Don't mess with her

Κεφαλαιο 40ο

-Γεια σας.
-Γεια σας.
Απανταω το τηλεφωνο και μια γυναικια φωνη ακουγεται.
-Καλω απο το Νοσοκομειο.
Μου λεει και αμεσως καθομαι. Ο Χρηστος ειναι εδω! Η Γωγω εδω. Ο Θεε μου... Ο Αλεξανδρος!!!!
-Τι εγινε;;
-Το αγορι σας, επαθε τροχαιο. Παρακαλω να ερθετε στο νοσοκομειο ειναι κρισιμη η κατασταση του.

Μου λεει και εγω αμεσως κλεινω το τηλεφωνο ενω ανεξελεκτα δακρυα τρεχουν απο τα ματια μου. Οχι... Οχι Αλεξανδρε οχι τωρα!!! Μπαινω μεσα στο αμαξι ενω δεν λεω τιποτα στα παιδια. Δεν ειναι τιποτα. Απλα επαθε τροχαιο θα εσπασε μονο κατι. Ελα Φαιη ηρεμησε!

Μπαινω μεσα στο νοσοκομειο. Δεν ακουω τιποτα. Ενα βουητο. Μονο αυτο. Ψαχνω για αυτον αλλα το μονο που βλεπω ειναι νοσοκομεσ και γιατροι παντου.

-Ειστε καλα;
Με ρωταει μια νοσοκομα ενω με πιανει απο το χερι.
-Οχι.
Λεω την αληθεια και με βαζει να κατσω.
-Δεν θελω να κατσω! Παντε με σε αυτον! Σας παρακαλω!
Της λεω και αυτοι μου ζηταει τα στοιχια μου. Της τα δινω και με παει εξω απο το δωματιο του.
-Εδω ειναι. Πρεπει να περιμενετε. Νομιζω θα αργησουν.
Μου λεει και εγω καθομαι ησυχα στην καρεκλα. Δεν με νοιαζει τιποτα αλλο. Τιποτα. Μονο αυτος! Τον θελω εδω μαζι μου! Οχι τωρα, οχι τωρα Θεε μου!

Οι ωρες περνανε αργα, και εγω ειμαι εξαντλημενη για να μπορεσω να ρωτησω τι εγινε. Ακουμπαω το κεφαλι μου πισω και ο γλυκος υπνος με περνει.

Τα ματια μου ομως ανοιγουν διαπλατα οταν φωνες και σειρινες ακουγοντε απο το δωματιο διπλα μου.
-Τι εγινε;;
-Παρακαλω μεινετε εξω. Ειναι σοβαρο!
Μου λεει και εγω πλεον ξεσπω σε κλαμματα.

Διωχνω ολους τους γιατρους απο διπλα μου και μπαινω μεσα. Τον βλεπω. Ο Θεε μου. Ειναι τοσο λυπιτερο. Εχει παντου σωλινακια και τα αιματα ειναι παντου.
-Δεν μπορειτε να ειστε εδω μεσα!
Φωναζει ενας γιατρος αλλα μπλις με βλεπει να σκυξω στα γονατα και να κλαιω με αγνωει. Προσπαθουν να τον επαναφερουν. Αλλα, οπως φενεται, εφυγε. Σταματανε τις προσπαθειες και κοιτανε κατω.
-Ωρα θανατου 12:36.
Λεει ψιθιριστα ενας γιατρος και εγω πεφτω πανω στον Αλεξανδρο. Τι θα κανω; Πως; Πως θα ζησω χωρις την ζωη μου; Πως θα τα βγαλω περα; Πως;;;

[...]

