Secret Daughter of Nature

#38

POV Femke
Maanden gaan voorbij. De ouders van Friso vonden het goed als de bruiloft een maand voor mijn verjaardag plaatsvond. En vandaag is het zo ver. Vandaag is de bruiloft. Lisa is mijn getuige en pap is de ambtenaar. Mam is bezig met mijn haar.
'Femke, ik weet dat dit niet de beste omstandigheden zijn maar... er is een probleem waar je over een maand te maken mee zult krijgen en hij is bijna onoplosbaar. Een...'
'Emma, het is tijd. Ze moet komen,' zei Jadelin die de kamer binnen stormde. Ik stond op en keek nog een laatste keer naar het bos. Na dit moment zal ik er niet meer naar kijken. Niet meer naar verlangen en niet meer over dromen. Nooit meer. Met een zucht liep ik naar de grote hal. Daar stonden Friso en pap al te wachten. Ik begon met lopen en keek af en toe of ik Bruce zag. Hij zat op de tweede rij. Een heleboel gepraat volgde.
'Voor ik deze man en deze vrouw in het echt verbindt, is er iemand die bezwaar heeft tegen het huwelijk,' vroeg pap. Vanuit mijn ooghoek keek ik naar Bruce, maar hij keek meer naar de grond dan naar voren. Ik en Friso zeiden beiden ja en we kregen onze ringen. Hiermee bezegel ik mijn lot. Hiermee verlies ik mezelf.

In de balzaal, waar het feest gehouden werd, leunde ik tegen het raam aan. Bruce kwam naast me staan.
'Femke ik heb zitten nadenken,' begon hij. Aan zijn toon hoorde ik al dat het niet veel goeds kan zijn. 'En ik denk dat het het beste is als we uit elkaar gaan. Dan kun jij mij loslaten en wellicht je beter concentreren op je plaats en functie hier.' Ik was stil van zijn woorden en tranen welden op.
'Ik weet dat het vreselijk is, maar...'
'Het is over,' mompelde ik.
'Wat?'
'Je hebt gelijk. Het is het beste als het over is.' Een eenzame traan liep over mijn wang en viel op de grond. Er groeide een klein vergeet-me-nietje uit. Bruce pakte hem en stopte hem in zijn jaszak. Daarna gaf hij me een laatste knuffel en verliet hij het paleis. Mam kwam naar me toe.
'Gefeliciteerd lieverd,' zei ze zacht.
'Het spijt me. Ik voel me niet zo lekker,' was mijn antwoord. Ik was afwezig met mijn gedachten terwijl ik door de gangen van het paleis liep. Twee paar rennende voetstappen volgden me.
'Mam, pap, ik ben gewoon niet fit oké.' Ze stopten achter me.
'Femke ik weet dat het over is tussen jou en Bruce. Hij vertelde het ons en vroeg of we je dit wilden geven,' zei pap. Hij gaf me een ketting. Hij paste bij de armband die ik had gekregen. Weer een blaadje, een wolvenkop, een oneindigheidsteken, een vleugel en een hartje. Ik hing hem over de ketting van Lisa heen. Ze vielen precies onder elkaar.
'Wat betekenen al die bedeltjes,' vroeg mam. Ik glimlachte.
'Het blaadje staat voor het bos, het hartje voor onze liefde, het oneindigheidsteken voor onze oneindige band, de wolvenkop voor Bruce en de vleugel voor vrijheid en mijn krachten. Hier mee geeft hij me mentale steun, ook zonder er te zijn. Dat durft hij alleen niet toe te geven in mijn gezicht.'
'Wauw. Wat mooi. Het is echt heel speciaal voor je.'
'Ja. Als ik deze twee kettingen en mijn armbamd niet had, dan was ik lang geleden al ingestort. Dit houdt die laatste brokstukken van mij overeind.' Ik stapte de deur van mijn slaapkamer deur door en keek naar mijn muren. Tijd voor een kleine verandering...

POV Emma
Femke ging haar kamer binnen.
'Heb je het haar al verteld,' vroeg Jonathan.
'Nee. Net toen ik het wilde kwam Jadelin. We zullen het moeten omzeilen tot ze er klaar voor is.'
'Dat denk ik ook.' We liepen samen terug naar het feest. Binnen wachtte Friso op ons.
'Hebben jullie Femke gezien,' vroeg hij.
'Het is even beter als je haar laat rusten. Heeft niets met jou te maken, maar ze is... hoe zeg ik dat... emotioneel instabiel.'
'Oh, oké dan. Als jullie hasr nog eens zien, wens haar dan sterkte.' Bijna teleurgesteld liep hij weg. Ik zuchtte. Hier doen we meer mensen mee pijn dan ik had gehoopt.