Unfair 🔥 (Watty Winnaar)

ᕙ22ᕗ

De lichten in het gebouw beginnen telkens feller te knipperen totdat het licht ineens helemaal uit vliegt. Maar ik heb er geen oog voor, Jody zijn witte licht verwarmd mijn lichaam en verlicht mijn ziel.

'Er is niets aan de hand' zegt hij fluistert terwijl hij een kus in mijn nek duwt. Ik voel me veilig in zijn armen. Alles lijkt goed te zijn. Het voelt allemaal zo tegen mijn natuur in om me zorgen te gaan maken.

'Alles is veilig' ik kijk hem in zijn ogen aan en herhaal de woorden die hij in mijn gedachten print.

Het raam van Jody zijn kantoor spat uit een. Maar ik geef geen kick. Ik ben in een magische trans verkeerd. Het witte licht in het kantoor wordt feller. Ineens verschijnen er nog twee aardse- gels in het kantoor. Ik heb geen idee wie het zijn. Ik ken ze niet.

Jody kust mijn lippen teder en liefdevol. En ik geef mezelf helemaal aan hem over. Zijn witte licht wordt geabsorbeerd door mijn lichaam.

'Waar is de mutant?' vraagt een van de aardsengelen. Hij is getint en heeft sterke gelaatstrekken in zijn gezicht. Net als Jody ziet hij er schitterend uit. Echt een snoepje voor het oog. Hij heeft onnatuurlijkd heldere blauwe ogen die dwars door je ziel heen kijken. De andere aardsengel heeft een hele bleke huid en caramel rood haar. Hij heeft onnatuurlijke groene ogen en houd mij strak in de gaten.

'Hij is ontsnapt uit zijn cel. Ik weet niet waar hij op dit moment is. Maar hij is zeker nog in dit gebouw. Hij is opzoek naar haar' antwoord Jody tussen het zoenen door.

Zijn hand glijd onder mijn T-shirt. Zijn vingertoppen glijden over mijn borst en langs mijn hart, de aanraking geeft mijn huid een tintelend gevoel. Mijn lichaam voelt niet langer als het mijne. Mijn rug komt los van de muur, ik duw mezelf verder tegen Jody aan. Een glimlach glijd over zijn lippen.

'Zoek hem. Ik breng haar naar een veilige plek' Jody brengt zijn andere hand naar mijn nek en houd mijn gezicht in positie.

'Begrepen' antwoord de getinte engel.

Ze lopen het kantoor uit en doen de deur achter hen op slot. Mijn geest zweeft in een witte mist van warmte en vredigheid. Ik laat mijn handen over Jody zijn lichaam zweven. Zijn huid voelt als duizenden kleine veren die mijn handen koesteren. Ik wil hem niet loslaten.

'Kom Livia. Ik neem je mee naar een veilige plek'

'Veilige plek?' herhaal ik dromerig, 'Waar is de veiling plek?'

De vloer van het kantoor begint te trillen. Jody kijkt even op. Hij klemd zijn kaken op elkaar en laat dan zijn arm rond mijn rug glijden. 'Kom met me mee'

Ik volg Jody als een tam hondje. Ik weet niet beter. Hij opent de deur van het kantoor en kijkt dan even om het hoekje voordat hij mij mee naar buiten begeleid. Het is donker door het hele asylum. Ik zie George nergens en de balie is ook verlaten.

'Waar is iedereen?' mijn gedachten worden langzaam maar zeker weer helderder.

Achter me hoor ik iets omvallen maar ik durf niet te kijken. Jody houd me stevig vast. Hij stopt even met lopen en kijkt me dan aan. Zijn heldere ogen zijn direct van invloed op mij. Ik word rustiger en de angst in mijn lichaam verdwijnt weer. Jody pakt me op in zijn armen en draagt me naar buiten toe. Zijn vleugels sprijden zich, alsof hij elk moment kan weg vliegen.

Ineens gaat het licht aan en dan weer uit. Ik hoor Jody zijn adem inhouden.

Wat ben je dom om hier te komen Gherald. Tegenwoordig noemen ze je ook wel Jody. Had je gedacht dat je hem voor altijd hier kon opsluiten? Om de mensen te beschermen. Je hebt verkeerd gedacht.

Vanuit het niet verschijnt er een schaduw voor onze neus. De schaduw neemt een menselijke vorm aan. Het is niet Luca die ik zie, maar een heel ander persoon. Toch symboliseert hij in zekere zin wel Luca.