So Close (on hold)

Hoofdstuk 6

02:00

03:30

05:00

06:00

06:30

07:00

07:45

8:30

Ik word wéér wakker en eindelijk is de zon op.

Naast mij zie ik mijn beste vriendin nog slapen. Ik sta op en loop naar de badkamer.

Ik vind mijn eigen gebroken blik in de spiegel. Ik heb zo slecht geslapen vannacht.

Ik dacht dat dit een leuke vakantie zou worden maar het begint nu al slecht.

Ik loop naar de woonkamer en open het gordijn. Het is mooi weer buiten, de zon schijnt en de lucht is strak blauw. Precies het tegenovergestelde van wat ik voel.

Ik besluit een stukje te gaan wandelen om alles even te vergeten.

Terwijl ik mijn schoenen aan trek bedenk ik me dat ik nog moet eten. Honger heb ik niet en ik denk dat ik ook geen hap door mijn keel ga krijgen.

Net als ik de deur open komt Claire de slaapkamer uit.

"Waar ga je heen?" Vraagt ze verbaasd.

"Een stukje wandelen, doeii" zeg ik en trek de deur achter me dicht.

Ik loop de camping af en kom bij een groot meer aan.

Er is een klein strandje aan het meer en een kleine stijger. Op de stijger staan 2 mannen die bezig zijn met een bootje en op het strandje zijn op dit moment geen mensen.

Ik loop verder en kom bij een verlaten stukje van het meer en laat mezelf in het gras aan het water zakken.

Beelden van gisteravond schieten voorbij in mijn hoofd en de tranen beginnen langzaam weer op te komen. Ik trek mijn knieën op en laat mijn hoofd op mijn armen rusten.

Hoe kon dit toch gebeuren? Waarom precies hij? De laatste keer dat ik me zo slecht heb gevoeld was toen-

"Skylar" onderbreekt hij mijn gedachten.

"Waarom volg je me steeds?" Mompel ik.

Hij negeert mijn vraag. "Waarom ging je gister weg zonder gedag te zeggen?" Vraagt hij.

Ik zucht en schud met mijn hoofd, niet in staat iets te zeggen.

Ik voel dat hij naast me komt zitten.

"Kan je weggaan? Ik wil alleen zijn"

"Skylar, we moeten praten"

"Ik wil niet praten. Ik wil niet horen hoe erg je het vind dat je hebt moeten aanhoren dat ik weg ging, ik wil niet horen dat je mij gemist hebt. Ik wil gewoon even alleen zijn, oké?"

Ik hoor hem zuchten. "Doe jezelf niks raars aan" zegt hij zacht en staat op.

Opnieuw barst ik in tranen uit. Met hardere snikken en dikkere tranen.

'Doe jezelf niks raars aan' de zin blijft maar door mijn hoofd heen spoken.

Na een lange tijd, wat naar mijn gevoel uren leken te duren, heb ik mezelf tot rust weten te krijgen.

Ik sta op en loop weer terug richting het strandje en de stijger. Als ik zie wie er op de stijger zit blijf ik even stilstaan.

Hij.

Waarom zit hij daar? Heeft hij op mij gewacht? Wilt hij echt zo graag praten? Zou hij ook net zoveel pijn hebben als wat ik nu heb? Zou hij mij net zo erg missen als ik hem mis?

Hij kijkt nu ook mijn kant op.

Door lopen en doen alsof ik hem niet zie of naar hem toe gaan en misschien antwoord krijgen op de duizenden vragen die door mijn hoofd heen spoken?

(Who knows? Ja, ja. Weer een nieuw hoofdstukje! Vote & comment xjes)