Το ημερολόγιο μιας τρελής!

Το σπίτι μ ο δρόμος -.-

Εγώ είμαι πλέον παιδί των δρόμων! Πάει και τελείωσε! Όλη την ώρα είμαι έξω στο δρόμο! Σχολείο, φροντιστήριο, γειτονιά με τα χαζά.....

Στο σχολείο κάναμε εκλογές 5μελες και γωνία βγήκα 3η αναπληρωματικη. Και βάλαμε για πρόεδρο μια ξινή με 8 ψήφους και δεν βάλαμε τον Γιώργο που είχε 10! Δεν ξέρει να ψηφίζει ο κόσμος 😑

Αυτή η ξινή που λέτε, μας απαγόρεψε να ακούμε twenty one pilots και γενικά τέτοιου είδους μουσική! Ακούγαμε απ το ηχείο της τάξης που είχα βάλει το κινητό μου το stressed out, έρχεται αυτή τραβάει την πρίζα και λέει: "Τέτοιες μαλακιες εδώ μέσα δεν θα ξαναπαιξουν". Μου ήρθε να τη στραγγαλισω.

Την Παρασκευή είχαν συναυλία στη Τεχνοπολη οι mad street, και με είχε πιάσει κατάθλιψη που δεν μπορούσα να πάω. Γιατί να μένω σε νησί?! 😭😭😭😭😭 Πάλι καλά που τα κορίτσια στην ομάδα έκαναν live και έκανε και το what's up που το διοργάνωνε live, αλλιώς θα είχα πεθάνει.

Μπαίνω στο live του what's up στο τελευταίο μισάωρο. Και ποιο τραγούδι έπαιζε? Ε ξέρετε?! Το heathens. Μ έπιασε νευρικό τραλαλα. Είπαν tøp. Άρχισα να χοροπηδάω πάνω ατό κρεβάτι και να τραγουδογκαριζω. Και μετά να το και το stressed out με το γύρισμα σε chandelier. Τότε πέθανα. Είπαν και το wrath και τελείωσαν.

Και χτες που λέτε, ήταν το κάτι άλλο. Από νταλα μεσημέρι, έξω στους δρόμους. Θα πήγαινα καλλονή, γιατί είχαν Αιγαιοπελαγιτικους και ήθελα να δω τα καμάρια μου να τρέχουν. Στις 4, λοιπόν, στο σπίτι της Ελεανας. Αφού κάναμε σαχλαμάρες μέχρι της 5, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Συνδεσαμε το κινητό μ στο ηχοσυστημα του αυτοκινήτου και το κάψαμε. Βάλαμε tøp, mad street, χαμός. Κάποια στιγμή βάλαμε το κοβερ των mad street, το "ήτανε ένα μικρό καραβι" για να κάνουμε πλάκα στον μπαμπά της Ελεανας. Το βάζουμε και όταν έπαιξε λίγο, μας λέει ο μπαμπάς της "Μ αρέσει είναι ωραίο". Είχαμε μείνει παγωτό.  Μετά βάλαμε το "όταν πονάω το γλενταω" και κοπανιομασταν στα γέλια.

Όταν φτάσαμε στο γήπεδο, το πρώτο άτομο που είδαμε ήταν....

Ο Δημήτρης 😑

Πήγαμε και βρήκαμε την Κασσου, η οποία ήταν χεσμεντεν κλασμεντεν, γιατί ήταν οι πρώτοι της αιγαιοπελαγιτικοι. Μας είπε ότι έχει να αγωνιστεί με άλλα 17 άτομα, το ένα μέσα από αυτά ήταν η ελεανα. Ναι, ήταν στο ίδιο αγώνισμα, στα 600 μέτρα.

Αφού μιλήσαμε λίγο, πήγαμε να βρούμε θέσεις.  Βρήκαμε και καθίσαμε. Αλλά βρήκαμε ωραίες. Ήταν πάνω πάνω και έβλεπες όλο το γήπεδο. Ήταν ότι πρέπει για βίντεο που ήθελα να βγάλω. Ναι, γιατί ως γνωστόν είμαι και κάμεραμαν τρομάρα μου.

Έφτασε η ώρα να τρέξουν τα 2 κορίτσια, και εμένα με τη Δέσποινα μας είχε πιάσει το στομάχι στομάχι μας απ το άγχος.  Παίζει να ήμασταν πιο αγχωμενες από αυτές. Υπήρχαν 3 σειρές. Τα κορίτσια ήταν στη 2η. Έτρεξε η πρώτη, και μόλις τελείωσε, πήραν θέση τα κορίτσια. Έδωσαν το σήμα της εκκίνησης, και η Μαρία, απ τα πρωτα κιόλας μέτρα, πηρε το προβάδισμα, αφήνοντας πίσω όλες τις άλλες. Η ελεανα δυστυχώς, δεν μπόρεσε να τερματίσει,  καθώς έπαθε θλάση στο δεξί της πόδι, και αναγκάστηκε να σταματήσει.

Εγώ τραβούσα βίντεο όλη την κούρσα, και άκουγες εμένα και τη Δέσποινα να τσιριζουμε "Κασσου" και να τσιριζουμε τόσο δυνατά, που κάτι κορίτσια από ένα σύλλογο που κάθονταν δίπλα μας, μας κοιτούσαν λες και ήμασταν δαιμονισμενες.

Η Μαρία τερμάτισε με 1.45, με το οποίο πας άνετα πανελλήνιο, και μεις τρέχαμε στις σκάλες στις κερκίδες να πάμε να τη βρούμε. Πως δεν πήραμε καμιά τούμπα έτσι όπως κατεβαιναμε είναι θαύμα.

Τη βρήκαμε και την αγκαλιασαμε. Μετά πήγαμε να βρούμε την ελεανα, που ήταν στο κινητό ιατρείο για να φτιάξουν το πόδι της. Είχε στεναχωρεθει που δεν κατάφερε να τερματίσει.

Αφού της το φτιάξανε, πήραμε το δρόμο για το αυτοκίνητο για να φύγουμε. Μπορώ να πω ότι το ξεπέρασε πολύ γρήγορα, αφού χλαπακιασε κάτι κριτσινια και κάτι τυροπιτακια. Τέτοιο γουρούνι είναι  (με αγάπη ζουζούνι μ)

Και με λίγα λόγια,  όλη την μέρα έξω στο δρόμο. Αχχχ, πάω να φάω γιατί πεινασα. Αλήθεια τι έχουμε?!

Ξέχασα να πω ότι αύριο πάλι θα τρέχω στα γήπεδα,  καθώς με το σχολείο θα πάμε εκδρομή σε διάφορα γήπεδα, λόγω της μέρας αθλητισμού.

Μισώ τη γυμναστική 😑

Αυτά