HAYATA DAİR "ZAAFIMSIN"

#1#

    Mutimedya: Batuhan                          
                         
                        =2 YIL SONRA =

Sude Çınar

~Sude' nin Rüyası~

Küçüklükten beridir ki karanlıktan çok korkardım. Ve hâlâ da korkarım. O yüzden karanlıkta tek başıma kalmayı bu zamana kadar hiç sevmezdim.Ama biliyor musunuz şuan nerdeyim. Korkutucu bir karanlığın altında yürüyorum. Tek başına mı diyeceksiniz ,hayır. Arkamdan ayak sesleri geliyor. Hem de çok yakından...

Yukarıya baktığımda şiddetli yağan yağmur ,elimi uzattığım da yok denecek kadar bir kaç damla. Yerlerdeki toprak çoktan çamur halini almıştı. Yürüdükçe içine içine batıyordum. Ama en kötüsü de ne biliyor musunuz ? Korkuyordum. Hem de hiç olmadığım kadar.

Bedenime vuran bu titreme yüzüme yüzüme vuran bu soğukluktan değilde ,yüreğimden gelen o korkudandı. Burdan geri dönüş yoktu. Çünkü ,nedense geçtiğim yerler geldiğim yerden daha da zifiri karanlıktı...

Arkama bakmıyordum ama arkadan gelen sesleri duyuyordum. Gelen sesler tanıdık ama kim olduklarını bilmiyordum. Önde ,tek başıma ,sadece önüme baka baka yürüyorum. Çok yakından gelen fakat bir türlü gözükmeyen ürkütücü köpek havlama seslerini duyunca ,kalbim vücudumdan çıkacakmış gibi atıyordu.

Ben niye burdayım ,saklanırken neden bir anda öne geçtim hiç bir fikrim yoktu. Sadece meraktan babamların arkasından gizlice çıkıp onları takip ettiğimi hatırlıyorum. Arkadan gelen o tanıdık sesler benim korkumu hiç değilse birazcık azaltıyordu. Yürümeye devam ederken , yanıma yaklaşan bir ayak sesi duydum. Başımı yana doğru çevirince yakın arkadaşım olan Zeynep' i gördüm. Yanıma gelmişti. Biliyordum. Bu karanlıkta beni yanlız bırakmazdı Zeynep. Güldüm ve ona seslendim :

-Zeynep ,sen de mi buradaydın?

Tepkisizdi Zeynep. Sadece soluk yüzü ile önüne bakarak yürüyordu. Bir kez daha seslendim.

-Zeynep ,ben çok korkuyorum.

Yok, tepkisizdi. İlk defa Zeynep' i böyle görüyordum. Ne biliyim ,Zeynep konuşkan ,eğlenceli bir kızdı. Şimdi niye böyle anlamıyorum. Yüzümü hiç bir yere ayırmadan ,Zeynep' e baka baka yürüyordum. Yürürken yürürken Zeynep bir anda durdu. "Zeynep " dedim önce. Sonra "Niye durduk burda?"

Yeniden ses vermiyordu. Elini hareket ettiğini gördüm. Yukarıya doğru kaldırmaya başlamıştı yavaş yavaş. En sonunda durdu kolu ,karşısını gösteriyordu. Yavaş yavaş kolunu takip ederek karşıya doğru bakmaya başladım. Birde baktığımda ne görüyüm ,önümde kocaman ,uzun ve çapraz bir gri bir bina. Çok sevinmiştim. Bu karanlıktan kurtulmuşmuyduk?

O kadar sevinmiştim ki sevincim kendimden geçmeme neden oldu. Zeynep' e döndüm , gülerek konuşmaya başladım :

-Zeynep kurtulduk mu bu karanlıktan ? Bir çıkış yolu bulduk mu?

Bu sefer Zeynep , soluk yüzü ile bana doğru baktı. Ne gülüyordu ne de bir şeyler söylüyordu. Bu kız neden konuşmuyordu. Artık bu kızın haline dayanamadım ve sordum :

-Zeynep niye konuşmuyorsun ? Sen böyle değildin. Sen ağzını açmadan yapamazsın. Ya korkuyorum diyorum kurtulduk diyorum bir tepki versene. Niye öyle boş boş tepkisiz duruyorsun. Kurtulduk diyorum sana kurtulduk.

-Hayır.

Bu hayır diyen kimdi? Bu sanki babamın sesi gibi. Ayak sesleri yakınımda durdu. Evet. Diğer tarafa baktığımda babam karşındaydı. Allah' ım ,babamda buradaymış. E peki neden kurtulduk deyince'hayır' dedi. Yoksa burası bir çıkış yolu değil miydi? Bu karanlıkta yürümeye devam mı edeceğiz ? Hayır .. Bu karanlıkta daha ne yapabiliriz ki. Babam sözlerine devam ediyordu :