Secret Daughter of Nature

#8

POV Femke
Ik zit samen met Marie in de auto. De spullen waarmee ik aan kwam liggen achterin de auto. Vannacht heb ik een half uur geslapen, dus ik hoop dat ik daar wat rust voor krijg. Lisa zit op de achterbank. Het is stil in de auto.
'Ben je er klaar voor,' vroeg Lisa.
'Nee.'
'Het komt goed. Je krijgt de komende week de hele week om te wennen aan je kamer. Daarna zijn we ook klaar met het voorbereidend werk. En daarna hebben we een planning. We hopen er over twee maanden mee klaar te zijn,' zei Marie. Ik knikte alleen maar. Het maakt me niet uit. Ik kon het gevoel dat mam me iets niet vertelt niet los laten. Het blijft door mijn hoofd spoken.
'Gaat het over je ouders,' vroeg Lisa toen. Ik knikte.
'Ik kan het niet loslaten. Mijn moeder wil me niet betrekken tot thuis. Dat is echt vervelend.'
'Probeer het te vergeten.'
'Dat lukt dus niet. Als het net weg is, komt het terug. Ik wil wel, maar kan het niet. Punt uit.'
'Sorry hoor.' Ze mompelde er wat achteraan, maar dat verstond ik niet. Ik zuchtte en haalde zenuwachtig mijn hand dor mijn haar. Een knagend gevoel van onwetendheid, zenuwen voor dat wat komen gaat en een boze Lisa. Ik legde mijn arm tegen het raam en hing met mijn hoofd op mijn hand. Onderweg schoten snelwegen en dorpen voorbij, tot we over kleine landweggetjes gingen rijden. We reden door een bos. Hier en daar zag ik een vogel, maar verder was het stil. Ookal voelde ik de aanwezigheid van andere dieren.
'Sorry Femke, ik snap niet wat er in je omgaat en had ook niet boos op je mogen worden,' zei Lisa.
'Het maakt niet uit. Ik had niet zo bot moeten doen. Ik ben gewoon...'
'Gestrest?'
'Bang,' vroeg Marie.
'Beiden. Ook zenuwachtig. Ik weet het even niet meer zo goed.'
'Dat komt wel. Zoals ik al zei, je hebt een hele week de tijd. Die tijd kun je gebruiken om je hoofd op orde te brengen.' Ik knikte maar gewoon. In de verte doemde een groot gebouw op. Daar is het dan. Mijn vrijheid afnemende organisatie. Daar gaat ie dan.

Binnen werd ik door vijf mannen naar het midden van het gebouw begeleid. We stoppen voor een deur die op slot zit. Ik kijk naar de grond. Pas als de deur langzaam wordt open geduwd, kijk ik op. Een kille kamer verschijnt voor me. Ergens beangstigd het me. Ik heb de neiging om achteruit te stappen. Ik zucht en loop naar binnen. Met een klap gaat de deur gelijk achter me dicht. Ik laat alles op de grond vallen en kijk eens goed rond. Bomen en planten van plastic staan verspreid door de kamer. De muren hebben een grijs kleur waar ik de rillingen van krijg. Er zijn nergens ramen en de belichting maakt alles nog killer. Ik zucht. Dat moet veranderen. Ik pakte mijn tekenmaterialen uit en begon met het beschilderen van de muren. Toen mijn bos af was zuchtte ik tevreden. Nog steeds is er een vervelende sfeer, maar die grijze muren zijn tenminste weg. In de bomen zag ik en hangmat hangen. Ik ruimde mijn spullen op in de inloopkast en in de kast die gewoon in de kamer staat. Een boek hield ik in mijn hand. Daarmee klom ik naar de hangmat om even lekker te lezen. Ik moest denken aan de woorden die mam ooit tegen me had gezegd. Niet bang zijn. Angst is je grootste vijand. Ik weet niet of ik nu bang moet zijn of juist niet. Ik zit immers vast en er gaat vanalles gebeuren. De komende week in ieder geval niet. Dan heb ik even niemand om me heen. Ik klapte het boek open toen ik ineens een beeld kreeg van mam. Een gestalte stond dreigend in mijn ooghoek, maar ik kon niet zien wie het was. Mam kruipt angstig achteruit. Op het moment dat ze haar handen voor haar ogen slaat, maak ik ijs om haar heen, om haar te beschermen. De heeft effect want een zwarte bal ketst er tegen af. Mam kijkt verbaasd op en loopt nog verder naar achteren. De gestalte verdwijnt en ik laat het ijs smelten en daarna verdampen. Als dat voorbij is verdwijnt mijn zicht op mam ook weer. Misschien kan ik die visioenen of wat het ook zijn beheersen als ik weet hoe werkt. Nu krijg ik er in ieder geval hoofdpijn van. Ik ga maar eens lezen. Misschien trekt de hoofdpijn dan weg. Tijdens het lezen kwamen er weer allerlei vragen in me op. Hoe krijg ik al die visioenen? Die heeft mam ook niet. En wat was dat met mam? Wat is er aan de hand? Man, ik wil het weten.