Unfair 🔥 (Watty Winnaar)

ᕙ29ᕗ

Een zucht verlaat mijn mond. Ik kijk neer op het water van een stromende beek, ergens midden in het bos. Ik geniet van de stilte en de rust die het mij brengt. Zo kan ik beter nadenken over mijn beslissingen.

"Nog 3 seconden en hij verdrinkt"

Ik kijk over mijn schouder naar Sphofas die mij in de gaten houd. Stilletjes en nauwlettend als altijd, verstopt hij zich in het duister, in zijn mistige vorm. Zelden zie ik hem in zijn vorm van vlees en bloed. Hij houd er van om duisternis en kwaad uit te stralen. En dat effect brengt hij ook op mij over.

"2 seconden nog"

Ik rol met mijn ogen en trek de jongeman uit het water omhoog. Hij begint ontzettend te hoesten. Ik gaap en wacht af totdat hij klaar is. "Genoeg, we weten dat je longen nog werken. Vertel je me nu waar ik hem kan vinden?" ik breng mijn gezicht op ooghoogte van de jonge man. Hij heeft bruin haar, met lichte krullen. En zijn ogen zijn opvallend groen. Hij doet me een beetje aan mezelf denken, voordat ik veranderde in dit ontembare monster.

'Ik zei toch al dat ik niet weet waar hij is! Wat wil je van hem! Ik heb hier niks mee te maken, laat me gaan.. Toe.. Mijn familie wacht op me!'

'Ik hoefde maar één antwoord. En je hebt het verknald. Ik verspil geen tijd meer aan je' met een ruk aan zijn kraag duw ik hem weg. Hij valt achterover in het water. Hij trilt oncontroleerbaar over zijn hele lichaam. Ik zie de kringen in het water verschijnen rond zijn lijf.

Net wanneer ik wil weglopen hoor ik hem opgelucht zuchten. Ik voel Sphofas zijn ogen mij observeren.

Ik draai me terug naar de jongen. Zonder dat ik mijn handen op zijn lichaam leg, wordt hij langzaam in het water terug gedrukt.

'Wat gebeurt er? Nee doe dit niet! Help, iemand HELP ME!'

Voordat hij nog een keer om hulp kan roepen, wordt zijn hoofd onder water gedrukt. Door een onzienbare kracht. Ik kijk toe hoe hij sparteld in het water. Zijn armen en benen strijden tegen de kracht, maar het is een verloren zaak. Zijn arm zwaait nog een keer in het rond, voordat hij stilletjes in het water komt te liggen.

Ik trek mijn blik van de jongen af, zijn lichaam wordt opgepakt door de stroom en spoelt langzaam weg.

"Waarom wil je hem zo graag vinden Luca. We hebben andere prioriteiten"

Ik loop zweigend verder. Denkend over mijn antwoord. Maar Sphofas is een ongeduldige demon. "Waarom" herhaald hij.

'Omdat ik geruchten heb opgevangen' antwoord ik op een koele toon. 'Hij weet hoe hij mij moet vermoorden'

"Onmogelijk. Niets kan jou doden. Behalve.."

Ik draai me naar hem toe. "Precies ja. Jij" als Sphofas gedood wordt. Zal ik ook sterven. We hebben jaren geleden een deal gesloten. Hij heeft mijn leven genomen. En ik ben nu voor het leven aan hem gebonden.

Ik wacht zijn antwoord niet af en draai me weer om. Met stevige passen loop ik verder. Ik kan ook vliegen natuurlijk. Maar om Arlen te kunnen vinden, moet ik op de grond blijven.

'Daarom moet ik hem zien te vinden. Zodat ik hem kan doden. Ik had gehoopt dat zijn vriend wat informatie zou opleveren maar helaas'

Sphofas is ongewoonlijk stil. Ik vraag me af of hij er nog is. Ik voel zijn aanwezigheid nog wel.

"Ik weet waar hij is"

Ik stop met lopen en staar recht voor me uit. 'Wat?' zeg ik.