Δύο Ξένοι

Κεφάλαιο 58

"Το μωρό μας Αρη.. Ειναι καλα.. Ειναι καλα" λεω κλαίγοντας απο την χαρά μου
"Ναι αγάπη μου ειναι καλα... Και τώρα θα την πάρουμε και θα πάμε σπίτι μας"μου λεει και με σφίγγει στην αγκαλιά του.
Σε ευχαριστώ θεε μου.
Σε ευχαριστώ.
Πηγα να πάρω το μωρό.
Θεε μου.
Πρωτη φορα την κρατάω στην αγκαλιά μου.
Αυτο το συναίσθημα.
Να την κρατάω στην αγκαλιά μου και να την χαζεύω.
Μονο αυτο.
Παω στον Αρη αγκαλια με το παιδί και φεύγουμε για το σπίτι μας.
Την κρατούσα στην αγκαλια μου και την χάζευα.
Οντως μοιάζει περισσότερο στον Άρη.
Αλλα δεν με νοιάζει.
Εχω το παιδί μου στην αγκαλιά μου.
Μονο αυτο έχει σημασία για εμενα τωρα.
Μπορώ να καθομαι να την χαζεύω για ώρες.
Ειναι πανέμορφη.
Και αυτα τα ματακια της να με κοιτάνε συνέχεια.
Αυτα τα μικρά χεράκια της.
Την εχω λατρέψει.
Και ο Άρης εχει ξετρελαθεί μαζι της.
Καθε βράδυ σηκωνεται για να δει πως είναι το μωρό.
Κανει χειρότερα και απο εμενα.
Οταν ξυπνάει το βράδυ ο Αρης σηκώνεται αμεσως και πάει δίπλα τής.
Οταν την εχει αγκαλια και την κοιμίζει ειναι απλα τέλειος.
Δεν την αφήνει ποτε απο τα χέρια του.
Την κακο μαθαίνει και μετά θα θέλει συνέχεια αγκαλιές.
Αλλα ποιος νοιάζεται.
Η εικονα που βλέπεις εχει σημασία.
Και ειναι υπέροχη.

    Η μικρη μεγάλωνε μερα με την μέρα και γινόταν ολο και πιο όμορφη.
Τα γαλανά ματακια της τα κάστανα μαλλια της.
Έμοιαζε πολύ στον Άρη.
Και ο Βασίλης έγινε νονός.
Αλλη τρέλα απο κει.
Όλοι εχουν τρελαθεί με το μωρό.
Οσο μεγάλωνε γινόταν ολο και πιο όμορφη.
Την βαφτισαμε Δήμητρα-Ναταλία
Της δώσαμε τα ονοματα των γονιών μου.
Ηταν ιδεα του Άρη.
Και μπορώ να πω ότι ηταν καλή.
  Έχουμε μια υπεροχη οικογενεια. Πόνεσα πολυ μέχρι να ειμαι μαζι με τον Άρη.
Αλλα τα κατάφερα.
Ειμαι μαζι του έστω και μετά απο πολλες δυσκολίες που είχε η σχέση μας.
Οσο για την ανάμνηση του ατυχήματος μου ποτε δεν την θυμήθηκα.
Ηταν το κενο που είχα μεσα μου και αυτο το κενό γέμισε οταν μπήκε στην ζωή μου η κόρη μου.
Το παιδί μου που φωτίζει την καθε μου μέρα με το χαμογελο της.
Ολη μου η ζωη ειναι μεσα σε ενα σπίτι.
Εκει που ζούμε.
Εκει που εχουμε την οικογενεια μας.
Και δεν προκειται ποτέ να την διαλύσουμε.
   Οταν μεγάλωσε λιγο η Ναταλία πηγα με τον Αρη ενα ταξίδι.
Το πρώτο και το τελευταίο ταξίδι που κάναμε μονοι μας.
Ένιωθα ακομα σαν να ειμαι ακομα 17 χρόνων..
Οταν τα πρωτο φτιαξαμε.
Δεν έχει αλλαξει τίποτα απο τότε.
Ο ερωτας μας είναι ιδιος και μεγαλύτερος.
Και αυτό δεν πρόκειται να αλλαξει ΠΟΤΕ!!!!

-------------------------------------------------

THE END

Ελπίζω να σας άρεσε.