Secret Daughter of Nature

#34

POV Femke
Ik werd wakker in de sterke armen van Bruce. Hij lag nog te slapen. Ik glimlachte en kroop dichter tegen hem aan. Hij sloot zijn armen om me. Ik genoot en snoof zijn geur op. Het  bos. Hoe lang ben ik eigenlijk weg geweest? Bruce opende langzaam zijn ogen. Ik keek hem aan en zag een grote lach op zijn gezicht verschijnen. 'Je bent wakker,' zei hij. Ik lachte.
'Nee ik slaapwandel, nu blij?' Hij lachte, maar die lach verdween gelijk weer.
'Wat is er? Waarom kijk je zo sip?'
'Hoe ga ik je dit vertellen?' Hij ging zenuwachtig met zijn handen door zijn haar.
'Lisa vertelde ons, vlak nadat ik je hier had gebracht, dat Cealin die middag bekend had gemaakt dat jij de troonopvolgster bent.'
'Wat? Maar...'
'Nee, wacht. Laat me uitpraten.'
'Is er meer?' Bruce keek me niet langer meer aan.
'Ik loop al een tijdje met met gevoel dat ik hier niet hoor. Ik wil terug naar het kristalpaleis. Maar alleen als jij dat goed vindt. Als je wil dat ik blijf, blijf ik.' Ik kreeg tranen in mijn ogen. Hoe kan ik nu nog weg van hier? Ik moet de troon bestijgen. Er is niemand anders. En van Bruce kan ik niet verwacten dat hij blijft.
'Ga.' Hij keek op.
'Weet je het zeker?'
'Bruce, ik weet hoe je je voelt. Ik weet dat je iedere keer als je door het raam kijkt en het bos ziet, de neiging hebt om door het raam te springen en er door te rennen. Dat heb ik ook. Ik kan je hier niet houden uit eigen bestwil. Ga gewoon.' Hij sloeg zijn armen om me heen. Ik huilde uit in zijn pyjama.
'Shh, het is al goed. Het zal lastig zijn. Met name nu er nog maar een iemand over is die je man wordt.' Ik slikte. Prins Friso. Ik droogde mijn tranen.
'Hoe lang heb ik geslapen?'
'Een dag. Niet heel erg lang. Hoe voel je je?'
'Goed, op het slechte nieuws van net na. En hoe zit het met Cealin?'
'Die is gisteren veroordeeld en overgeplaatst naar de zwaarst bewaakte gevangenis in het land samen met Neil. Die twee hebben levenslang. Job heeft 15 jaar cel gekregen.'
'Oké.' Het was stil.
'Anders ga ik even wat te eten halen. Je zult wel honger hebben.' Ik knikte. Hij stond op uit bed en liep de kamer uit. Ik staarde naar buiten. De deur ging open. Mam gaf me een knuffel en pap bleef een beetje ongemakkelijk kijken.
'Pap.' Ik stond op en viel in zijn armen.
'Hoe gaat het,' vroeg ik aan hem.
'Goed. Dankzij jou. Ik kon alles horen en zien wat er gebeurde. Het spijt me zo vreselijk dat dit is gebeurd.'
'Het is goed. Veel kon je er niet aan doen.' Hij glimlachte. Bruce bracht ontbijt.
'En, hoe ga je het aanpakken met Friso,' vroeg mam.
'Gewoon duidelijke afspraken maken. Ik wil niet dat hij hier de macht krijgt en dus ook macht over mij. Dat gaat echt niet.'
'Oké. Dan zullen we voorwaarden opstellen.' Ik knikte en at in stilte. In de kamer hing een teneergeslagen stemming. Iedereen weet dat er niets vrolijks is aan de situatie.
'Misschien...' begon mam. Hoopvol keek ik haar aan.
'Misschien kunnen we het rekken met een paar maanden. Dan kan jij nog even naar het paleis met Bruce en tot rust komen. Je hebt het afgelopen jaar veel achter de rug, ookal heb je nog niet alles verteld.'
'Als dat zou kunnen zou ik het heel fijn vinden.' Pap stond al met zijn hoofd te schudden.
'Cealin had via mij afgesproken om de bruiloft zo snel mogelijk te doen. Nu het bekent is wie je bent, zal dat binnen nu en twee maanden zijn,' zei hij. Ik liet mijn hoofd hangen. Ik merkte dat Bruce zich niet op zijn gemak voelde.
'Bruce, ga je spullen pakken en ga naar het paleis en het bos. Je merkt aan alles dat je je oncomfortabel voelt,' zei ik.
'Weet je het zeker? Ik wil hier zijn om je te steunen.'
'Ga nou maar. Ik kom je binnenkort wel opzoeken. Echt, het is goed.' Hij gaf me een kus en liep weg.
'Femke, kunnen wij iets voor je doen?'
'Nee. Of ja. Samen met mij de voorwaarden opstellen. Dan is dat al geregeld. Ik moet even tot mezelf komen.' Ik stond op uit bed en liep naar de stallen. Daar stond Angus, mijn paard. Hij is een schimmel. Ik zadel hem en ga dan in stappas door het bos. Hij is rustig aan het genieten.
'Angus?'
"Ja Femke?"
'Denk je dat, dat ik... gelukkig kan worden in de situatie zoals hij nu is?'
"Geen idee. Leg hem me eerst eens uit." Ik grinnikte en vertelde in het kort mijn verhaal.
"Ik denk dat je het moeilijk zult hebben en dat het voor je lastig gaat zijn om een klein lichtpuntje vast te houden. Maar ik ken je en je zal doorzetten. Zo ben je. Bovendien ga je waarschijnlijk proberen om zo vaak mogelijk naar Bruce te gaan."
'Ik weet het niet. Hij doet zo afstandelijk.'
"Hij schaamt zich. Hij schaamt zich omdat hij je niet wil achterlaten, maar weet dat hij dit niet volhoudt."
'Dat had ik niet door. Denk je dat echt?'
"Ja. Zullen we anders naar ons plekje?" Angus en ik waren een aantsl jaar geleden door het bos aan het galopperen, toen we een grote waterval tegenkwamen. Ik zag een ingang en we zijn er naar binnen gegaan. Planten, kleurrijke bloemen en schitterende kristallen sierden de wanden en een aantal dieren liepen her en der in het rond. Aan het einde van de grot was een meertje dat een zilveren gloed had en, het maakte niet uit wanneer, je zag er altijd de maan in. Zelfs al kon je hem nooit echt zien. Angus had al een draf ingezet voor ik kon antwoorden. Binnen een mum van tijd waren we aangekomen bij de grot. Een vreemd, maar toch ook vertrouwd gevoel merkte ik op zodra ik binnen was. Er staat iets te gebeuren.