Δύο Ξένοι

Κεφάλαιο 19

Το επομενο πρωί δεν πήγαμε παραλια.
Σηκωθήκαμε φάγαμε και περιμέναμε τα παιδια να έρθουν να μας παρουν απο το ξενοδοχείο.
"Καλημέρα" ειπε η Μυρτώ όταν έφτασαν και μας ειδαν εξω
"Καλημερα"λεμε και εμεις.
"Είστε έτοιμοι για μια υπέροχη ξενάγηση;"μας ρωτάει ο Χρήστος. "Εννοειται"του απαντάω εγω μαζι με την Μαίρη
"Εεε τοτε ας μην χάνουμε αλλο χρόνο παμε"μας λεει ο Χρήστος και φεύγουμε απο το ξενοδοχείο.
Ανεβήκαμε σε εναν λόφο ο οποίος ονομαζόταν λόφος τη Μπόχαλης πανω στον οποίο υπήρχε ενα κάστρο.
"Φτάσαμε"ειπε ο Χρήστος.
"Λοιπον εδω βρησκετε το Ενετικό Κάστρο πανω στον στο λόφο της Μπόχαλης όπως ειπαμε και πριν το οποίο ειναι στα περίχωρα της πόλης της Ζακύνθου. Χτίστηκε το 1480 και λίγο μετά ένα τμήμα του καταστράφηκε από τους Τούρκους εισβολείς"Αρχισε να μας λεει η Μυρτώ.
" Από το 1514 και μετα επισκευάστηκε και κάποια στιγμή έγινε πρωτεύουσα του νησιού"συνεχίζει ο Χρήστος.
Είναι απίστευτο το τι μπορείς να μαθεις.
Αν ερχόμασταν μόνοι εδω δεν θα μαθαίναμε ποτε τοσα πράγματα.
"Σήμερα είναι ένα ερείπιο, αλλά αξίζει να το επισκεπτόμαστε" συνεχίζει ο Χρήστος.
"Οπως βλέπετε ο λόφος προσφέρει εξαιρετική θέα της πόλης από ψηλά"μας λεει η Μυρτώ και μας δειχνει.
Ειναι τρομερό.
Βλέπεις τα πάντα απο εδω πάνω.
Η Μυρτώ με έβλεπε που χάζευα την θέα και ηρθε διπλα μου.
"Ωραιο εεε;"με ρωτάει.
"Ειναι φανταστικό"της απαντάω.
"Κοιτα εκει"μου λεει και ενα μέρος απο την πολη.
"Εκει μακριά"μου διευκρινίζει.
"Ναι τι ειναι εκει;"την ρωτάω.
"Εκει βρισκεται το χωριο Κερί  ειναι χτισμένο 200μ πάνω από τη θάλασσα, στην άκρη ενός γκρεμού."Άρχισε να μου λεει η Μυρτώ.
"Εκει υπάρχει ένας φαρος, ο Φάρος του Κεριού....Πρόκειται για έναν πύργο ύψους 9 μέτρων που χτίστηκε το 1925 για να βοηθάει τα διερχόμενα πλοία να αποφύγουν τη σύγκρουση με τους απόκρυμνους βράχους"συνεχιζει να μου λεει την ιστορια για εκεινο το χωριό
"Θα θέλαμε πολυ να σας παμε αλλα δυστυχώς ειναι αρκετα μακριά και θα χάσουμε πολυ χρόνο"μου λεει αλλα δεν με πειράζει.
"Δεν πειράζει μην ανυσηχείς"λεει και μαζι με τους αλλους αρχίζουμε να κατεβαίνουμε τον λόφο.
Ειχε παει μια η ωρα και αφου κατεβήκαμε τον λόφο καθήσαμε να φαμε σε μια ταβέρνα που πρότειναν τα παιδια.
Αφου φαγαμε τα παιδια συνέχισαν να μας ξεναγουν σε αυτο το υπέροχο νησι.
Βεβαια πριν ξανα ξεκινήσουν να μας ξεναγουν περπατήσαμε λιγο στο νησι πήγαμε στήν παραλια και το απόγευμα αφου ειχε ανοιξει το μουσείο που ηθελαν να μας πανε ξεκίνησαν την ξενάγηση.
