Unfair 🔥 (Watty Winnaar)

ᕙ28ᕗ

Ik weet niet langer wat ik moet doen. Alles is een grote warboel voor me. Ik ben vandaag niet naar mijn werk gegaan. Ik heb me ziek gemeld. Want ik wou niet terug naar de pit van ellende, waar ik zowel Luca als Jody tegen het lijf zou kunnen lopen.

En nu kijk ik door het raam naar buiten naar de rustige straat. Het leven gaat gewoon door voor de andere mensen, als ze eens wisten wat voor gevaar er zich in deze stad bevind. Dan zouden ze niet op zo'n kalme gang hun hond uit laten. Ze zouden niet eens meer buiten durven te komen.

Ik vraag me af wat mijn moeder in mijn situatie had gedaan. Maar ik kan het niet aan haar vragen. Ze zit tenslotte in een verzorgingshuis. Haar geestelijke toestand heeft ervoor gezorgd dat ze niet meer op haar zelf kan wonen.

Nu probeer ik wekelijks in het weekend bij haar langs te gaan. Maar ze is er de laatste tijd slecht aan toe. En ik ben bang dat het niet lang meer zal duren voordat ze haar laatste adem uitblaast. Ze herkent me niet eens meer. Ze staart maar wat voor haar uit. Ik ben het inmiddels zo gewend. Ook in het asylum komen er veel van dat soort patiënten voorbij. Ik heb er ook aan gedacht om haar hier te laten opnemen. Waar ze vlak bij me is.

Maar aan de andere kant zou dat mijn werk te persoonlijk maken. Ik zou thuis ook niet voor haar kunnen zorgen. Ik kan haar moeilijk de hele dag alleen laten. En ik heb geen familie waar ze kan verblijven. Ik sta er alleen voor helaas. En alles wat er zich momenteel in mijn leven speelt maakt het er niet gemakkelijker op.

Iets in de lucht trekt mijn aandacht. Het lijkt op een vogel, maar het is veel groter dan een duif of een roofvogel. En deze vogel lijkt met opzet naar mijn raam te vliegen.

'Fuck' zeg ik wanneer het met een flinke snelheid door mijn raam heen crasht. Ik gooi mezelf de andere kant op. Uit de weg van het raam. Net optijd, want achter me hoor ik het glas van het raam barsten.

Geschrokken kijk ik over mijn schouder. Met grote ogen bekijk ik de ravage die op mijn vloer is veroorzaakt. Dan zie ik twee enorme witte vleugels, en een goddelijke lichaam. Zodra hij zijn hoofd van de grond opheft weet ik het zeker.

'JODY' roep ik verbaasd. Ik kruip omhoog van de grond en kijk om me heen. Opzoek naar iets waar ik me mee kan verdedigen.

Jody komt omhoog van de vloer, nog voordat ik een wapen kan pakken. Ik voel me niet veilig in zijn buurt zonder een wapen. Niet na wat er allemaal gebeurt is. Hij klopt zijn kleding schoon, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat hij door een raam heen crasht. Glas verspreid zich over de grond. Maar Jody is niet verwond. Hij heeft geen enkele schram. Ik pak een boek van mijn tafel en steek het voor me uit, om ruimte tussen ons te houden. Jody kijkt me aan, specifiek naar het boek in mijn handen, dan duwt hij mijn arm omlaag.

'We moeten praten' zijn ogen kijken mij doordringend aan. Maar ik voel zijn invloed niet op mijn lichaam. 'Er valt niets te bepraten. Wat je bij me deed is onmenselijk, maar dat ben je tenslotte ook. Toch had je het recht niet om mij zo te gebruiken. En nu kom je mijn respect nog verder kapot maken door mijn ruit te slopen? Wat denk je wel niet?' ik draai me bij hem vandaan en loop naar de keuken toe.

Ik hoor Jody zuchten terwijl hij achter me aan loopt.
'Het spijt me Livia. Ik wou je alleen maar beschermen'

Ik draai me met een ruk om. 'Ik kan dat prima zelf. Je brengt jezelf alleen maar in gevaar' sis ik.

Jody kijkt me even zwijgend aan. Ik voel zijn ogen over mijn lichaam glijden. Ongemakkelijk trek ik mijn armen over elkaar. 'Je kunt beter gaan' zeg ik dan maar om de stilte te verbreken.

Jody zet een stap naar voren toe en grijpt dan mijn hand vast. 'Wat is dit?' met zijn andere hand glijd hij over mijn arm heen. De rune die eerst niet zichtbaar was wordt nu ineens verlicht, alsof er met een zaklamp overheen geschenen wordt.