Hold On

CHAPTER 1

A/N: ETO NA CHAPTER ONE YEAY! HEHE HAPPY READING :*

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

"Sabrina!"

Napatakbo agad ako sa kwarto ng asawa ko. Tama, kwarto niya. Hindi kami nagtatabi kasi ayaw niya.

"Bakit?"

"Anong bakit?! Lumabas ka na naman? Diba sabi ko sayo ayokong lumalabas ka?!"

Hinila niya ang buhok ko. Sa sobrang higpit parang malalagasan ako ng buhok.

"Travis! Stop!" Pagpigil ko sakanya. "Im sorry! Hindi na mauulit j-just stop! Nasasaktan ako!"

"Talagang masasaktan ka! Bitches like you will never learn!"

"AAAH!" sinampal niya ko at napaupo ako sa lakas nun. Nag unahan ng bumagsak ang mga luha ko.

Ni minsan hindi ako nasaktan sa daddy ko. Bat mo kase ako iniwan dad?

After my dad died, hinawakan na ng step mother ko ang business. Wala akong angal. I just woke up one day, pinapalayas ako ng step mom ko.

Si Tita Tiana, kinukupkup ako. Shes the mother of Travis at alam niyang gusto ko si Travis kaya pinagkasundo niya ko sa anak niya.

Alam ko, mula simula, wala siyang gusto sakin. But I keep on hoping na magbabago ang lahat once na nakasal na ko sakanya.

Ayokong mawalan ng pagasa hanggang ngayon.

"Travis? No, dont do this to me!"

"Well my wife, you need to learn in a painful way."

.
.
.

I woke up feeling so sleepy. Napatingin ako sa bintana at madilim. Hinanap ko ang relo ko. 2:34 am. Kaya naman pala.

Tatayo na sana ko but naramdaman kong may nakadagan sa tyan ko. It was Travis' arm. Nag init ang pisngi ko. Is he hugging me?

Napailing ako. Bat naman niya gagawin yun? Eh yung nangyari nga samin kagabi ay parang wala lang sakanya.

Tumayo nalang ako kahit nahihirapan ako ng konti. Agad akong nagbihis at dumiretso sa kusina. Nagluto ako dahil nasstress na ata ako. Ang pagluluto ang pampatanggal ko ng lungkot.

Nabitawan ko ang sandok ng may kamay na humawak sa balikat ko. It was Travis. Messy hair pa rin siya at topless pa! Tsk.

"B-bakit?" Tanong ko.

"Anong oras na nagluluto ka jan?"

"A-ah ano." pinatay ko ang kalan. "S-sorry aakyat na ko. Ikaw?"

"Wala kang pake. Tsh get out of my way." tinulak niya ko at dumiretso siya sa mga wines kaya hindi ako natinag.

"Travis. Wag ka na uminom. Baka hindi ka pa makapasok bukas eh. Mapapagalitan ka na nam--"

"Sinabi ko bang makielam ka?! What did I told you huh? Wag mo kong papakielaman!"

"But Travis! Im just worried--"

"Shut up! I dont need you! Get lost!"

"Travis--"

"Isa pa Sabrina, hihiwalayan kita"

Natahimik ako. No he cant! Unti unti akong umatras atsaka tumakbo sa kwarto ko. Ni lock ko ang pinto at agad na sumampa sa kama.

Nagsunod sunod ang pagtulo ng luha ko. Hanggang sa hindi ko na mapigilan at kahit anong pahid patuloy na umaagos.

Ganito ba talaga kasakit? Ang mahalin ka ha Travis? Para kang luha ko, ang pagmamahal ko sayo ay parang hindi na matapos tapos. Kagaya rin ng sakit na binibigay mo sakin.

Tumayo ako at pumuntang salamin tsaka kinuha ang blade. Sinugatan ko na naman ang parteng malapit sa pulsuhan ko. Ilang ulit tsaka ko binato sa malayo. Hindi ko maramdaman ang sakit! Parang namamanhid na rin ako dahil kahit anong gawin ko hindi mapalitan ng sakit ng hiwa ang nararamdaman ko.

Napapikit nalang ako at biglang may nakita ako.

"Daddy..."

"Why are you hurting yourself?" Binato niya kung saan ang blade at ginamot niya ang mga may hiwa. "Promise me you'll never do that again, ok?"

"But daddy... I miss mommy so much and whenever I remember mommy, it hurts".

"I hurt myself because maybe... maybe it can take away the pain that Im feeling whenever I miss mommy"

"You dont have to do that to make the pain stop" sabi niya. "To stop the pain... you should give yourself a break. Learn to accept the reality. Accept that mommy is now in peace"

Napaisip ako. Acceptance? Yun ba talaga ang kailangan ko para sumaya na?

Kaylangan ko bang tanggapin na wala na talagang pag-asa?

Im so close of letting go.

Im so close of giving up.

So close.

But then, I remember,

I am Sabrina Sartorie and I am a strong woman eversince. I have been through a lot.

Inayos ko ang sarili ko. Ginamot ko ang mga hiwa tsaka nilagyan ng bandage. I looked into the mirror and bitterly smiled.

Kaya mo yan, Sab.
Giving up is not  in your vocabulary.