Don't mess with her

Κεφαλαιο 4ο

- Ελα γρηγορα , ντυσου περιμενει απο κατω ο Χαρης και δεν τον αντεχω να γκρινιαζει.
- Μα τωρα λιγο ακομα κραγιον και θα ειμαι υπεροχη. Αχ και να με δει μονο ο Αλεξανδρος θα τρελαθει!
- Μια κουκλα εισαι τελειωνε!
Κατεβαινουμε κατω. Δυκολο με τιε σκαλες αλλα δεν εχει ασανσερ μιας και εχει χαλασει εδω και τρις μηνες και κανεις δεν αξιοθηκε να το φτιαξει.

Κατεβαινοντας ακουω μια φωνη " Φαιη!!". Γυριζω το κεφαλι μου και βλεπω τον Αλεξανδρο. Ο θεε μου, θα ορκιζομουν οτι ηταν ο πιο ομορφος ανθρωπος που ειχα δει ποτε!
- Α γεια σου Αλεξανδρε , ξεε εγω δεν εχω παρτενερ για το παρτι τι θα ελεγεε να με συνοδευσεις;
- Με χαρα Βυκη μου!

Το βλεμμα του ηταν καρφωμενο πανω μου. Περιμεναμε τουλαχιστον ενα τεταρτο τον Χαρη και δεν ειχε εμφανιστει. Προτεινα να παμε χωρις αυτον. Ουτοσιαλος σιγα την διαφορα. Προστυχιες θα εκανε και παλι θα μας ξενερωνε. Φτασαμε εξω απο το παρτι και τα κενουργια παπουτσια με ειχαν χτυπησει πολυ. Μπηκαμε μεσα και γινογαν η μαχη του Βατερλο!

Μπορουσε ςνα περιγραψεις την σκηνη θαμποτικη απο τον πολυ καπνο των τσιγαρων και αλλων ουσιων, αποβλακομενη λογο της ανικανοτητας των παιδιων να φερθουν φυσιολογικα. Με τα ματια και τα μυαλα στα κινητα τους. Μιλουσαν μεσω μυνηματα με τιε κοπελες που καθοντας ακριβως διπλα τους. Αναιβαζαν φοτογραφιες σε snapchat instagram και τα παρεπομενα. Δεν εδιναν ουσια στην ζωη. Στο νοημα της ζωης. Δεν ειχε ουσια  που εκαναν. Αντι να μιλησουν, να φλερταρουν, να ερωτευτουν, να μιλησουν, να ανταλασουν ματιες, να κανουν ολα αυτα που οι ανθρωποι εχουν διμιουργηθει για να κανει, οι ψυχες τους ειναι κλησμενες με λουκετο σε αυτην την υλικη ψευδεστηση.
- Τραγικο ε;
- Ναι ειναι... Αλλα ξες κατι δεν θα το ανεχτω αλλο. Αλεξανδρε;
- Ναι;
- Θα ερθεις μαζι μου μια βολτα; Η κατασταση εδω μεσα με πνιγει.
- Αμεσως.
Βγηκαμε στο πισω μικρο μπαλκονι του σπιτιου. Ηταν σκοτινα και οχι οτι μπορουσαμε να δουμε ο ενας το προσωπο του αλλου. Απλα μιλουσαμε κοιτοντας την θαλασσα την οποια ειχε θεα το μικροσκοπικο αυτο μπαλκονι.
- Φαιη μπορω να σε ρωτησω κατι;
- Ναι.
- Ποια ειναι τα ονειρα σου; Ποιες οι προσδοκιες σου για το μελλον;
- Αυτη ειναι καλη ερωτηση. Ξες, ποτε δεν καθησα να το σκεφτω σοβαρα. Οταν ειμαστε μικροι ολοι λεμε πως θα γινουμε αστροναυτες, ομως καθως μεγαλονοντας καταλαβινουμε ολοι πανω κατω πως η ζωη ειναι αδικη και σκληρη μαζι σου. Δεν σου δινει αυτα που θες. Σου πεταει της δυσκολιες σαν ενα κομματι κρεας σε αδεσποτο σκυλι ετοιμο να ψοφισει. Οταν ημουν μικροτερη, ειχα το ονειρο να μπορεσω να γινω γιατρος. Να μπορεσω να σωζω ζωες και να νιωθω ομορφα με τις πραξεις μου. Τωρα ομως βλεπεις για να γινεις γιατρος πρεπει να περασεις τα 17.000 μορτια. Ολα τα ονειρα των νεων καταστρεφοντε. Σκιζοντε σαν ενα κομματι χαρτι. Καταστρεφεται η ανρθωπινη κοινωνια και κανεις δεν ενδιαφερετε. Ολοι κοιτανε των πλευρα τους. Που παμε ετσι;
Ειχε μεινει να με κοιταει με ανοιχτο το στομα. Ειχε ενα βλεμμα διαπεραστικο και προβληματισμενο.
- Μα καλα. Πως;
- Τι ενοεις πως; Λεω και γελαω ελαφρα.
- Πως γινετε να εισαι τοσο... Τοσο... Υπεροχη...
Τα ματια του μεγαλοσαν να εδειχνε τρελος. Η καρδια μου χτυπουσε ποιο γρηγορα. Ενα αυτοματο χαμογελο σχηματιστηκε στο πρωσοπο μου , λεγοντας πως δεν εχω ξανανιωσει ετσι.
- Ελα τωρα παμε μεσα κρυωσα.
-  Μα οχι , εδω ειναι μια χαρα. Οριστε παρε το παλτο μου.
- Ευχαριστω πολυ!
- Ελα να παμε σπιτι τωρα ειναι αργα. Και μι κοπελα σαν εσενα δεν πρεπει να ειναι μονη της εξω τετοια ωρα!
- Ευχαριστω και παλι το εκτιμω πολυ.

Καθως πηγαιναμε σπιτι με ρωτησε για τον Χαρη. Προσπαθησα να αποφυγω την ερωτηση αλλα δεν μπορεσα.
- Ωραια λοιπον. Θα σου πω. Με τον Χαρη ειμαστε ζευγαρι εδω και 4,5 χρονια. Στην αρχη ηταν καλος , με αγαπουσε και το ιδιο και εγω. Μετα απο λιγο καιρο ομως ,τα πραγματα αλλαξαν... Αρχισε να μεθαει, να εχει αλλες στο κρεβατι του... Ειναι πολλα. Δεν μπορω να τον χωρησω. Οι γονεις μας ειναι οικογενιακοι φιλοι και αν χωρισουμε αυτη η σχεση μεταξυ τουε θα χαλασει. Το τελευταιο που θελω. Αυτα
- Μαλιστα. Λοιπον νομιζω φτασαμε. Καληνυχτα γειτονισα!
- Don't mess with me!!
Τον προιδοποιησα... Απλα γελασε και εκλεισε την πορτα.