Hemelkoning deel 1: De Leerling (on hold)

13

En toen was het zover. Na twee nagelbijtende weken was het tijd om aan de Proef te beginnen.

'S ochtends na het ontbijt (dat ik niet naar binnen had gekregen) werd ik uit mijn kamer gehaald door een IJzeren Man met de mededeling dat ik me naar het plein voor het paleis moest begeven, met alle spullen die ik wilde meenemen, maar zonder voedsel of drinken. Ik vroeg hem of ik mijn geld ergens in een kluis kon leggen, aangezien ik het paleis niet meer uit mocht om naar een bank te gaan. Na enkele seconden te hebben nagedacht stemde de IJzeren Man in en verdween met mijn zak geld. Daarna stopte ik al mijn spullen in mijn rugzak, buiten de ijzer smeltende steen en een spiekbriefje met de handigste spreuken uit het spreukenboek, die ik in mijn broekzak terechtkon. Ik deed mijn polswapens om, stak Kaìns zwaard in mijn riem en mijn lange dunne dolk in mijn laars.

Ik was er klaar voor.

Een moment lang bleef ik staan in mijn kamer. Nergens was te zien dat ik hier twee weken had doorgebracht, buiten aan het bed, aangezien het niet opgemaakt was. Ik had eens van anderen gehoord dat dat een gewoonte was van diegenen die een bed hadden, om het elke ochtend op te maken. Tijdverspilling, als je het mij vroeg, 's avonds ging je het toch weer door elkaar woelen.

Tenslotte liep ik langzaam naar de deur. Ik zou de kamer toch wel gaan missen, ook al had ik er maar twee weken in doorgebracht, en de jaren daarvoor onder een smerig deken op een hard dak, onder de blote hemel. Die twee weken waren eigenlijk nog wel leuk geweest, ook al had ik mezelf aan zware conditietraining onderworpen en hing het vooruitzicht van de Proef als een dreigende donderwolk boven mijn hoofd.

Even schoot het me te binnen dat ik geen afscheid had genomen van Fáìdran en mijn andere vrienden. Nu ja, vrienden is een groot woord, het was niet zo dat ze het me nooit zouden vergeven dat ik nooit gedag had gezegd.

Ik ontwaakte uit mijn dagdromen toen ik bij de hoofdingang van het paleis kwam, waar vier IJzeren Mannen op wacht stonden, samen met twee 'gewone' soldaten. Die zag je tegenwoordig niet veel meer, maar af en toe was er wel iemand die wanhopig genoeg was om in het leger te stappen en voor een laag maar leefbaar loon wachtrondjes in de stad te gaan lopen. Sergeant Várnna zorgde ervoor dat die mannen bij elkaar gelegerd waren en dat ze het een beetje naar hun zin hadden.

Ik groette de wachters, de mannen in het bijzonder, en liep door de poort naar buiten.

Op het plein was het wel duidelijk waar ik naartoe moest: zoals elk jaar was er een podium opgetrokken vanwaar de koning en andere hoge piefen konden toekijken. In een halve cirkel rond het podium stond een menigte nieuwsgierigen die probeerden een blik van de kandidaten op te vangen, die op een hoopje in het midden van de halve cirkel en dus vlak voor het podium stonden. Ik liep naar hen toe, terwijl ik mijn blik over alle kandidaten liet glijden. Ze waren ongeveer met zestig, wat helaas wilde zeggen dat de Proef dit jaar lang en bloederig zou worden.

Enkele kandidaten glimlachten naar mij toen ik me bij de groep voegde, anderen keken me alleen even aan, en sommigen reageerden zelfs niet op mijn aankomst maar bleven gewoon voor zich uit staren. Het voel me op hoeveel van de kandidaten hun trillende handen onder controle probeerden te krijgen.

Zelf was ik ook gestrest, maar niet meer dan voor een gewoon bezoek aan een goed beveiligd huis. De avond voor mijn laatste inbraak, die bij de magiër, was ik een stuk zenuwachtiger geweest. Toch probeerde ik een middeltje om de stress tegen te houden: ik begroef mijn gezicht in mijn handen en concentreerde me op mijn ademhaling.

Het hielp niet.

Wachten was iets dat ik van nature niet goed kon, en iets wat ik ook nooit deed als het niet nodig was. Oftewel ging ik iets doen, oftewel had ik wel iets nuttigs om over na te denken. Op dit moment kon ik geen van beide doen, dus besloot ik mijn medekandidaten en de weinige edellieden die al op het podium zaten te observeren.