Μεσα στο μουσείο υπηρχε μια γυναικα που εξηγούσε ολα όσα βλέπαμε οπότε δεν χρειάστηκε να μας πουν κάτι τα παιδια.
Μεσα στο μουσείο υπηρχαν και καποια κομμάτια απο το ε
Ενετικό Κάστρο.
Μας ειπαν ότι ηταν τα μόνα που βρέθηκαν πάνω στον λόφο μετα την εισβολή των τούρκων.
Καλα.. Εε αυτο το μουσειο ηταν τεράστιο.
Φαγαμε σχεδόν δυο ώρες εκει μεσα για να δουμε τα πάντα.
Μπήκαμε μεσα εξι και βγήκαμε γυρω στις 8.
Ουτε που κατάλαβα πως πέρασαν δυο ωρες.
Ενδιαφέρομουν τόσο πολύ να μάθω που θα μπορούσα να κάτσω κι αλλο εκει μεσα.
"Λοιπόν παιδιά εμεις δυστυχώς πρέπει να φύγουμε"μας λεει η Μυρτώ.
"Περασα παρα πολυ ωραια.. Ευχαριστούμε πολυ για ολα"της λεω και την αγγαλιαζω.
"Παιδια να σας προτείνουμε κατι;" μας ρωτάει ο Χρήστος.
"Ναι"λεει η Μαίρη.
"Θελετε να ερθετε μαζι μας... Καποιες φορες μαζευόμαστε και καθόμαστε μια παρέα στην παραλια και ανανουμε φωτια... Αν θελετε μπορείτε να ερθετε" μας προτείνει ο Χριστός.
"Ναι αλλα εσεις θα ειστε με την παρέα σας εμεις τι να κάνουμε εκει;"τους λεω.
"Είστε και εσείς μελη της παρέας μας πλεον"μου λεει η Μυρτώ και χαμογελάει
"Εγω είμαι μεσα"λεει ο Χάρης και συμφωνω και εγώ με την Μαίρη.
"Λοιπον σε μια ώρα η Μυρτώ θα σας περιμένει κατω απο το ξενοδοχείο για να ερθετε μαζι"μας λεει ο Χρήστος και παιρνει την Μυρτώ και φεύγουν.
Εμείς γυρνάμε στο ξενοδοχείο για να αλλάξουμε.
"Που ειστε εσείς ολη μερα;"μας ρωτάει η νονά μου οταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.
"Μαμα ασε ο Χρήστος με την Μυρτώ τα παιδια που σου ειπαμε εχθες οτι γνωρίσαμε μας πηγαν σε κάτι μερη φαντάστηκα"λεει η Μαίρη στήν μαμα της.
"Περάσατε καλα;"μας ρωτάει η νονα.
"Τελεια"της απαναταμε ολοι μαζί
"Θα ξανα φύγουμε όμως"λεει η Μαίρη 
"Που θα πατε;"μας ρωτάει.
"Στην παραλία.. Μας κάλεσε η Μαίρη με τον Χρήστο"της απαντάει η Μαίρη και εκεινη συμφωνει.
Μας είπε να προσέχουμε και μπηκε στο δωμάτιο της
Μπήκαμε και εμεις στο δικο μας τις να αλλάξουμε.
Έβαλα ενα τζιν ψηλομεσο σορτσακι και ενα απλο άσπρο μπλουζάκι για να ειμαι άνετη.
Έβαλα και τα πέδιλα μου. Και είμαι ετοιμη.
Οταν η ώρα πηγε εννιά κατεβήκαμε κατω
Η Μυρτώ μας περιμενε ειδη εκει.
"Παμε;"μας λεει και πηγαίνουμε μαζι της
Πήγαμε με τα ποδια
Αυτο σημαινει οτι δεν ειναι πολυ μακριά.
Οταν φτασαμε ειδαμε τα παιδιά που ηταν στην παραλια.
Δεν ηταν παρά πολλά.
"Παιδιά να σας γνωρίσω την Μαίρη τον Χάρη και την Μελίνα έχουν έρθει διακοπές και τους γνωρίσαμε προχθές σε ενα μπαρ"λεει και μας συστήνει στα παιδιά.
