Kucağımdaki Veraya sımsıkı sarılmış ağlıyorum. Yanımda teleşla bir oturup bir kalkan Keremi görmezlikten gelerek Veranın kokusunu içime çekip sık sık öpüyorum.
Şimdi herşey tam tamına sarpa sardı. Ben ne hallere düştüm. Ne yapacağım.
K. Zeynep yeter! Yeter bak ağlayıp durma! Bak çaresine bakacağım ben. Annemde ne olduysa senin ailende de o olacak.
Burnumu çekip ayağa kalktım. Vera hemen boynuma sarıldı.
Z. Kerem ne diyosun ya sen. Ne olacak ha. Ben böyle öğrensinler istememiştim.
Yanıma gelip Verayı alıp yatağa yatırdı. Ellerimden tutup koltuğa oturttu. Aklım ellerime gitse de toparlandım hemen.
K. Bak tamam ağlayıp durma bir. Her şey istediğimiz gibi olmuyor.
Z. Ama Arda çok sinirliydi.
K. Ya sabır!
Hışımla yerinden kalktı.
K. Sikerim sinirini!!! Kim lan bu Arda.
Z. Kerem! Terbiyeli ol. O benim abim!
Dememle önce afalladı sonra tekrar eski haline dönüp yanıma oturdu.
K. Tamam bak özür dilerim ama sende yapma böyle.
Z. Olmuyor Kerem yaa.
Burnumu çekip yatağa baktım. Vera yok!
Hızla yerimden kalkıp
Z. Vera! Kerem Vera yok.
Kalkıp yatağın diğer ucuna bakarken odaya Sevim hanım ve kucağında Vera geldi.
S. Sorumsuzlar. Küçücük çocuk merdivenlere kadar emekleyerek geliyor ve haberiniz bile yok. Yukarıdan bağırmasaydı sesini duymasaydım ne olacaktı.
Gidip kucağıma alıp sımsıkı sarıldım. Kerem gülerek yanımıza gelip Verayı öptü.
K. Cadıya bak sen. Yakın zamanda merdiven girişine kapı yaptırmak olacak işim.
Hayretle yüzüne baktım. Göz kırpıp Verayı kucakladı.
K. Ne ara gittin sen ha. O yataktan nasıl indin sen.
Z. İnebiliyor artık.
Sevim hanım halimizi anlayıp bize baktı.
S. Sizin neyiniz var. Anlamalıydım zaten çocuğa bakmamanızdan. Ne bu haliniz.
