Karaoke-J.Jungkookie

2

Eğer bir kişi sizin kaderiniz ise tesadüflere inanmalısınız..

~~
Min Suk okula gelmediği için deli gibi sıkılıyordum. Öğle yemeği olduğunda yemekhaneye indim. Fakat inmemeyi dilerdim. Her zaman oturduğum masa da bu sefer Mi Cha ve adını bile söylemek istemediğim eski sevgilim oturmuştu. Beni gördüklerinde sanki bu anı bekliyormuş gibi sarmaş dolaş hareketler sergilediler. Amaçları tadımı kaçırmak olduğu çok barizdi. Onları görmek istemediğimden yemekhaneden ayrıldım. Okulun öğrenciler için olan çatı kısmına çıktım. Öğle yemeğinde pek kimse olmazdı. Bu benim avantajıma olmuştu. Biraz temiz hava iyi geliyordu. Min Suk'un burada olmasını çok isterdim. Teselli etmekte üstüne yoktu. Fakat artık kaçmamalıydım. Onlara kendimi kanıtlamam gerekiyordu. Umrumda olmadıklarını onlara göstermem lazımdı. Ama hala buna cesaretim yoktu. Bir an önce eski halime dönmeliydim.

~~~
Okul çıkışı her zaman olduğu gibi karaokeye doğru yürümeye başladım. Fakat midemden gelen garip sesler bir anlık duraksamama neden oldu. Ve yan taraftan gelen nefis ramen kokusu beni kendine çekiyordu. Ah tabi ya bugün yemek yiyememiştim. Karaoke paramı ramene vermeyi tercih ettim. İçim biraz burkulmuştu açıkçası. Günlerdir gizemli sesi duyamıyordum. Özlemiş miydim yoksa? Yüzünü dahi görmediğin bir insanı özleyemezdin. Ramenciye gitmeye kesinlikle karar verdiğimde vücudumu harekete geçirdim.

Kapıdan girdiğim anda o nefis koku burnuma doldu. Gözlerim Jungkook'u aradı. Sanki onu görmek istiyormuşum gibi davranıyordum. Fakat nedenini bilmiyordum. Boş masalardan birine geçtim. Görünen o ki burada değildi. Başka bir garson benim masama geldiğinde siparişimi verdim. İçimde ki bu his yoksa hayal kırıklığı mı? Hayır olmamalı. Kimseyi sevmek istemiyordum. Hem de onun gibi havalı birini asla. Peşinde o kadar kız varken kimin egosu olmazdı ki? Yemeğimi beklerken telefonumu çıkardım ve Min Suk'a mesaj attım. Garsonun bana doğru geldiğini görünce telefonumu masaya koydum.

Önüme konan enfes yemeğimle adeta aşk yaşarken sakarlığım devreye girdi ve kolumu yemeğe soktum. Kimsenin görmediğine emin olduktan sonra hızlı bir şekilde tuvalete gidip temizleyebilirim diye düşündüm. Masadan bir hışımla kalkınca arkamdaki garsonu görmedim ve elinde ki yemekle beraber yere düştüm. Tanrım neden bir sakarlık yapınca ardı arkası kesilmiyor ki!

Herkes dönüp çıkan sese -yani bana- bakmıştı. Her yerim yanıyordu. Çığlık atarak kafamı kaldırdığımda karşıma Jungkook'u görmeyi beklemiyordum. Yüz ifadesi anlamsızdı. Heralde gülse mi üzülse mi bilememişti. O bana şaşkınlıkla bakarken yanaklarıma hücum eden kırmızılığı hayal edebiliyordum. Bu kadar rezilliğe daha fazla katlanamayacaktım. Zor da olsa yanan bedenimi önemsemeden ayağa kalktım. Jungkook,

"İyi misiniz? Bir yerinize bişey oldu mu?" Diye sordu. Fakat onu dinlemeden masaya parayı bıraktım ve hızlı bir şekilde eşyalarımı toparladım. Koşar adımlarla dükkandan çıkarken arkamdan "Hey Bayan bakar mısınız?" diye bağırsa da arkamı dönmeden ilerledim.

Sırılsıklam olan vücudum havayla temas edince yanma hissinin yerini keskin bir soğukluk almıştı. Kendimi yumruklamak istiyordum. Aishh ne diye gittiysem oraya. Birde üstüne herkese rezil olmuştum. Dükkandan tamamen uzaklaşana kadar adımlarımı hızlandırdım.

Öyle hızlı yürümüştüm ki nereye geldiğimi bile bilmiyordum. Biraz etrafa baktıktan sonra birkaç sokak ötede ki parka geldiğimi farkettim. Bir banka oturup sakinleşmeye çalıştım. Dünyanın en şanssız insanı yarışması yapılsa kesinlikle listeye birinci sıradan girip ismimi altın harflerle yazdırırdım. Jungkook'tan etkilenmiştim fakat bugünden sonra oraya gidebileceğimi sanmıyordum. En azından yaşananlar unutulana kadar. Her yerim titrerken arkamdan bir el omzumu tuttu. İrkilerek arkamı döndüm.

"Korkma benim" dediğinde Jungkook'un o bebeksi suratına şaşkınlıkla bakıyordum. Elinde ki telefonumu bana uzatıp,

"Hem sakar hemde dikkatsiziz galiba" dedi ve yanıma oturdu.