Το ημερολόγιο μιας τρελής!

4 μέρες before καταστροφή :'))

Χθες βγήκα!! Θα μου πείτε, καλά, δηλαδή είναι η πρώτη φορά που βγαίνεις βόλτα? Όχι, έχω βγει πολλές φορές, αλλά χθες είχε πολλή πλάκα. Πήγαμε στο clocked!!!!

Και επειδή ΜΑΛΛΟΝ δεν θα ξέρετε τι είναι, θα σας εξηγήσω.

Λοιπόν, το clocked, είναι δωμάτια απόδρασης, όπου πρέπει μέσα σε 60 λεπτά να λύσεις τους γρίφους και να αποδράσεις από το δωμάτιο. Τέλειο????

Έχει πολλά δωμάτια, αλλά εγώ έχω πάει μόνο στο κελί. Πρέπει να πάω και στα άλλα. Το κελί είναι το πιο τρομακτικό από όλα. Και δεν τρόμαξα και πολύ.

Λοιπόν, πήγαμε εγώ, η Ρίκα, το ούφο και η Μαρία Θεοδοσίου.

Θα σας πω όλες τις ανατριχιαστικες λεπτομέρειες.
Θα σας πω μια ιστορία που θα σας φέρει τρόμο.

Ωχ πως μου ήρθε αυτό?? Αυτός ο στίχος είναι από το comments song 5 του 2J. Τεσπα.

Λοιπόν, είναι 2 κελιά. Στο ένα δένεσαι στα πόδια και στο άλλο στα χέρια. Η Θεοδοσίου πήγε με το ούφο και εγώ με τη Ρίκα. Αυτές δεθηκαν στα πόδια και μεις στα χέρια.

Η Ρίκα είχε φρικάρει, και μου κρατούσε τα χέρια. Εγώ χαμπάρι.

Όταν ξεκίνησε η διαδικασία, αρχικά λυθηκαμε. Μετά, η Θεοδοσίου με την Αθηνά προσπαθούσαν να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ και να λύσουν τον γρίφο. Εγώ με τη Ρίκα δεν κάναμε τίποτα και βαριομασταν. Και επειδή ήταν θεοσκοτεινα, αρχίσαμε να τραγουδάμε το άλλαξε μου τα φώτα.

Η Θεοδοσίου μας έβριζε, αλλά εμείς χαμπάρι. Τραγουδουσαμε. Στο μεταξύ, εκεί έχει κάμερες, και οι υπεύθυνοι παρακολουθουν την διαδικασία και σου δίνουν οδηγίες. Οπότε γίναμε ρεζίλι.

Κάποια στιγμή λέω:
"Ρε άναψε τα φώτα!!! Μην τα χαμηλώνεις, όπως ο Sin Boy με τον Sugar Boy!!!"

Κάτι γέλια.

Μετά, έλεγαν τον κωδικό για να ανοίξουν τα κελιά. Ο κωδικός ήταν 4 3 2 7. Όταν τον έλεγαν, πετάγομαι εγώ και λέω:
"3, 2, 1, και..... Στο θεό με πάει, όπως κι αν φερθεί, ότι κι αν μου πει, μου πάει!!!"

Η Ρίκα τιναχτηκε από την τρομάρα της. Δεν είναι και λίγο στα καλά του καθουμενου να πετάγεται ο άλλος και να τραγουδάει.

Ξεκλειδωσαμε τα κελιά και συνεχίσαμε. Επειδή τώρα άρχιζε η δράση, σταμάτησα να τραγουδάω και επικεντρωθηκα στο στόχο μας:
Να γλυτώσουμε από τον ψυχοπαθή δολοφόνο.

Στο μεταξύ, είχαν spooky μουσική, χτυπούσαν τις πόρτες, αλλά εμείς...... αλλού βρέχει.

Ανοίξαμε και την άλλη πόρτα, και πήγαμε στην τελευταία φάση. Κάποια στιγμή μας λέει ο υπεύθυνος από το γουοκι τοκι:
"Κορίτσια, κοιτάξτε προς στην πόρτα"