Δύο Ξένοι

Κεφάλαιο 31

Σήμερα ειναι η κηδεία των γονιών μου.
Ο Άρης έχει πάει σπίτι του να αλλάξει και θα ξανα έρθει.
Και εγώ μονη.
Καθόμουν στο δωμάτιο των γονιών μου οταν ξαφνικά ήρθε η γιαγιά με τον παππού.
"Πως είσαι κορίτσι μου;"με ρωτάει η γιαγιά.
"Πως να είμαι....Χάλια"της λεω και με αγκαλιάζει
"Γιαγιά....πως πέθαναν;"την ρωτάω μετα.
"Αστο κορίτσι μου. Τι νοημα έχει τωρα;"μου λεει γιαγιά και κάθετε στο σαλόνι.
"Εχει νοημα για εμενα.. Πες μου" της λεω και αρχίζει να μου λεει τι έγινε .
Βασικα αυτο που της είπαν οτι έγινε.
"Οι γονείς εφτασαν το πρωί στο Βέλγιο. Με το που κατέβηκαν απο το αεροπλάνο νοίκιασαν ενα αυτοκίνητο για να μετακινούντε οσο θα ειναι εκει. Καθώς πήγαιναν προς το ξενοδοχείο τράκαραν με το αυτοκίνητο και πέθαναν κατευθείαν"μου λεει η γιαγιά μου και δάκρυα τρέχουν απο τα ματια της.
Το ίδιο και τα δικα μου
"Ουτε το ταξίδι τους δεν πρόλαβαν να κάνουν"λεω.
"Άντε πάμε τώρα θα αργήσουμε" λεει η γιαγιά μου και σκουπίζει τα μάτια της.
"Θα έρθω σε λίγο... Πήγαινε εσύ δεν θα αργήσω"της λεω και φεύγει.
Είχα ξαπλώσει στον καναπέ και έκλαιγα μέχρι που ήρθε ο Άρης.
Σκούπισα τα μάτια μου και βγήκα από το σπίτι και μπήκα στο αυτοκίνητο του Άρη.
"Είσαι καλα;"με ρωτάει οταν μπαίνω στο αυτοκίνητο.
"Οχι"του λεω και πάμε στο νεκροταφείο.
Δεν ειπαμε τιποτα αλλο μεχρι να φτάσουμε.
Οταν φτασαμε εβαλα τα κλάματα. Κάτεβηκαμε στο νεκροταφείο για να τους θάψουν αλλα εγω δεν καταφερα να μείνω εκει.
Εφυγα τρέχοντας και κλαίγοντας. Ο Άρης ερχόταν απο πισω μου.
Σταμάτησε εκει που σταμάτησα και εγώ και με αγκάλιασε.
"Θελω να πάω σπίτι... Δεν μπορώ να κάτσω αλλο εδω"του λεω και με παίρνει και φεύγουμε.
"Μελινα μου. Εγω πάω μέχρι το σπίτι μου και ξανα έρχομαι"μου λεει ο Άρης και εγω του γνεφω καταφατικά.
Οταν εφυγε πηγα να αλλάξω και μετα πηγα ξανα στο δωμάτιο των γωνιών μου.
Επεσα στο κρεβάτι τους και αρχισα να κλαίω.
Η μαμα μου στο κομοδίνο της είχε μια φωτογραφία με τον μπαμπά και εμενα μαζι τους απο τοτε που ήμουν μωρό.
Την έπιασα στα χέρια μου και την κοιτούσα.
Γιατί...
Γιατί με αφήσατε και φύγατε;
Γιατι;;;; φωνάζω και χτυπάω την κορνίζα κατω στο πάτωμα.
Γαμωτο..
Η κορνίζα έσπασε στο χερι μου και κοπημε με τα γυαλιά.
Μισώ τα αίματα
Εψαξα να βρώ το κινητό μου για να πάρω τον Αρη
"Αρηηη... Ελα γρήγορα"του λεω.
"Τι επαθες Μελίνα;"με ρωτάει ανήσυχος ο Άρης.
"Ελα γρηγορα"ξανα λεω και εκείνος κλείνει το τηλέφωνο.
Μετα απο λίγο χτυπάει η πόρτα .
Παω να ανοιξω.
"Τι επαθες ρε Μελίνα"με ρωτάει και τοτε βλεπει το χέρι μου που ηταν γεμάτο αίματα.
"Τι έκανες ρε Μελινα;"με ρωτάει μετα.
"Έσπασα μια κορνίζα που ειχε η μαμα στο δωμάτιο και κοπηκα" του λεω και εκείνος κοιτάει το χερι μου.
"Παμε στο νοσοκομείο... Εχεις κοπεί πολυ"λεει ο Άρης και φεύγουμε γρήγορα για το νοσοκομείο.
Οταν φτασαμε ο Αρης ειπε σε μια νοσοκόμα που ηταν εκει τι έχει γινει και με πήρε μαζι της.
