Secret Daughter of Nature

#22

POV Femke
Tranen lopen over mijn wangen als ik in de bibliotheek het zoveelste boek doorneem. Gefrustreerd en verdrietig sla ik het dicht. 'Gaat het wel Femke?' Mam staat in de deuropening van de bibliotheek. Ik zucht en veeg een traan weg.
'Hij is zonder reden vertrokken.'
'Dat spijt me voor je lieverd. Maar als hij dat doet, is hij niet de ware.'
'Mam, ken je de verhalen over weerwolven en hun mates?'
'Ja tuurlijk. Die heb ik je zelf verteld. Wa... oh. Maar... waarom gaat hij dan?'
'Weet ik niet. Maar ik ken Bruce. Hij zou dit nooit vrijwillig doen.'
'En waarom ben je hier?'
'Om uit te zoeken wat ik ben.'
'Vervelend hè? Niet weten wat er gebeurd?'
'Ja.' Ik haalde mijn hand zenuwachtig door mijn haar.
'Ga je anders mee hockeyen? Een ouderwets keepers voetbal potje,' vroeg mam. Ik lachte.
'Ja tuurlijk. Moet je dat nog vragen?' Mam lachte en samen liepen we naar het veld. Halverwege begon tante Yvela mee te doen. Pas toen het schemerde stopten we en gingen we eten. Pap zat redelijk stil aan tafel. Er is iets met hem. Meestal is hij spraakzamer. Ach ja, wie weet wat Cealin bij hem deed.
'Oh Femke, je moet je koffers gaan pakken. Overmorgen gaan we op staatsbezoek bij Noorwegen-Zweden,' zei hij als enige. Ik knikte. Die stond al een tijdje gepland. Al sinds het vorige bezoek en dat was al een jaar geleden. Na het eten pakte ik (weer) mijn koffers. Mam kwam mijn ksmer binnen.
'Kan ik helpen?'
'Nee dank je. Het is een gewoonte, dus het gaat redelijk efficiënt.' Mam lachte.
'Wat is er allemaal gebeurd voor je terugkeerde, waar ik het trouwens met jou nog over moet hebben.'
'Serieus?'
'Lieverd, ga eens zitten.' Ik ging op bed zitten en zij kwam naast me zitten.
'Ik zei tegen je weg te blijven. En ik weet dat ik fout zat toen ik je niets zei, maar ik wil voor jou het beste. En ik hoopte dat je zou luisteren, want dat doe je altijd. Waarom deze keer niet?'
'Als ik alles moet opnoemen zitten we hier nog wel even.'
'Ik heb de tijd.' Ik kan het helaas niet opnemen tegen de keizerin gevatte antwoorden.
'Goed. Ik wilde antwoorden op de vragen die ik had en nog steeds heb. Ik miste jullie en had heimwee. En ik voelde me daar thuis. Ik was bang dat ik niet meer terug zou willen keren.'
'Je voelt je hier toch ook thuis?' Ik schudde mijn hoofd. Mam hapte hoorbaar naar adem. Daarna sloeg ze haar armen stevig om me heen.
'Je bent mij. Wat stom dat ik het niet zag. Het spijt me zo,' huilde ze. Ook ik kon tranen niet inhouden.
'Laten we het volgende afspreken. Als het je hier ooit te veel wordt, maakt niet uit door wie of wat, dan vlucht je. Met Bruce en de helft van de roedel. Ga naar het kristalpaleis en gebruik een van je krachtvelden. Maar je komt voor je achttiende terug. Afgesproken?'
'Afgesproken. Sorry dat ik het nooit eerder zei.'
'Waarom niet?'
'Pap had er weinig aan kunnen doen en jij bent al heel lang jezelf niet meer. Ik dacht dat het beter was. Ik heb me vergist.'
'Is al goed. Hé kun jij mij zo komen helpen met mijn koffer?'
'Ja tuurlijk. Eerst mijn eigen inpakken.'
'Is goed. Tot zo. Moet ik dit aan je vader vertellen?'
'Nee. Hij doet vreemd. Ik vertel het hem zelf wel.' Mam knikte en ik pakte verder in.

Er is iets mis met pap. Hij mijdt me. Dat doet hij nooit. Ik moet weten waarom. En ik moet weten wat ik ben. Wie ik ben. Fijn. Alles bij elkaar opgeteld staat gelijk aan onmogelijke opgave. Of het duurt mijn hele leven lang. Waar is Bruce als ik hem nodig heb? Oh dit kan zo niet langer. Ik ben een wrak. Al die vragen vreten me op. Juist nu. Dit gaan lange dagen worden.