Secret Daughter of Nature

#35

POV Femke
Ik stapte af en liet de teugels van Angus los. De kristallen schitterden meer dan voorheen en de zilveren gloed van het meertje leek nu overal in de grot te hangen. Ik voelde me aangetrokken tot het meer en stapte er bijna gehypnotiseerd op af. Voor het water ging ik op de grond zitten. De maan scheen feller dan hij ooit had gedaan. Mijn haren kleurden weer zilver en een band van gouden takken liep over mijn voorhoofd. In het midden hing een aquamarijn. De groene jurk die ik aan heb, verandert in een grijs met gele jurk (zie media onderaan) en lange mouwen. Een waterdruppel viel vanaf het plafond in het water. Door de rimpels kwamen er vanaf de kant slierten rook naar het midden. Toen ik goed keek zag ik een meisje. De rook werd een soort hologram. Ik was het, maar ik zag er anders uit. Vermoeid, angstig en... en ongelukkig. Een zwarte hand omklemde mijn schouder trok me het zwart in. Wat? Weer een druppel viel. Dit keer was het meteen duidelijk wat ik zag. Ik zag mezelf weer, maar in dezelfde jurk als die ik nu draag, met mijn zilveren haren die in een dikke vlecht zaten, en ik was gelukkig. Naast me stond Bruce. Hij stond naast me te stralen. Ik glimlachte breeduit en liet aan alles merken dat er niets meer aan de hand was. Een laatste druppel liet het water rimpelen. De maan verscheen en een vrouwelijke stem zei: "Kies voor een ander en zit vast in jezelf. Zit vast in wie je nooit kan zijn. Of kies voor jezelf en ben vrij. Kies voor jezelf en wees gelukkig. De keuze is lastig, maar laat je hart je leiden, dan vind je altijd het juiste pad." Zodra de stem was uitgepraat groeiden mijn haren. Ze lagen verspreidt door de gehele grot. Vanuit zichzelf begonnen ze zicht te vlechten. Op de bloemen en de kleur na, leek het wel op de vlecht van Rapunzel. Ik was verbaasd en stond op. Angus hinnikte. Ik keek om. Een lichtje zweefde voor de grot. Ik liep er naar toe. Amira. Haar kende ik wel.
'Amira? Wat doe je hier? Waarom volg je me,' vroeg ik zacht.
'Femke, ik wil je in de gaten houden. Je hebt vele krachten. Niemand weet precies wat...'
'Ja dus? Ik kan prima voor mezelf zorgen. Ga en volg me niet meer. Niemand van jullie.'
'Maar...'
'Wat?'
'Prins Friso is zojuist gearriveerd. Over drie weken is de bruiloft.'
'Wat?' Ik sprong op Angus en galoppeerde naar huis. Het was midden in de nacht. De maan kwam hier en daar tussen de wolken door en je zag hier en daar een ster. Ik spoorde Angus aan om harder te lopen. Op topsnelheid reden we door het bos. Zodra we het terrein op reden sprong ik van hem af. Hij liep door tot aan zijn box. Ik snelde naar binnen. Daar stonden mam, pap en Friso te ruziën.
'Dus het is waar,' mompelde ik.
'Femke, we wilden het je zeggen, maar je was weg. Het spijt ons enorm,' zei mam. Ik knikte alleen en liep door naar mijn kamer. Daar sloot ik de deur en ging ik naar de studeerkamer. Vanuit de vensterbank zag ik het bos. Er lag op mijn bureau een brief.

De voorwaarden die je vader en ik hebben opgesteld:
- prins Friso slaapt aan de andere kant van het kasteel.
- hij krijgt niet het geld of iets anders van Femke na het huwelijk.
- hij krijgt geen zeggenschap in dit land.
- hij zal zich moeten aanpassen aan de normen en waarden van Femke.
- Een maand na de kroning zullen ze scheiden.

We hopen echt dat je ze goed vindt. De ouders van Friso gingen akkoord hiermee op 1 andere voorwaarde. De bruiloft zou worden uitgezonden. Dat wilden we in eerste instantie niet, maar als dat het enige is, dan doen we het toch. Het spijt ons echt voor alles Femke. Ik glimlachte en legde de brief weer op het bureau. Er werd op de deur geklopt.
'Binnen,' zei ik.
'Hey lieverd. Heb je de brief gevonden,' vroeg mam.
'Ja. Bedankt. Je snapte precies wat ik zou hebben gedaan.'
'Waarom zijn je haren zilver?'
'Weet ik niet. Ik was vergeten dat ik met veel meer vragen zat dan, wat ben ik als ik de Vier niet ben. Dat was er 1 van. Al heeft Kenmei gezegd dat het moedig is om voor jezelf op te komen tegenover vijanden, maar dat het nog moediger is om voor jezelf op te komen tegenover familie en vrienden. Hij zou me meer vertellen als ik volledig zelfstandig was geworden en dat heeft er iets mee te maken. Of dat denk ik.'
'Je weet het niet erg snel bij hem. Hij is wijs, maar geeft naar mijn mening iets te veel raadsels.' Ik lachte.
'Hoe lang zijn ze,' vroeg mam terwijl ze over mijn haren streek.
'Een meter of twintig. Eerst werden ze zilver, toen begonnen ze met groeien en daarna vlochten ze zichzelf. Ik heb geen idee waardoor het komt.'
'Dat is behoorlijk lang. Waar ben je geweest dat dit kon gebeuren?'
'Gewoon in het bos. Ik heb niets raars gedaan. Alleen gereden op Angus.'
'Oké. Oh ik moest trouwens van Bruce zeggen dat hij in het kristalpaleis woont. Voor zijn vertrek kwam hij even langs.' Ik knikte. Mam gaf me een knuffel.
'Ik zoek een oplossing. Dat beloof ik je,' fluisterde ze. Ik glimlachte.
'Het is al laat. Ik ga naar bed. Bedankt mam.'
'Graag gedaan schat.' Ik stond op en liep naar mijn slaapkamer. Daar deed ik de vlecht uit. Mijn haren kon ik bijna als deken gebruiken. Ik glimlachte en ging slapen. Waarom besta ik uit een hoop losse puzzelstukjes?