Unfair 🔥 (Watty Winnaar)

ᕙ32ᕗ

Gedwongen volg ik Sphofas over de lange gang. De kleine kat loopt naast mijn voeten, met zijn heldere onschuldige ogen. Maar ik weet dat het kleine ding veel gevaarlijker is dan het zich voordoet. Nu ik weet dat hij blijkbaar naast mij woonde voor al die tijd, besef ik mij pas voor hoelang ik misschien wel niet in gevaar verkeerde. Maar ik ben er nog nooit zo bewust van geweest als nu. Hij heeft mij heel lang in de gaten kunnen houden, hij heeft al die tijd gewacht, al die tijd.. totdat ik ineens bij Luca verscheen. Ik vraag mij af of dit allemaal wel toeval is, of dat dit precies zo gepland is geweest.

Puzzelend staar ik naar zijn rug, hij draagt nog steeds dezelfde ouderwetse kleding. Hoe kan het dat ik hem nog nooit eerder heb gezien? Hij valt best wel op in zijn uitzonderlijke outfit. Tenslotte zou zijn excentrieke uiterlijk mij wel opgevallen zijn. Ik krijg het idee dat ik de ware Sphofas nog niet helemaal gezien heb.

''Heeft je moeder nooit verteld dat het onbeleefd is om te staren?''

Sphofas draait zich voor de deur van zijn appartement naar mij om. Zijn blik verraad zijn emoties niet, net als bij Luca. Soms denk ik wel eens dat ze één persoon zijn. Alleen hun uiterlijk is wat zich van elkaar onderscheid.

''Ze heeft mij wel meer dingen niet verteld'' antwoord ik bitter. Zoals het feit dat ze een deal heeft gesloten met een demon. Ik klem mijn armen rond mijn lichaam en observeer zijn gezicht. Hoe kan zoiets kwaads er toch zo goddelijk uitzien?

Even blijft hij stil. We staren voor enkele seconden in stilte naar elkaar. Alsof we elkaars geheimen in die stilten aan het licht proberen te krijgen. Maar dan onderbreekt de kat de stilte met zijn gespin. Sphofas schud zijn hoofd en zwaait dan met zijn hand door de lucht waardoor de deur vanzelf opent. Dan keert zijn blik terug naar mij. ''Dames eerst''

Ik klem mijn kiezen op elkaar en loop hem voorbij zonder hem aan te kijken. 

De deur sluit weer, en opnieuw ben ik omhuld door het duister. Totdat Sphofas ineens een kaars aansteekt. Schaduwen dansen op de muur als schimmen. Mijn ogen blijven de schimmen op de muur in de gaten houden, alsof ze op elk moment in iets heel anders kunnen veranderen.

''Weet je Livia, wij hebben best wel veel met elkaar gemeen'' met de kaars in zijn handen loopt hij naar de andere kant van de kamer. Voor een grote ouderwets uitziende boekenkast blijft hij staan. Uit de kast haalt hij een boek vandaan. Met zijn hand veegt hij het stof van de kaft vandaan. Het boek lijkt van ellende uit elkaar te vallen. Maar toch gebeurt dat niet.

'Dat betwijfel ik' antwoord ik. Wat kan zo'n duister en hatelijk persoon nou met mij gemeen hebben? Ik steek mijn handen in mijn zakken en wacht totdat hij verder gaat.

Sphofas draait zich naar mij toe met het boek in zijn handen. 'We denken dat we zoveel kansen en keuzes hebben in ons leven. Terwijl eigenlijk alles al lang geleden voor ons is bepaald' hij stopt vlak voor mij. Zijn ogen kijken mij doordringen aan terwijl hij de kaars naar mij uitsteekt. ''Wees een schat en houd dit even vast'.

Twijfelend pak ik zijn kaars vast. Hij knikt en bladert dan het boek open. Ik rek mijn nek iets verder uit zodat ik kan zien wat er in het oude boek geschreven staat. Doordat hij zeker twee koppen groter is dan ik, kan ik maar net een paar plaatjes en oude tekst zien.

'Dit hier, is een boek-' een droge lach verlaat mijn mond. Sphofas zijn ogen kijken terug naar mij, zonder emotie. 'Onthoud Livia, een klein beetje geduld meer dan Luca'

'Sorry' antwoord ik snel.

'Zoals ik zei, een boek, maar niet zomaar een. Dit boek in mijn handen is nog ouder dan jou en nog veel ouder dan ik'

Dat boek is dan zeker oud, hoewel ik geen idee heb hoelang Sphofas al over deze wereld dwaalt, weet ik toch zeker dat het al langer is dan 1000 jaar geleden.