Το κόψιμο ηταν όντως πολυ βαθύ και είχαν μεινει και γυαλιά μεσα στο χέρι μου.
Οουυ..
Ανατρίχιασα.
Ο γιατρός μου καθάρισε το χέρι και μου το έδεσε με γάζα.
"Έτοιμη... Σε μια εβδομάδες θα έρθεις να το δω και να αλλάξουμε και  γάζα"μου λεει και βγαίνω απο το ιατρείο του.
"Πως είσαι;"με ρωτάει ο Αρης και τρέχει δίπλα μου οταν βγαινω απο το γραφείο του γιατρού.
"Καλα... Μου είπε σε δυο εβδομάδες να ερθω παλι να το δει και να αλλαξει και την γάζα"λεω στον Άρη και βγαίνουμε απο το νοσοκομείο.
Μπαινουμε στο αυτοκίνητο και γυρνάμε στο σπίτι.
"Θα πας αύριο σχολειο;"με ρωτάει ο Αρης καθώς πηγαίναμε προς το σπίτι.
"Οχι θα κάτσω αυτή την εβδομάδα στο σπίτι και μετα θα πάω"του απαντάω.
"Μελ....ξέρω ποσο δυσκολο είναι για εσενα αυτο που συνέβει αλλα θα σου ελεγα να πας στο σχολειο. Μην χάνεις τα μαθηματα σου. Ειναι η τελευταία σου χρόνια και παλεύεις τοσα χρόνια για να περασεις ψυχολογια.. Μην τα παρατας"μου λεει.
Δεν εχει και αδικο.
Αλλα δεν νιωθω ακομα έτοιμη να παω εκει μεσα.
Να με βλέπουν ολοι και να μου λενε συλληπητήρια.
Δεν μπορώ.
"Έχεις δικιο...αλλα μην νομίζεις ότι ξερεις πως νιώθω..κανεις δεν ξέρει πως νιώθω αυτη την στιγμή"του λεω και εκείνος με κοιτάει.
"Κι όμως ξέρω"μου λεει
"Τι ξέρεις;Οι γονεις σου ζουν και οι δύο άσχετα αν δεν βλεπεις τον πατερα σου.. Ζει.. Εμενα δεν ζουν" του λεω
"Μπορει να έχω δίπλα μου τους γονείς μου αλλα δεν εχω ενα πρόσωπο που ήταν τα παντα για εμένα"μου λεει και δείχνει θλιμμένος.
Φτάσαμε στο σπίτι.
Μπήκαμε μεσα και καθήσαμε στον καναπέ.
"Αρη.. Τι εννοούσες με αυτο που ειπες πριν στο αυτοκίνητο;"τον ρωτάω και καθεται διπλα μου.
"Ειπα οτι και εγω εχω χασει καποιον που ηταν οτι πολυτιμότερο ειχα στην ζωη μου" μου λεει.
"Ποιον;"τον ρωτάω αλλα δεν απαντάει.
"Δεν θέλω να σε πιέσω"του λεω.
"Εχω χασει τον αδερφό μου Μελ"μου λεει απότομα.
Ειχε αδερφό;
"Ειχες αδερφό;" τον ρωτάω έκπληκτη.
"Ναι εναν μεγαλύτερο αδελφό τον Άγγελο"μου λεει ο Άρης.
"Πως πέθανε;"τον ρωτάω και εκείνος με κοιτάει..
"Ηταν δώδεκα χρονών οταν πέθανε. Ηταν στο σπίτι ενως φίλου του και παίζανε.. Θα πήγαινε να τον παρει ο πατέρας μου. Ο πατέρας μου έπινε Μελίνα.. Έπινε παρα πολυ. Εκεινο το βραδυ όπως και πολλα αλλα ειχε μεθύσει. Πηγε να πάρει τον Άγγελο. Καθόταν στην θεση του συνοδηγού και ο πατέρας μου έτρεχε.Καποια στιγμή του έφυγε το αυτοκίνητο και τράκαραν. Μέχρι να φτάσουν στο νοσοκομείο ο Άγγελος ειχε πεθάνει. Οι γιατροί μας ειπαν ότι πέθανε απο σοβαρό τραυματισμό στο κεφαλι. Ήμουν οκτώ χρονών οταν έχασα τον αδερφό μου και ακομα τον νιώθω σαν να ειναι εδω"μου διηγείται ο Άρης ολη την ιστορία.
Είναι απίστευτο.
"Αρη δεν ήξερα συγνώμη"του λεω και εκείνος μου πιάνει το χέρι.
"Δεν ησουν υποχρεωμένη να ξέρεις"μου λεει.
"Αυτός ηταν και ο λόγος που εφυγε ο πατέρας μου. Μετα ξανα παντρεύτηκε και δεν τον ξανα είδαμε ποτε"συνεχίζει.
Και μου κανει νοημα να σηκωθώ.
Σηκώνομαι και μπαίνουμε στο αυτοκινητο.
Που πηγαινουμε;