Δύο Ξένοι

Κεφάλαιο 26

Άκουσα την πόρτα να χτυπαει.
Βγήκα απο το μπάνιο και σκούπισα τα μάτια μου.
Δεν θέλω να καταλάβει κανείς ότι έκλαιγα.
"Ποιος ειναι;"ρωτάω πριν ανοιξω την πορτα.
"Εγω ειμαι ρε ανοιξε"ακούω την φωνη της Βάσως και της ανοίγω.
"Μελίνα εκλαιγες;"με ρωτάει οταν μπαινει μεσα και με βλεπει έτσι.
"Οχι"της απαντάω και παω και κάθομαι στο κρεβάτι.
"Τι οχι ρε Μελίνα...Είσαι χαλια... Εμενα κοροϊδεύεις;Τι έγινε;"με ρωτάει ανήσυχη η Βάσω.
Της ειπα τί έγινε εχθες το βράδυ με τον Άρη και αυτα πού είπαμε το πρωι.
Δεν απαντούσε για λίγο.
"Ρε Μελίνα... Μην στεναχωριέσαι"μου λεει και με αγκαλιάζει.
"Ξέρεις ποια ειναι η μαλακία ρε Βάσω... Οτι ακομα τον αγαπάω μετά απο ολα αυτα"της λεω.
"Ξέχασε το"μου λεει η Βάσω.
Τι να πει και αυτη.
"Θελω να μεινω λιγο μονη μου"της λεω και εκεινη σηκώνετε απο το κρεβάτι.
"Εντάξει... Αμα χρειαστείς κάτι δίπλα θα ειμαι"μου λεει και φεύγει.
Σηκώνομαι απο το κρεβάτι ντύνομαι παίρνω το κινητό μου και φευγω.
Θελω να κανω μια βόλτα  να ηρεμήσω..
Να σκεφτώ.
Περπατούσα για αρκετή ωρα μεχρι που βρέθηκα σε μια απομονωμένη παραλία.
Δεν υπηρχε κανείς εκει.
Κάθησα κάτω στην άμμο.
Με ηρεμεί ο ηχος απο το κύμα της θάλασσας.
Με χαλαρώνει.
Νιώθω ήρεμη.
Αυτη την ηρεμία και ησυχία διέκοψε ο ηχος του κινητού μου.
Ο Άρης.
Δεν το σηκωσα.
Το έκλεισα και απενεργοποίησα το κινητο μου.
Δεν θέλω να μιλησω σε κανεναν.
Θελω να ειμαι μονη μου.
Ουτε και ξέρω πόση  ωρα καθόμουν μονη στην παραλια.
Μπορω να καθομαι εκει για ολη την ημερα.
Δεν ηθελα να γυρίσω πισω.
Δεν ήθελα να δω κανεναν.
Και οταν λεω κανεναν εννοώ κανεναν.
Ουτε την Βάσω.
Ναι ξέρω ειναι η κολλητη μου αλλα καμία φορά νιωθω ότι κανείς δεν με καταλαβαινει.
Ουτε καν εκείνη που με ξέρει τοσα χρόνια.
"Μελινααα"ακουω μια φωνή να φωναζει το ονομα μου απο μακριά.
Οταν πλησίασε περισσότερο καταλαβα ότι ηταν ο Άρης.
Εγω όμως εξακολουθούσα να καθομαι χωρις να δινω καμια σημασία.
"Ρε Μελίνα γαμωτο... Δυο ωρες σε ψάχνουμε......Γιατί εφυγες απο το ξενοδοχείο χωρις να πεις τίποτα.. Αν σου συνέβαινε κατι τι θα γινόταν μου λες"λεει ο Αρης με τόνο στην φωνη του οταν με πλησιάζει.
Φαίνεται να ανησύχησε πολυ.
Φαίνεται απο τον τροπο που μλθ μιλάει.
"Ήθελα να μεινω λίγο μονη"του λεω και εκείνος κάθετε δίπλα μου.
"Και το κινητο σου γιατί το έκλεισες;; Καταλαβαίνεις ποσο ανησυχήσαμε... Γιατί το εκανες αυτο ρε Μελίνα;;"με ρωτάει ξανά και ξανα.
"Ήθελα να μεινω μονη μου σου ειπα... Συγνώμη αμα σας ανησύχησα"του ξανα λεω.
"Ρε Μελινακι.... Τι εχεις ρε κορίτσι μου;"με ρωτάει ο Άρης.
"Μπαα ποτε έγινα και κοριτσι σου;"τον ρωτάω λιγο ειρωνικά.
"Μελινα.. Μπορεί να εχουν συμβει πολλα μεταξύ μας... Ομως αυτό δεν σημαινει οτι δεν νοιάζομαι και δεν ανησυχώ για εσενα"μου απαντάει και γυρνάω να τον κοιτάξω.
"Αν νοιάζεσαι πραγματικά για εμενα οπως λες... Σταμάτα να με βασανίζεις"του λεω φωναχτά.
"Αυτό νομίζεις;Οτι σε βασανιζω;" με ρωτάει ο Άρης
"Και τότε τι κάνεις ρε Άρη;Πες ου για ποιόν λόγο με φιλάς και μετα είναι σαν νσ μην έγινε τίποτα;"τον ρωτάω και φωνάζω.
"Γιατί φοβάμαι ρε Μελίνα"μου λεει.
"Τι φοβασαι Αρη;"τον ρωτάω φωναχτά.
"Ρε Μελίνα... Εδω εισαι τοση ωρα και σε ψάχνουμε"μου λεει η Βάσω οταν πλησιάζει εμενα και τον Άρη.
"Ναι... Συγνώμη αν σας ανησύχησα αλλα ήθελα να μεινω λιγο μονη" λεω στην Βάσω και εκείνη με αγκαλιάζει.
"Άντε σηκωθείτε να παμε για κανενα μπάνιο αντε"μας λεει η Βάσω και παμε πισω στο ξενοδοχείο βάζουμε μαγιο και παμε στην παραλία.
"Μελίνα... Συγνωμη"μου λεει ο Άρης που καθόταν εξω μαζι μου.
"Εντάξει ξέχασε το"του λεω και μου κανει νοημα να μπούμε στην θάλασσα.
Σηκώνομαι και παμε να κάνουμε μια βουτιά.
"Ουτε να το σκέφτεσαι"λεει στον Άρη που ηταν ετοιμος να με βρέξει.
"Ποτε σε άκουσα για να σε ακούσω και τώρα"λεει και αντί να με βρέξει με σπρώχνει και πέφτω στο νερό.
Αφού τελειώσαμε το μπανιο μας πήγαμε στα δωμάτια μας να κάνουμε μπανιο.
Οταν τελειώσαμε με το μπάνιο πήγαμε όλοι μαζι για φαγητό.