Secret Daughter of Nature

Epiloog

POV Femke
Sinds de dag dat iedereen was bevrijdt, ging het bergopwaarts. Een maand na onze verloving trouwden Bruce en ik. Natuurlijk was pap hier ook bij. Ik wilde niet dat hij het zou missen, dus blindoekte ik hem en prak ik een spreuk over hem uit zodat hij 1 dag bij ons kon zijn en niet door een andere spreuk van mij een leeg meer zou zien.

Toen ik drieëntwintig was werd pap helaas ook ernstig ziek. Ik heb toen een aantal maanden mijn kroon weer op gehad en heb alles overgenomen tot hij beter was. En gelukkig gingen de andere landen akkoord om chaos te voorkomen, op voorwaarde dat ik geen magie zou gebruiken. Pas na negen maanden werd de situatie van pap een beetje. Na 16 maanden kon ik terug naar huis. Maar ik was stiekem toch wel blij dat ik zo lang bij pap kon zijn.

Op mijn zesentwintigste beviel ik van een tweeling. Een jongen en een meisje. Noémie was de oudste en dus ook de Vier. Ze was veel in het bos te vinden dat nog tot ons betoverde gebied behoorde. Noah was meer als mijn vader. Hij studeerde en was ook niet magisch. Toen hij 15 was heb ik hem naar pap gestuurd. Hij zou de troonopvolger zijn. Bruce en ik zijn toch de enigen die weten dat hij jonger is. Op zijn zeventiende trouwde hij met een vriendelijke prinses. Ze had bruin haar en sproeten. Tijdens zijn bruiloft en kroning werde er voor mij, Bruce en mam een uitzondering gemaakt en mochten we er bij zijn. En anders was ik wel gegaan.

Op mijn achtentwintigste kwam er nog een meisje bij. Livia. Ze is verlegen en niet erg spraakzaam, maar heeft echt een hart van goud. Ze helpt iedereen waar ze kan en is altijd vrolijk. Bovendien is ze een fee van het licht. Ik heb met haar een hechte band en we doen ook veel. Ook Noémie en zij doen heel erg veel.

De verhalen over ons dorp werden legendes. Verhalen die aan kinderen verteld werden om ze te vermaken. En af en toe kwam er iemand en zagen ze ons niet. Maar wij hen wel. Want we bestaan nog steeds. En we gaan ook niet meer weg. Magie zal nooit verdwijnen.

-The End-