Secret Daughter of Nature

#5

POV Femke.
Ik zat bij Nederlands aan mijn huiswerk te werken en had muziek in mijn oren. Lisa vroeg hier en daar wat, maar verder werkte ik rustig. Al merk ik wel dat er wat is. Als we thuis op mijn kamer zitten, is ze afstandelijk naar mij toe.
'Oké, wat moet je me vertellen,' zeg ik.
'Niets.'
'Lisa. Kom op. Ik heb je gisteren mijn geheim verteld. Ben je bang voor me?'
'Nee.'
'Vind je me ee weirdo?'
'Nee.'
'Wat is er dan?'
'Nou... Femke ik heb iets vreselijks gedaan.' Ze begint spontaan te huilen. 'Delphine is mijn nicht en al sinds we elf zijn, intimideert ze me. Ze laat me vuile klusjes voor haar opknappen. Toen je me gisteren vertelde wat je was... Ik had een cameraatje en microfoontje en moest het filmpje dat ik maakte naar haar sturen. Zij gaf het weer door aan mam en die vroeg weer om bevestiging bij mij. En ik ja gezegd. Nu wil ze jou een keer meenemen naar haar werk en je daar houden tot ze klaar met je zijn. Het spijt me zo erg.' Ik deins achteruit en stoor tegen mijn kast aan. Mijn boeken vallen er uit door de klap en bij mij begint alles te draaien. Marie werkt als laborant ergens en nu...
'Meiden?! Is alles goed daarboven,' hoor ik Marie roepen. Voetstappen gaan de trap op, naar mijn deur toe.
'Gaat het wel,' vraagt ze.
'Mam... ze...' Ik kijk met betraande ogen van Marie naar Lisa. Ze mogen me niet. Ik ben gewoon gebruikt. Ik ren langs ze af de tuin in en verstop me daar tussen de planten. Ik gas met mijn rug tegen de schutting aan zitten en huil. Lisa heeft me verraden aan Delphine en Marie ziet me als niets meer dan een laboratoriumrat. Een beest waarop ze vrijuit allerlei dingen kan doen. Jochem kwam naast me zitten.
'Gaat het wel met je,' vroeg hij vriendelijk en bezorgd.
'Ik heb geen idee. Echt niet. Ik weet niet wat ik van de situatie moet vinden. Het enige wat ik weet, is dat ik me verraden voel.'
'Dat snap ik.'
'Hoe kun je dit snappen? Ik had gehoopt dat ik ooit mijn verhaal kon vertellen, zonder dat dit soort dingen zouden gebeuren. Maar dat is onmogelijk.' Ik stond op en liep weg. Lisa kwam naar buiten.
'Femke...'
'Laat me met rust. Ik wil niemand zien. Meld me morgen maar ziek.' Ik liep mijn kamer op en blokkeerde de deur. Daar liet ik me huilend op bed vallen. Waarom moeten dit soort dingen nou weer gebeuren? Ik had gewoon moeten blijven. Dan was dit nooit gebeurd. Dan was ik nog blij bij mijn ouders. Dan was ik niet de weirdo, niet de wondergirl en en niet de testpersoon. En briefje werd onder de deur door geschoven. Ik pakte het op.

Lieve Femke,
Ik weet dat ik enorm stom ben geweest. Ik heb je verraden en gekwetst. En dat terwijl jij altijd voor mij klaar stond. Je beschermde me en nam het voor me op. Je vertrouwde me iets moois toe en ik heb dat vertrouwen beschaamd. Wat er is gebeurd is onvergefelijk, maar negeer me alsjeblieft niet meer. Het is goed als je me niet meer helpt, het is goed als je je van me afzondert en me de rug toe keert. Dat verdien ik. Door mij kom je vast te zitten. Het spijt me.

xxx de slechtste persoon ter wereld.

Een traan viel op het briefje. Misschien geef ik haar morgen een kans. Maar nu nog niet. Er werd geklopt.
'Femke, mag ik binnen komen,' vroeg Jochem door de deur heen.
'Waarvoor kom je,' is mijn botte antwoord.
'Ik heb wat te eten voor je.'
'Momentje.' Ik haalde de stoel voor mijn klink weg en deed open. Jochem kwam met een bord eten naar binnen. Hij sette het op mijn bureau.
'Moet ik gaan,' vroeg hij. Ik knikte alleen maar.
'Dan ga ik. Oh en Femke,'
'Hmm?'
'Lisa is weggelopen. Ze wilde je niet nog meer pijn doen.' Mijn ogen schoten open. Weggelopen.
'Waar kan ze zijn?!'
'Geen idee, Marie is al naar haar op zoek...' Ik trok in recordtempo mijn jas en schoenen aan en rende naar buiten. Er is maar een plek waar ze kan zijn. Ergens, net voor de snelweg, is een klein bosje. Lisa heeft daar een groot gat gegraven en er vervolgens een dak boven gemaakt. Die heeft ze weer bedekt met aarde, mos en bladeren waardoor je hem niet ziet. Ze heeft hem me vorige week laten zien. Ik ben de enige die er van af weet. Binnen zat Lisa. Ze huilde en keek naar de grond. Ik ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen om haar te troosten. Het duurde lang voor ze opkeek.
'Femke? Maar ik dacht... Je haat me toch?'
'Ik ben boos, misschien kwaad, maar ik haat je niet. Fouten zijn er om gemaakt te worden. En ik laat je niet zomaar weglopen. Hoe je het ook went of keert, ik ben en blijf je zus. Kom, dan gaan we naar huis.'
'Maar dan word jij... en mam... en... Wil je dat wel doen?'
'Nee, maar ik zal geen keus hebben. Ook ik heb een dak boven mijn hoofd nodig. Bovendien zal Marie nog wek even zoet zijn met haar net gestarte onderzoek. Kom, dan gaan we.' Ze knikte en stond op.
'Betekent dit dat je me hebt vergeven?'
'Nee nog niet helemaal. Je hebt, zoals je al schreef, mijn vertrouwen beschaamd. Vertrouwen komt niet zomaad terug. Maar samen zullen we een heel eind komen. Oké?'
'Oké.' Ik glimlachte. Met mijn arm nog steeds om haar heen, lopen we naar huis. Lisa's laatste tranen glijden nog over haar wangen en ze legt haar hoofd op mijn schouder. Als we thuis aankomen, zijn Jochem en Marie blij ons te zien. Ik glimlach en ga van vermoeidheid naar mijn kamer om te slapen. Wie weet hoe lang het nog duurt voordat ik mijn vrijheid ben verloren?