Unfair 🔥 (Watty Winnaar)

ᕙ3ᕗ

Afspeellijst voor dit hoofdstuk:
1. Silly Sally-Buck Sanders (hierboven).
2. Rituals-James Newton Howard
3. The forbidden line- James Newton Howard.
4. It is not real- James Newton Howard.
-----

13 November 1867, Fedin
De avond nadert..

Mijn lichaam beeft oncontroleerbaar. Ik heb er geen macht over. De harde grond is de enige comfort die ik krijg in deze situatie. Ik weet niet waar ik ben. Of wat er met mij gebeurt is. Maar de pijn die ik lijd is ondragelijk. Het voelt alsof ik aan het sterven ben.

Ik hoor mijn hartslag in mijn oren dreunen. Ik voel mijn bloed razend snel door mijn aderen pompen. Mijn spieren spannen zich aan door mijn hele lichaam. Mijn tanden voelen puntig aan. En drukken in mijn lippen. De bittere smaak van bloed proef ik op mijn tong. De geur hangt ook door de lucht.

Ik begin wild te hoesten, bloed komt omhoog tijdens dit proces. Ik spuug het bloed naast me neer op de grond. Het voelt alsof mijn organen met elkaar aan het vechten zijn. Als de dood zo aanvoelt, dan snijd ik nu nog liever mijn polsen door om het proces van sterven te versnellen. Alles brand, mijn lichaam, de vloer, de muren, alles staat in vuur en vlam.

Ik laat een pijnlijke kreet los wanneer het mij allemaal te veel wordt. 'Laat het ophouden' jammer ik zacht. Maar er is niemand die mij kan helpen. Geen mens weet dat ik hier ben. Mijn ogen glijden door het donkere riool. Niemand zou het wagen om zich hier te begeven. Ik moet wel een heel slecht mens zijn, om dit wel te doen. Maar dat verklaart deze pijn niet. Ik breng mijn trillende hand naar mijn gezicht, om het zweet wat zich op mijn voorhoofd heeft verzamelt, te kunnen wegvegen.

Wat gebeurt er met me. Heb ik de griep opgevat? Ga ik dood? Is Arlen veilig?

Die vragen spoken door mijn hoofd. Ik heb geen controle over de situatie. Mijn lichaam voelt vreemd. Ik voel me vreemd. Ik weet niet precies wat er met me aan de hand is. Maar ik weet dat het niets goeds kan betekenen.

Het gevoel in mijn ledematen treed langzaam terug. Ik open langzaam mijn ogen, de put lijkt ineens veel lichter dan eerst. Het smerige water lijkt zo helder nu. Het weerkaatst en schittert over de muren van het riool als kleine diamanten.

De straal licht lijkt als een spiegel door het hele riool te schijnen. Alles is ineens tienmaal zo feller geworden. Ik kijk neer op mijn handen. Alles is scherper geworden. Ik kan mijn handen met gemak observeren, de kleinste groeves in mijn vingers zijn zichtbaar.

Maar hoe is dit mogelijk? Dit zou niet te zien moeten zijn met het menselijk oog.

Ik krabbel overeind van de smerige vloer. De geur van het riool dringt mijn neusgaten binnen. Ook de geur is sterker dan eerst. Ik kon er al slecht tegen, maar nu al helemaal. De stank bedwelmd me. Ik moet hier weg en wel nu meteen.

Wankelend strompel ik naar de trap. Mijn lichaam voelt zo ontzettend warm aan. Het voelt bijna alsof ik koorts heb. Maar het tegendeel blijkt. Ik voel me sterker dan ooit. Ik klim in een haastig tempo omhoog. De deksel glijd met gemak van de put af. Inmiddels snak ik naar frisse adem. Ik steek mijn hoofd uit de put en sluit mijn ogen, om van de koele lucht te kunnen genieten. Ik neem een grote hap adem en laat het tot me binnendringen.

Wanneer ik om me heen kijk zie ik dat het al avond is. Hoelang heb ik daar beneden gelegen? Ik frons en schuif de deksel terug op de put. Met trage passen loop ik het dorp uit. Het lijkt wel of ik een paar centimeter gegroeit ben. Ik kan met gemak de huizen binnen kijken, terwijl ik eerder nog op mijn tenen moest staan om dat te kunnen doen. Verbaasd neem ik mijn omgeving in me op.

Niet alleen ik ben veranderd. De omgeving ziet er ook ineens heel anders uit. De huizen zien er veller en kleiner uit. De grond onder mijn voeten voelt zachter aan. Ik schud mijn hoofd. Er is iets drastisch veranderd. Ik moet er achter komen wat er nou precies gebeurt is.