Secret Daughter of Nature

#26

POV Emma
Femke werd al sinds het vliegveld lastig gevallen door de prins van Noorwegen-Zweden. In de troonzaal slaat ze zijn hand voor de zoveelste keer weg. 'Dus mijn bruid is chagrijnig,' begint prins Friso.
'Ho, stop. Niets is nog zeker. En anders is en blijft mijn antwoors nee. Ik trouw niet met iemand die nog nooit van het woord delen heeft gehoord.'
'Oh kom op nou schatje. Je wijst dit toch niet af.' Hij trekt  Femke naar zich toe. Zij duwt zichzelf los.
'Wil je van me afblijven. Ik heb het niet zo op dat knuffelige gedoe van jou.'
'Waarom zou ik. Binnenkort delen we het bed en...' Femke slaat hem en loopt naar de uitgang. 'Femke, waar ga je heen,' vraag ik.
'Naar iemand die wel wat om me geeft.'
'Femke...' Ik rende haar achterna. Met telekinese pakte ze haar koffers. Buiten de deuren klapte ze haar vleugels uit en steeg ze op. Ik liep geschrokken achteruit. Haar vleugels zijn vuurrood en er komen vlammen vanaf. 'De ziel van de feniks,' mompel ik.
'Wat,' vraagt Jonathan.
'De ziel van de feniks. Ik weet wat ze is.' Ik pakte mijn koffers en vloog naar het paleis. Geen wonder dat Femke niet kreeg gevonden wat ze is. Ze zocht al die tijd op de verkeerde plek. Ik gooi mijn koffers ergens neer en stap door naar de bibliotheek. Daar ga ik naar 1 specifieke kast toe en pak een oud boek. Na even zoeken krijg ik het gevonden. Voor duidelijkheid pak ik een tweede boek. Ik stond op het punt om naar Femkes kamer te lopen, toen Jonathan binnen kwam.
'Waar is ze,' riep hij.
'Ho, kalmeer. Je mag en kan niet zo naar haar toe gaan?' Zeg ik kalm.
'Met jou ben ik ook nog niet klaar! Ga naar je kamer en kom daar niet meer van af!'
'Dat bepaal jij nog altijd niet.'
'Nu! Ik beveel het je!' Mijn ogen vulden zich met tranen. Hij heeft het weer gedaan. Uit blinde woede.
'Best. Maar Femke is waarschijnlijk niet meer in het paleis. Ze is gevlucht. Gevlucht omdat ze dit niet als een thuis ziet. Zoek het uit.' Mijn stem trilde. Met hangend hoofd liep ik naar de torenkamer. Er was niemand. Op het bed lag een briefje.

Lieve mam en pap,
Als jullie dit vinden, ben ik weg. Dan is er bij mij iets geknapt en moest ik weg. Ik zeg niet waar ik ben, maar jullie zien me weer voor mijn achttiende verjaardag. Tot die tijd...
Om eerlijk te zijn zal ik niet veel missen. Misschien mam en mijn tantes, maar dat is het enige. Het spijt me.
Groetjes,
Femke.

Ik liet het blaadje uit mijn hand vallen. Het is nog veel erger dan ik dacht. Jonathan kwam binnen. Ik keek om. Hij raapte het blaadje op.
'Wist jij...'
'Laat mij maar.'
'Emma...'
'Nee... nee.' Hij wilde me omhelzen. Ik liep om hem heen naar de verborgen bibliotheek. Daar zou ik alles even kunnen overdenken. Ik moet naar haar toe. Ze moet weten wat ze is. Wie ze is. Dan zal zo veel zijn opgelost. Misschien helpt het haar. Ik moet haar zien te bereiken.
Op mijn kamer schreef ik naar Femke.

Lieve Femke,
Ik heb ontdekt wat je bent. Binnenkort zal ik even langs komen. Eerst moet ik langs je vader zien te komen. Hij wil dat je terug komt en dat Bruce weg blijft. Ondanks dat hij het niet letterlijk zei, weten we beiden dat hij zoiets wel bedoeld. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe dit komt.
Met mij heeft hij ruzie. Ik kom zo snel mogelijk om je alles uit te leggen. Tot dan.

Liefs mam.

Ik riep een duif op en bond het papiet om zijn pootje.
'Breng dit alsjeblieft naar het kristalpaleis in de bergen. En zorg dat het ongedeerd blijft,' fluisterde ik.
"Wordt geregeld."
'Bedankt.' De duif was net weg, of Jonathan kwam binnen.
'Praat alsjeblieft met me,' zei hij.
'Waarom. Weer doe je het. Weer beveel je me iets.'
'Ik zit fout. Ik weet het. Het spijt me. Wat ga je doen met Femke?'
'Niets. Zij zal naar ons komen als de tijd daar is. Ze is netzoals ik.'