Secret Daughter of Nature

#15

POV Femke
De dagen die volgde, was ik redelijk deprie. Maar... iedere keer als ik bij Bruce in de buurt was, leek een leegte in mij zich te vullen. Dan voelde ik me even echt gelukkig. Momenteel zit ik op bed een boek te lezen. Bruce klopt op de deur en komt binnen.
'Wil je even komen, ik moet je wat vertellen,' zei hij. Ik stond op en volgde hem naar beneden. We gingen bij de open haard zitten. Het vuur knetterde gezellig. Altijd fijn in de winter.
'Wat weet jij over weerwolven,' vroeg Bruce.
'Het zijn gedaanteverwisselaars, hun wolf wordt op hun zestiende onder de volle maan geboren, ze leven in packs met een Alpha, Luna, Bète, normale wolven en omega's en iedere weerwolf heeft een mate. Een zielsverwant, die ze vanaf hun zeventiende kunnen vinden. Het is hun tweede helft en niemand komt daar zomaar tussen. Ik heb er ooit een boek over gelezen.'
'Dat klopt eigenlijk allemaal. Scheelt mij een hoop uitleggen, of hakkelen.' Hij stond op en niet veel later stond ik oog in oog met een wolf. Met ogen vol ongeloof keek ik hem aan. Hij transformeerde terug met zijn kleren aan gelukkig.
'Ik ben een van de weinigen met de gave om met kleren terug te transformeren.'
'Waarom ben je dan hier? Er is hier nergens een pack.'
'Dat is dus wat ik je wilde vertellen. Ik was net zestien en net getransformeerd. Ik was de oudste zoon van onze Alpha en Luna, maar ging naar een school hier twintig kilometer verderop. Op een dag kwam ik thuis en was er niemand meer. Allemaal waten ze uitgeroeid. Ik heb toen mijn spullen gepakt en ben gaan struinen door het bos. Ik kwam hier terecht. Er woonde hier een oude man. Hij heeft me als het ware geadopteerd en heeft voor me gezorgd. Hij was de baas van de organisatie. Hij kwam met het idee om vanalles over me te weten te komen. Omdat het zo gewoon was, was ik de helft van wat ik kon vergeten. Daarna heeft hij me weer hier openomen. Ik voelde me echt veilig bij hem. Twee jaar geleden overleed hij. Hij had alles aan mij nagelaten, inclusief de organisatie. Ik ben hier nooit meer weggegaan, omdat dit mijn thuis was geworden.' Ik was stil.
'Je vindt me vast een weirdo.'
'Nee, Bruce. Het is een mooi verhaal op een speciale manier. En je bent geen weirdo. Ik bedoel, je praat tegen iemand uit de toekomst. Je kunt me veel wijs maken, maar dat niet.' Bruce lachte.
'Dank je dat je niet helemaal flipt en zelfs verbazingwekkend rustig reageert.'
'Ik ben van grotere mysteries geschrokken. En nog steeds heb ik grote mysteries op te lossen.' Ik staarde onwillekeurig naar het bos.
'Het knaagt aan je of niet?'
'Ja.'
'Dan zal ik nu maar niet zeggen dat jij mijn mate bent.' Ik draaide mijn hoofd naar hem, waardoor mijn staart in mijn gezicht zwiepte. Bruce lachte.
'Je bent mijn mate of ik ben jouw mate of... hoe zeg je dat?'
'Beiden kan en ja. Sinds de eerste keer dat ik je zag, voelde ik het al.'
'Maar dan heeft je wolf de neiging om te marken, of niet?'
'Nou, hij weet ook dat het alles behalve leuk is om vast te zijn, terwijl je opgegroeid in de bossen. Hij heeft meer medelijden met je dan de drang om je te marken.'
'Aha. Hoe heet hij?'
'Dean.'
'Dat is een prachtige naam.' Hij glimlachte. Even werden zijn ogen zwart. Dat mooet Dean zijn.
'Sorry, hij wilde je bijna gewoon marken. Ik heb hem meestal in de hand, maar Dean is behoorlijk... volhardend.'
'Vraag het gewoon.'
'Vind je het goed?'
'Alleen als je het netjes vraagt.'
'Mag ik je marken?'
'A...'
'Alsjeblieft?' Bruce zette een pruillip op. Ik lachte en knikte. Hij knuffelde me en zette toen zijn tanden in mijn nek. Een explosie van gevoelens schoot door mijn lichaam. Na een paar seconden stopte het en haalde hij zijn tanden uit mijn nek. De wond genas snel.
'Je weet ook wat er nu gaat komen, toch?'
'Later. Niet nu meteen.' Ik zag Bruce staren naar mijn nek. Ik liep naar een spiegel en haalde mijn hasr uit mijn nek. Een prachtig merkteken was er te zien. Ik mompelde wow.
'Een merkteken is uniek. Maar ze hebben wel een betekenis. Een dromenvanger, die staat voor bescherming. Een uilenveer symboliseert wijsheid en vrouwelijke kracht en de wolf is het teken van loyaliteit, van volharding en avn liefde en familie. Hij is de geest die ons met zijn wijsheid door het leven leidt.'
'Nogmaals wow.' Bruce legde een hand op mijn schouder.
'Ik vind hem prachtig.'
'Ik ook.' Hij glimlacht.
'Maar, zijn we nu dan ook een setje?' Ik kon niet ontkennen dat ik gevoelens voor hem was gaan ontwikkelen.
'Alleen als jij dat wil,' zei Bruce.
'Dan zijn we een setje. Zullen we bij het haardvuur gaan zitten?'
'Goed idee.' Samen lopen we naar de bank die voor de haard staat en gaan we daar op zitten. Ik ga tegen Bruce aan zitten en staar naar het vuur. Naar zijn ongelijke vormen die soepel bewegen. Ik luister naar het knetteren van het hout en sluit even mijn ogen. Als ik ze open zie ik in het viir een tafereel. Lisa, ik en een wolf rennen over de open plek. Lisa, ik en Bruce rennen daar. Maar hoe? Zou het met die magie te maken hebben? Zou ik zelf terug kunnen komen en hen kunnen meenemen?