Secret Daughter of Nature

#7

POV Femke
Na de ruzie met Delphine is Lisa niet meer in haar handen. Blijkbaar is Delphine zelfs huilend naar huis gegaan en die week niet meer op school geweest. Mij maakt het niet veel uit, ze verdient het. In de twee maanden die we verder zijn, is er niet echt iets gebeurd. Ik heb tekeningen gemaakt om me aan thuis te herinneren. Per dag krijg ik meer heimwee. De enige keer dat ik mijn ketting gebruikte om te vragen hoe lang nog, zei mam nog even. Maar het klonk gehaast. Waarom weet ik niet, maar dat zou ik wel graag willen weten. Er is iets aan de hand. Hmmm. Lisa steunt me gelukkig wel als ik weer heimwee heb. We hebben alles bijgelegd en zijn nog closer dan  voorheen. Ze heeft me geholpen om alle gaves te beheersen. Helaas is onze tijd samen bijna op. Marie is eerder klaar met haar onderzoek, dus morgen ga ik met haar mee. Lisa en ik zitten samen op mijn kamer.
'Dus morgen gaat het gebeuren. Dan ga je weg en kom je voorlopig niet meer terug. Maar... het komt vast goed,' zei Lisa.
'Ja, ik weet het. En het zal ook wel goed komen, maar dat kan maanden duren. Ik ga je echt missen.'
'Ik jou ook. Door jou ben ik zelfverzekerder en zelfstandiger.'
'En door jou kon ik me door mijn tijd hier heen slaan. Ik had het eerlijk gezegd best moeilijk, omdat ik heimwee had en nog steeds heb.'
'Ik deed het met plezier. Zullen we nog even gaan zwemmen?'
'Het is daar een beetje koud voor. Wat dacht je van voetballen?'
'Is goed.' We stonden op en liepen aan. Een steek maakte het dat ik op de grond viel van de pijn.
'Wat is er Femke?'
'Geen idee...' Mijn beeld vertroebelde, tot ik helder beeld kreeg van mam. Ze was aan het huilen op haar kamer. Er is iets ergs aan de hand. Ik zag dat ze handschoenen om haar handen had. Was er een ongeluk gebeurd en geeft zij zichzelf daar de schuld van of heeft ze ruzie met pap? Het beeld was weer weg en de steek verdween.
'Wat was dat,' mompelde ik.
'Gaat het wel?'
'Ja het gaat. Kom dan gaan we voetballen.'
'Weet je zeker...'
'Lisa... Kom op. Het gaat goed.' Ik liep naar de tuin en begon tegen de bal te trappen. Lisa deed al snel mee.
'Wat is er nou aan de hand?'
'Er is iets met mam en ze wil me niet vertellen wat het is.'
'Hoe weet je dat?'
'Heb je dit keer geef microfoons of camera's? De vorige keer verraadde je me namelijk.'
'Nee. Nu niet meer.'
'Mooi zo. Toen ik daarstraks een steek had, kreeg ik een beeld te zien. Ik zag mijn moeder huilend op haar kamer. Er is thuis iets aan de hand en mam wil niet zeggen wat. Dat zit me dwars.'
'Maar... hoe dan?'
'Als ik dat eens zou weten. Ik kom er wel achter. Ooit.' Marie riep ons naar binnen.

Die avond lag ik te draaien in mijn bed. Wat is er met me aan de hand? Ben ik wel zoals mam me altijd verteld heeft? Ben ik wel de volgende Vier? Of ben ik iets anders? Heb ik, zonder dat iemand het wist, misschien duistere magie? Waarom kan ik zien wat er is met mam, maar het niet weten? Ik pakte mijn ketting vast.
'Mam, hoor je me?'
'Ja, wat is er?'
'Dat vraag jij aan mij? Ik weet niet wat er vandaag gebeurde, maar ik kon je helder zien. Ik zag je op je kamer huilen en je had je handschoenen aan. Bovendien betrek je me niet bij het probleem. Wat is er thuis aan de hand en kom ik nog thuis? Of ben ik hier gedumpt en kom ik niet meer terug?'
'Nee, je komt terug. Het is alleen crisis hier. Je vader en ik hadden erge ruzie en pap wilde dat ik voor de zekerheid mijn handschoenen aan deed. Het komt goed. Alles wordt alleen uitgesteld met een paar weken. Ik regel het zo snel mogelijk. Het spijt me lieverd.' Ze verbrak de verbinding met me. Mijn gevoel zegt me dat dit niet de hele waarheid is. Dat er iets anders aan de hand is. Mam wil me de waarheid niet vertellen. Ik wil weten wat er aan de hand is. Het ergert me dat ik daar niet achter kan komen. Op de klok zag ik dat het al half elf was. Fijn, ik morgen om zes uur al onderweg zijn. Ik zuchtte en draaide me om. Er werd op de deur geklopt. Marie en Jochem kwamen binnen. 'We hoorden je praten. Wat is er,' vroeg Jochem.
'Jullie weten dat ik via mijn ketting met mam kan praten, toch?' Ze knikten. 'Ik heb een soort van ruzie met mijn moeder. Ze... wil niet zeggen wat er thuis aan de hand is. Ze wuift het weg als ik er over begin en geeft geen duidelijke uitleg. Niet zoals ze vroeger deed. Het zit me behoorlijk dwars. En dan komen de kopzorgen over morgen er bij. Het is veel voor een avond.'
'Ben je bang voor morgen? Of gewoon zenuwachtig?'
'Nou eigenlijk... Ik wil... Hoe zeg ik dit... ehm... Daar waar ik vandaan kom is er 3/4e van het land bos. En ik was een onbekende voor alle mensen, dus kon ik gewoon het bos in. Het bos geeft me een bepaald gevoel van vrijheid en zelfstandigheid. Ik ben er vorig jaar regelmatig in gaan kamperen en was ook regelmatig in het bos. En hier had dat kleine bos hierachter om me een beetje vrij te voelen. Ik weet niet of ik dat gevoel, dat wat me een kik geeft, wel kan missen.'
'Het komt goed. Dat beloof ik je,' zei Marie. Ik knikte en probeerde weer te slapen. En dat lukte nog steeds niet. Ik wil weten wat er gaat gebeuren vanaf morgen, ik wil weten wat er aan de hand is bij ons thuis. Allemaal vragen spoken door mijn hoofd en ik kom maar niet van ze af. Wat een ellende allemaal om 2 stomme vragen die voorlopig onbeantwoord zullen blijven.