Stalker

Rozdział.2-3.

Dni mijały a ja coraz bardziej oddalałam się od Dereka. Wracał późno wieczorem. Nie chciał mówić gdzie był i co robił. Ilekroć starałam się coś z niego wyciągnąć kończył temat mówić, że to nie moja sprawa. Bolało mnie to. Kocham go a on traktuje mnie jak nic nie wartą szmatę. Składam właśnie ubranka Lili, która obecnie śpi w łóżeczku.

- Derek!- krzyczę podrywają się do góry kiedy słyszę dźwięk otwieranego zamka- Gdzie ty byłeś?- zbiegam po schodach do przed pokoju

- Nieważne.- odpowiada wymijająco, tak właśnie jest od kilku dni

- Derek jak mamy być małżeństwem jak cały czas masz przede mną sekrety.- westchnęłam zrezygnowana

- Clair nie powinno cię to obchodzić. Nie wtykaj nos w nie swoje sprawy!- krzyknął

- Nie mów tak do mnie.- oburzyłam się- Mam być twoją żoną anie służącą!

Krzyczenie na niego nie było dobrym pomysłem. Dlaczego? Przekonałam się o tym już po chwili kiedy jego ręka wystrzeliła jak strzała i uderzyła w mój prawy policzek. Przez siłę tego uderzenia upadłam uderzając w ścianę głową. Przed oczami pojawiły mi się mroczki. Starałam się je zwalczyć lecz bez skutku. Ciemność opanowała mnie całkowicie a ja poddałam się jej bez oporów. Potrzebowałam odpoczynku od tego wszystkiego.

         *Derek*

- Kurwa.

Klnę sam na siebie kiedy widzę nieprzytomne ciało Clair. Uderzyłem ją. Moją miłość, moją narzeczoną. Jak mogłem to zrobić? Ona nie zrobiła nic złego. Po prostu chciała wiedzieć co się ze mną dzieje. Tylko problem w tym, że ja nie mogę jej powiedzieć. Powinienem to zrobić, ale nie mogę. Nie chcę aby była w to wciągnięta. Nie przeżyłbym gdyby coś się jej stało. Wziąłem jej nie przytomne ciało na ręce i wszedłem na górę po schodach. Położyłem mój skarb na naszym łóżku i przyglądałem się jej spokojnej twarzy.

- Tak bardzo cie kocham.- szepnąłem całując jej włosy- Nic chcę cie krzywdzić.