Secret Daughter of Nature

#20

POV Femke
Ik ben alleen in de kamer met Job. Misschien kan ik informatie uit hem peuteren.
'Dus, jij bent de zoon van Cealin. Hoe lang zijn jullie hier al?'
'Al acht en een halve maand.'
'En weet je waar Bruce zit?'
'Ehm... in de westvleugel in de achterste kamer. Zo ver mogelijk van jou af.'
'Oké.' Ik tackelde hem en opende snel de deur. Met onmenselijke snelheid vloog ik bijna door de gangen en ik stopte voor de deur van Bruce.
'Bruce? Hoor je me?'
'Femke? Hoe kom je hier?'
'Maakt niet uit. Ben je oké?'
'Ja en jij?'
'Nog een beetje hoofdpijn.' Ik leun tegen zijn deur aan en val dan voorover. Vlak voor ik de grond raak, word ik door twee sterke armen opgevangen.
'Bedankt voor het vangen. Hoe kom jij buiten?'
'Hoe kom jij binnen zul je bedoelen?' Ik keek rond. Ik was inderdaad niet meer in de hal.
'Hoe...'
'Je kwam door de deur heen gevallen. Hij en jij gloeiden wit en je stapte er gewoon doorheen.'
'Ik wil weten waar het door komt.'
'Dat snap ik. Rustig maar.' Hij gaf me een knuffel. Ik kalmeerde en genoot van zijn omhelzing. Tranen begonnen te lopen. De stilte werd onderbroken door mijn gesnik.
'Ik had naar mam moeten luisteren. Dan was dit nooit gebeurd. Het spijt me dat ook jij vast moet zitten,' huilde ik.
'Maakt niet uit. Je had heimwee en wilde antwoorden. Je hoeft jezelf niets te verwijten. Maar volgens mij is er meer dat je dwars zit.'
'Ik ben zo dicht bij het bos. Mijn echte thuis. En uiteindelijk ben ik zo ver weg. Ik wilde weer tussen de bomen rennen en genieten van de melodieuze zang van vogels, van de zonnestralen op mijn huid, van de magische omgeving en van alle vrijheid die ik daar heb. Het kan niet.' Ik begon harder te huilen. Bruce was stil en hield me stevig tussen zijn armen. Bij hem kan ik echt mezelf zijn. Bij hem ben ik geen prinses, geen meisje uit de toekomst of Vier. Bij hem ben ik Femke, meisje van het bos. Bij hem voelde het zo vertrouwd. Ik zou al mijn rijkdom die me als prinses toekomt opgeven om bij hem te zijn. Echt alles. De tranen verdwenen. Bruce veegde de laatste paar weg en glimlachte bemoedigend naar me.
'Het komt goed. Vertrouw me maar. En jij bent daar de sleutel toe. Want geen enkel meisje is zo oprecht als jij. Wees je daar alleen bewust van.' De deur vloog open. Cealin stond in de deuropening met Job achter hem. Job had een grote bult op zijn voorhoofd en er was een steunkous rond zijn enkel te zien. Ik zit zo zwaar in de nesten.
'Je bent dus niet weggelopen. Weg naar het bos, naar je vrijheid. Dat wil je toch? Vrijheid,' zei Cealin. Bruce draaide me van hem weg.
'Niet naar luisteren. Jij doet wat je hart je ingeeft. Er zijn maar weinig mensen die alleen vertrouwen op hun hart en hun hoofd negeren. Jij bent er een van. Laat je niet gek maken. Oké,' fluisterde hij. Ik knikte. Bruce gaf me een kus op mijn voorhoofd. Daarna liet hij me los. Ik liep langs Cealin en Job af, terug naar mijn kamer. Daar trof ik alleen Neil aan. Hij had een kan water en een glas in zijn hand. Het zag er stom uit zoals hij daar stond. Daarna gaf hij mij het glas.
'Bedankt,' mompelde ik. Cealin en Job kwamen de kamer in en deden de deur op slot.
'Dus je was ontsnapt. Hoe kwam je in godsnaam die kamer binnen?! De deur zat op slot,' zei Cealin.
'Als ik het zou weten... maakt verder ook niet uit.' Ik nam een slok water en staarde naar buiten.
'Waarom rende je niet weg,' vroeg Job.
'Mijn hart zei me dat dit niet het juiste moment was.'
'Oftewel je gevoel wilde naar Bruce toe.'
'Eerst niet, maar ik miste hem meer dan mam.'
'Hoezo dat?'
'Is dit een kruisverhoor geworden?'
'Ja. Wij willen antwoorden.'
'Die ik jullie niet ga geven.'
'Wil je dan niet iets heel belangrijks terug?' Iemamd legde zijn handen weer om mijn schouders en fluisterde in mijn oor: 'Vrijheid.' Ik liet mijn glas uit mijn hand vallen. Vlak voor het de grond raakte, ving ik het weer op, zonder het aan te raken. Telekinese. Ik staarde verbaasd en angstig naar het glas terwijl ik het neerzette.
'Waarom zijn je ogen paars?'
'Paars, maar...' ik keek in de spiegel. Mijn grijze ogen hadden paarse randen. Paars is de kleur van angst.
'Luister eens goed Femke. Wij laten jou en Bruce gaan als jij ons alles verteld wat je wil weten,' zei Neil. Ik zette me over de schrik van net heen en balde mijn vuisten. Daar houden ze zich toch niet aan.
'Nee. Ik zeg niets.'
'Jammer. Dan zie je voorlopig alleen ons. Succes hier.' Cealin en Neil vertrokken en Job bleef voor de deur staan. Hij stond wankel op zijn enkel.
'Doet het veel pijn,' vroeg ik.
'Hij is zwaar gekneusd.'
'Dat was niet mijn bedoeling, het spijt me. Ik wilde gewoon naar Bruce toe en je had me er niet langs gelaten.'
'Is al goed. Is wel begrijpelijk. Hij is immers je mate.' Ik was even stil.
'Je zag mijn markteken, of niet?'
'Jep. Ik heb het mijn vader nog niet verteld. Misschien komt het mij nog van pas.' Ik knikte. Een zucht verliet mijn mond en ik leit mijn schouders hangen.
'Nu zijn je ogen blauw. Of gedeeltelijk. Ben je verdrietig?'
'Wil je daar echt antwoord op?'
'Nee, laat maar. Waarom ben je verdrietig?
'Ik mis het bos en ik mis mijn ouders en Bruce. Wat gaat jou dat aan?'
'Nou niet veel.' Ik liep van hem weg en ging mijn studeerkamer in. Er staat een bureau, een speciale teken tafel en de vensterbank is net zoals bij mam een bank. Ik ga er op zitten en staar naar het bos. Zou het kunnen... Ik stak mijn hand naar voren. Het raam en mijn arm gloeiden wit en ik kon door het raam heen. Snel trok ik hem terug. Waar komt dit door?