Secret Daughter of Nature

#44

POV Femke
'Waarmee dan?' Kenmei lachte.
'Het gaat over informatie die verder gaat dan de informatie die je al kent. Want ook binnen de feeën zijn er verschillen.'
'Hoe bedoelt u?'
'Je hebt lichte feeën, donkere feeën, feeën met krachten voor het licht en feeën met krachten voor het duistere.'
'Echt wat heeft deze wereld met 4? Nu ook al vier feeënsoorten.'
'Nee, je berijpt me verkeerd. Er zijn er maar twee. Lichte en duistere. Ik gaf alleen een samenvatting van de krachten. Jij bent in ieder geval beiden.'
'Wacht wat?!'
'Je bent beiden. Laat het me uitleggen. De soort fee kun je zien aan de haren. Die van lichte feeën geven licht als ze zingen of neuriën. Die van duistere feeën zijn zilverkleurig. Door jouw combinatie doen ze beiden, maar groeiden ze ook. En daardoor gloeien ze ook in contact met maanlicht, want daar komen licht en donker samen.'
'En voorheen? Waren de vorige allemaal licht?'
'Nee. De enige die duister was degene zonder ziel van de feniks.' Duistere fee. Dusitere krachten. Waarom zie ik hier een link in.
'Bedankt Kenmei. Ik moet nu echt gaan.' Hij wilde me tegenhouden, maar ik negeerde hem. Zo snel als ik kon ging ik naar huis. Hij dobberde op het midden van het meer. Ik maakte hem vast met een ketting naar de bodem en ging naar binnen.
'Femke wat...'
'Aan de kant,' riep ik. Ik snelde onze kamer in en deed de deur op slot. Waar is het? Waar is het? Kom op. Hebbes! Ik sloeg het boek dat mam me had gegeven open.

De Vier van 3754
Was het wel een Vier? Is het verhaal dat iedereen dacht te kennen wel waar? Zijn uit een Vier duistere gaves ontstaan? Het antwoord is nee. Hij was meer dan een Vier. Hij was een fee. Een duistere fee die rond zijn dertigste misbruik maakte van zijn krachten. De krachten lieten hem toen los en deelden zich op. Ze vormden de gaves duistere magie, pijn, teleporteren en duistere elementen. Die verspreidden zich weer onder sterkeren en zwakkeren in het volk. Zo ontstonden ze en ze zijn ook nooit verdwenen. Ik sloeg het boek dicht. Alles om me heen leek te draaien. Ik heb kans... nee, dat nooit. De deur brak in stukken en Bruce staarde me met gele ogen aan. Ik schrok en stootte mijn hoofd aan de kast. Alles werd me te veel en ik zakte in elkaar. Bruce ving me op en klemde me tegen zich aan. Hij fluisterde kalmerende woorden in mijn oor en legde zijn hand op mijn schouder. Geschrokken sloeg ik hem weg.
'Femke? Is alles wel goed?'
'Nee. Het spijt me Bruce, laat me maar even gaan.' Wankel stond ik op. Eenmaal weer in balans, rende ik weer weg het bos in. Tot mijn schrik liep ik over het water of een stukje daarboven. Ik klom in een boom die boven het water hing en liet alles los. Waarom voelde het net alsof ik weer terug was bij Cealin? Waarom schrok ik daar zo van? Het is gebeurd. Let the past in the past, zei mam altijd. Waarom kan ik dat niet? Wat is er toch aan de hand met me? Ik keek vanuit de boom naar mijn weerspiegeling in het water. Blauwe ogen en een pluizige vlecht. Ik deed de vlecht uit en kamde hem. Automatisch namen ze weer de vorm van een vlecht aan. Hoe fel zouden ze licht geven? Ik zong zachtjes If only. Mijn haren begonnen fel licht te geven. Naarmate het liedje verliep hoe harder ik onbedoeld ging zingen. Eenmaal uitgezongen begon ik weer te huilen. Waarom kan nou niets normaal verlopen? Ik voelde weer een hand op mijn schouder. Hij was klam en kil. Ik keek om en zag de geest van Cealin. Ik schrok en viel bijna uit de boom.
'Bijna had je alle magie gewist. Maar een laatste beetje niet. Dat gebruik ik nu op door dit te doen. Maar als het weer kan, dan jaag ik je op, achtervolg je net zo lang tot je instort. Net zoals je moeder deed.' Ik realiseerde me iets. Cealin was helemaal krachtloos. Echt helemaal. Dit is mijn gedachte maar. Dit is de angst die ik voor mezelf verstopte. Hoe heb ik het nooit kunnen merken? Al die tijd was ik bang omdat ik ergens wist dat ik iets duisters had. Maar iets duisters heeft iedereen. Als je je er maar niet door laat leiden. Dus het duistere fee komt neer op iets anders. Als lichte feeën dingen kunnen met het licht dan zullen duisteren iets kunnen met schaduwen. Dat klinkt veel logischer. Is het ook als ik er goed over nadenk. Oh man, ik moet echt even kalmeren. Alle antwoorden heb ik nu. Ik heb alle antwoorden. Ik begon te juichen. Ik heb alle antwoorden! Eindelijk! Blij klom ik uit de boom en rende ik naar Bruce. Ik vloog hem om de nek waardoor hij viel.
'Last van stemmingswisselingen?'
'Nou nee. Nog niet alle antwoorden waren tot me doorgedrongen. Maar nu wel. En daarom gaan we ook direct een plan maken. Eerst voor de anderen en dan voor mam.'
'Oké haal adem. Ik weet dat je enthousiast bent, en zo zie ik je ook het liefst, maar nu wordt het me teveel.' Ik lachte.
'Goed laten we beginnen,' zei ik.