"Απο δω ο Νικος, ο Γιώργος, ο Άκης, η Φαίη η Μαρία και η Κατερίνα"μας συστήνει τους φίλους του.
"Χαρήκαμε"λεμε και δινουμε τα χέρια.
Παρατηρούσα την Φαίη και τον Άκη.
Μοιαζουν αρκετά.
"Συγνώμη να ρωτήσω κατι;"περνώ το θάρρος να ρωτησω τον Ακη.
"Ναι οτι θες... Μελινα... Καλα το θυμαμαι"μου λεει.
"Ναι Μελίνα αλλα αν σε διευκολύνει μπορείς να με λες Μελ"του λεω.
"Μελ... Μ αρέσει... Τι ήθελες να ρωτήσεις;"μου λέει μετά.
"Εχεις καποια συγγένεια με την Φαίη... Γιατί μοιάζετε αρκετά"του λεω.
"Ειμαστε αδέρφια δίδυμα" μου λέει.
"Ωραία"λεω μονο.
"Εσύ με τα αλλα παιδια έχεις συγγένεια;"με ρωτάει μετα απο λίγο.
"Όχι ακριβώς....Βασικά είναι τα παιδιά της νονας μου οποτε ειναι σαν αδέρφια μου"του λεω.
"Έχεις αδέρφια;" με ρωτάει
"Οχι.. Δυστυχώς οχι"του απαντάω.
"Δεν πειράζει και εγω που εχω δεν κατάλαβα και τιποτα"λεει και η Φαίη τον χτυπάει ελαφρά στον ώμο.
"Έρχομαι σε λιγο"λεω γιατί χτυπούσε το κινητό μου
Πηγα λιγο πιο περα να μιλήσω.
"Γεια σου Αρη"λέω οταν σηκώνω το τηλέφωνο.
"Γεια"μου λεει μόνο.
"Τι κανείς;"αποφασίζει και λεει μετά.
"Καλα... Ειμαι στην παραλια με κάτι παιδια και καθόμαστε"του λεω και για λιγο δεν μιλαει.
"Παιδια; "ρωτάει.
"Ναι είναι κάτι φιλοι που γνωρίσαμε και είμαστε μαζι τους τωρα"λεω και τοτε ακούω κάποιον να έρχετε.
"Τι κανείς εδω μονη σου;"με ρωτάει η Μυρτώ.
"Αααχχχ σορρυ δεν ηξερα οτι μιλας"λεει μετα.
"Δεν πειράζει Μυρτώ...Κάτσε αμα θες"της λεω.
"Εσύ τι κάνεις;"ρωτάω τον Άρη.
"Καλα... Ειμαι στην Αθηνα ψαχνω για σπιτι"μου απαντάει.
"Βρηκες τιποτα;"τον ρωτάω.
"Ναι βρηκα... Παλι καλα...Επιστρέφω αυριο στην Πάτρα.... Εσύ ποτε γυρνάς;"με ρωταει.
"Σε δέκα μέρες."του απαντάω.
"Λοιπόν σ αφηνω τωρα... Τα λεμε"του λεω και κλείνουμε.
"Τ αγορι σου;"με ρωτάει η Μυρτώ "οχι... Μακαρι να ηταν το αγόρι μου"της απαντάω.
"Τι εννοεις;"
"Εννοώ οτι μ αρεσει παρά πολυ απλα αυτός ειναι πολυ ωραίος για να γυρίσει και να κοιτάξει μια κοπέλα σαν εμενα"της διευκρινίζω.
"Μελ εισαι πολυ ομορφη κοπελα.. Και χωρίς να τον ξερω τον τυπο θεωρω οτι για να σε πάρει τέτοια ωρα τηλεφωνο παει να πει ότι τον νοιάζει για το που εισαι και το τι κανεις" μου λεει και αυτα που λεει έχουν καποια λογική.
Δεν της απάντησα απλά χαμογέλασα.
Πήγαμε παλι στα παιδιά.
Η ωρα είχε περάσει απο δώδεκα και είπα στα παιδιά να παμε πίσω στο ξενοδοχείο.
Εκείνα συμφώνησαν και μας ειπε οτι θα μας γυρίσει ο Χρήστος με το αυτοκίνητο.
Χαιρέτησαμε τους υπόλοιπους και φύγαμε.