Μερικες φορες, η ζωη ειναι πουτανα. Σου περνει οτι πολυτιμοτερο εχεις, απλα για να σου δειξει πως ειναι ανωτερη. Πως εχει το πανω χερι. Για να σου αποδειξει πως εισαι ενα τιποτα μπροστα της. Προφανως. Γιατι ομως περνεις τους πιο ομορφους και καλους ανθρωπους μακρια; Γιατι; Ηταν ενας ανθρωπος που με εβγαλε απο την μουντη ζωη μου. Με εβαλε σε μονοπατια που μονο αυτος ηξερε. Μου περασε μηνυματα δικα του. Με ιδιαιτερο χαρακτηρα και μορφη. Μου εδειξε τι θα πει αγαπαω. Μου εδειξε τον κοσμο του, τα ενδιαφεροντα του. Τωρα εγω; Τι να κανω μονη μου; Τι αξια εχει να ζω χωρις τον ανθρωπο που μου εδωσε αξια; Ποιος ο λογος; Οχι ομως. Κουβαλαω το παιδι του. Το μονο πραγμα που μου δινει ελπιδα και λογο να ζω. Ειναι ενα παιδι, χωρις πατερα. Αλλα ειμαι σιγουρη πως απο εκει πανω, ο Αλεξανδρος, το αγορι της διπλανης πορτας που ερωτευτηκα, θα το προστατευει. Θα το αγαπαει οσο τιποτα αλλο, με διαφορα, εγω στην γη, αυτος στον παραδισσο. Γιατι ενας τετοιο ανθρωπος, μονο στον παραδισσο επιβαλεται να παει. Αλεξανδρε, θελω να εισαι διπλα μου στις χειροτερες και στις καλυτερες στιγμες μου! Ακομα και αν δεν το καταλαβαιβω, θελω να εισαι εκει καρδια μου. Να με αγαπας, ενταξη;

Μετα απο 1 χρονο.

Εχει περασει ενας χρονος. Ενας ολοκληρος χρονος. Ο μπεμπης ειναι τοσο ομορφος. Μοιαζει τοσο πολυ στον πατερα του, μακαρι να ηταν εδω να τον δει. Ηθελε τοσο πολυ ο γιος του να γινει ποδοσφαιριστης και οσο τρελο και αν ακουγεται, εγω η ιδια θα κανω τα παντα, οτι περναει απο το χερι μου για αυτο το παιδι, να εχει τα καλυτερα. Ο Χρηστος μεγαλωσε πλεον. Οταν ακουσε πως ο αδερφος του, ο μονος ανθρωπος που μοιραζοταν αυτο που λεμε "συγγενια" πεθανε, επεσε σε μεγαλη καταθλιψη για αρκετο καιρο. Ομως οταν γεννηθηκε το  μωρο αλλαξε. Θυμηθηκε πως ειναι να αγαπας εναν ανθρωπο. Αγαπησε ατο το μωρο με ολο του το ειναι. Η Γωγω ακομα ειναι μαζι του και τον βοηθησε στις δυσκολες στιγμες. Οπως και εγω.

Αυτο ηταν λοιπον. Εγω, το μωρο, ο Χρηστος. Μια μισοτελειωμενη οικογενεια, αλλα με τοση αγαπη που περισεβει για ολους μας. Ο Αλεξανδρος εφυγε, αλλα αφησε πισω του τρομερα κατωρθοματα και πολυ αγαπη. Εμαθε σε ολους μας ενα. Οσα και αν περασουμε, οσα και αν γινουν, η ζωη συνεχιζετε. Αυτη η ζωη που ζουμε τωρα, συνεχιζετε και εμεις ειμαστε ο καθοδυγιτης της. Εμεις περνουμε τους δρομους για αυτη. Εμεις την καθοδυγουμε. Ο Αλεξανδρος, η ζωη μου. Εφυγε. Αλλα δεν τα βαζω κατω. Οχι ακομα!

               —ΤΕΛΟΣ—

Λοιπον, Εδω ειναι το τελος της ιστοριαςςς🙌

Ειμαι πολυ χαρουμενη που τελειωσε αυτη η ιστορια και νομιζω περιφανη! Ηταν η πρωτη μου ιστορια και καπως πειραματικη και σε αυτο το τελευταιο κεφαλαιο εδειξα πως οτι και αν γινει, η ζωη συνεχιζετε! Ολα καλα😊

Ευχαριστω σε οσους το διαβασαν ειμαι πολυ χαρουμενη που τελειωσε αλλα και καπως στεναχωριεμνη θα μου λειψει ο Αλεξανδρος. 😣😣💘

Λοιπον, αυτη την περιοδο κανω μια νεα ιστορια που λεγεται " καταλαθως αδερφος" και εχει σχεδον μεγαλη επιτυχια! Αν θελετε να την δειτε θα την βρητε στο προφιλ μου και ευχαριστω για ολα😊

Ταλεμε σε αλλα βιβλια💘
Μπαιι🔥