So Close (on hold)

Hoofdstuk 22

18:00.

Ik loop het strand op en loop in de richting van de grote stenen. Het strand is min of meer verlaten omdat het etenstijd is en het weer toch niet heel erg lekker is. Tegen Claire had ik gezegd dat ik naar Rein toe ga. Zal ze verrast zijn straks? Ik weet eigenlijk ook helemaal niet wat Daan van plan is, vast iets romantisch. Als ik bij de open plek bij de stenen ben zoals afgesproken zie ik niemand staan. Ik kijk achter me of er niet iemand aan komt maar niks. Ik ga in het zand zitten en leun tegen de grote stenen wand aan. Na zo'n vijftien minuten gewacht te hebben sta ik weer op. Daan had er allang moeten zijn. Ik loop om een paar hoge stenen heen en stop abrupt als ik een geluid hoor. "Hallo Skylar" hoor ik vlak achter me. De aanwezigheid van een persoon dringt tot me door. Voordat ik ook maar kan bedenken wie het zou kunnen zijn, laat staan omkijken, voel ik een stekende pijn tegen mijn rechter slaap aan. Het word zwart voor mijn ogen en ik voel mezelf in elkaar zakken.

--

Ik open mijn ogen en knipper een paar keer om te wennen aan het licht. Haar wat voor mijn ogen is gevallen belemmerd mijn zicht. Ik wil met mijn hand het haar opzij schuiven maar mijn hand blokkeert. Als ik me besef dat ze muur vast zitten schiet paniek mijn lichaam binnen. Waar ben ik beland? Wat is er gebeurd? Na minuten in mijn hersenen graven schiet het opeens te binnen. Ik wachtte op Daan, er stond iemand achter me, de pijn en toen werd het zwart. Mijn hersenen laten een gat in de verhaallijn achter. Hoe kom ik hier? Ik kijk nog eens goed om me heen. Ik lig op een bed met beiden handen vastgeketend aan één van de palen die zich bevinden op de hoeken. Een raam aan de rechterkant. Een leeg bureau met een simpele stoel. Daarnaast bevind zich een gesloten deur. Zonlicht schijnt de kamer binnen via het raam. Roepen om hulp durf ik niet. Versteend blijf ik liggen. Na voor mijn gevoel een half uurtje in stilte hebben te zitten word er aan de deur gerommeld. Enkele seconden daarna word de deur geopent en stap een jongen de kamer binnen. Zijn gezicht valt weg in de schaduw van zijn capuchon. Overgenomen door angst houd ik me stil. De jongen begin zacht te grinniken. Ergens herken ik het maar ik kan het zo snel niet bedenken. "En Skylar..al lang wakker?" Zijn stem klinkt donker. "Wie ben jij?" Weet ik uit te brengen. "Je kent me" zijn stem klinkt nu geheimzinnig. Niet begrijpend laat ik mijn ogen over zijn lichaam glijden. Hij stap het zonlicht in en langzaam laat hij zijn capuchon zakken. Verschillende emoties stromen door me heen bij het zien wie het is. Pijn, angst, haat, verdriet, wanhoop, paniek maar voor het grootste deel woede. "Alex" sis ik. "Fijn dat je nog weet wie ik ben" glimlacht hij. "Waarom ben ik hier?" Vraag ik maar mijn stem klinkt minder zelfverzekerd dan dat het in mijn hoofd klonk. "Doe een gok" glimlacht hij vals. Met samen geknepen ogen kijkt ik hem aan. De woede spat er van af. Hij begint te grinniken. "Wat lach je nou?" Kap ik hem af. "Je bent hier met meerdere redenen" zegt hij uiteindelijk simpel. "En welke reden mogen dat dan zijn?" Hij glimlacht schreef terwijl hij de sleutels in zijn hand bestudeert. "Je bent een mooi meisje, ik denk dat ik niet de enige zal zijn die je zou willen doen" mijn ogen vergroten zich. "Ho ho niet zo kijken. Ik ben daar nog niet helemaal over uit."zegt hij er meteen achterna. "En" gaat hij verder en neemt plaats op de stoel aan het bureau. Zijn ogen nog steeds gefocust op de sleutels in zijn hand. "Dat oh zo lieve vriendje van je, hoe heet hij ook al weer?" "Laat hem met rust." sis ik meteen"owja Rein." gaat hij door. "Het wachten op zijn karma duurt me te lang dus zorg ik er zelf maar voor." Zegt hij met een scheve glimlach. "Welke karma? Wat heeft hij je ooit aan gedaan?!" "Te veel om uit te leggen lieverd. Té veel" zegt hij en grinnikt vervolgens zacht om zijn eigen gedachten. Een stilte valt. Hij lijkt na te denken. Hij kijkt op, amuserend kijkt hij me aan. Strak kijk ik terug. "Zin in een feestje?" Grijst hij.

(Ja het duurde lang en eigenlijk heb ik ook niet bepaald een extreem goed excuus. School, vrienden, netflix..enz.
Volgende hoofdstuk komt snel x)