, maawa kayo sa akin! Tulong!" Taranta akong lumingon sa pinanggagalingan ng matinis na sigaw ng isang babae. Ito'y nanggagaling sa isang madilim na eskinita, sa labas ng aming subdivision. Hindi ko namalayan na nakalabas na pala ako.

"Tumahimik kang babae ka kung ayaw mong mabulunan ng ari ko!" Ani ng isang lalaki sabay tawa.

Nilingon ko ang sekyu sa guard house na tulog at walang kaalam-alam sa nagaganap. Tumakbo ako para silipin ang nangyayari at nagtago sa poste na di kalayuan sa dalawa--hindi, limang tao. May tatlo na nakapaligid sa isang kawawang babae na hinahawakan ng isa pang lalaki at gumagalaw sa ibabaw nito.

"Waaaaag! Aaaa---Umph!" Napapikit ako sa sakit sa dayong dibdib ko nang itapat naman ng isa pang lalaki ang kanyang ari sa bibig ng kawawang babae.

Nanginginig akong tumingin sa sahig, naaalala ko ang mga nangyari sa aking kapareho sa dinadanas ng babae ngayon.

Hindi. Hindi pwedeng maulit iyon sa iba, tama nang ako na lang ang nakatanggap ng ganoong pambababoy. Kaya naman dali-dali akong tumakbo sa guard house at malakas na kinatok ang salamin na sa loob ay ang guard na tulog. Napabalikwas naman siya at bumangon para harapin ako.