Een blik die alles veranderde.

Hoofdstuk 6.

De lunch is ondertussen uitgeruimd en een deel van het politiekorps is alweer vertrokken. Ik heb ze horen zeggen dat ze over een uurtje pas weer aan de slag hoeven. De mensen die er nog zitten drinken rustig een kopje koffie. Ook Floris zit er nog. Ik sta bij de bar naar de groep te kijken als Moniek naast mij komt staan. 'Heb je het nu al gevraagd aan hem? Een man die er zo uit ziet moet je niet laten lopen.' 'Ja, maar als hij nu niks van mij moet?' 'Dan heb je het toch in ieder geval geprobeerd?' 'Ik weet het niet hoor.' 'Ik zal je wel een handje helpen.' Zegt Moniek waarna ze met een glas cola naar de tafel loopt en achter Floris gaat staan. Dan laat ze het glas "per ongeluk" vallen zo over zijn blouse heen. Snel loop ik naar het tafereel toe. 'Meneer, loopt u maar even met mij mee.' Zeg ik tegen Floris en gris nog snel een doekje mee van de bar. In de hal aan gekomen zeg ik: ‘Als u even iets schoons aantrekt zal ik ervoor zorgen dat deze blouse als nieuw weer bij u komt.’ Hij kijkt mij aan. ‘Loop jij dan even mee?’ Omdat ik weet dat Moniek nog zo’n grap uithaalt als ik niks doe, knik ik. Ik loop met hem naar de lift waar wij moeten wachten. ‘Zei je daarnet trouwens U?’  vraagt hij alsof ik hem beledigd heb. Ik begin te blozen en knik. De lift deuren gaan open en ik stap naar binnen achter Floris aan. We zijn de enige twee in de lift en Floris begint dan ook zijn blouse al los te knopen. Ik wil weg kijken, maar mijn hoofd weigert. Ik ben te benieuwd hoe hij eruit ziet. Langzaam wordt er steeds meer zichtbaar. Hij heeft geen sixpack maar veel scheelt het niet en zijn borsthaar maakt dat hij er nog aantrekkelijker uitziet. ‘Je staart.’ Zegt Floris met een grinnik. Ik voel mijn wangen weer o rood worden en stamel: ‘Uh, ja. Sorry.’ Ik voel de spanning stijgen en als hij een stap dichterbij zet, weet ik even niet waar ik moet kijken. Ik durf hem niet aan te kijken. Dan gaan de deuren open en loopt hij de lift uit. Snel stap ik ook uit omdat de liften anders sluiten. Aan het einde van de gang komen we bij zijn kamer aan. Hij vist zijn sleutel uit zijn broekzak en loopt naar binnen. Ik wacht netjes op de gang. ‘Je mag wel binnenkomen?’ zegt hij als hij merkt dat ik nog op de gang sta. ‘Ik sta hier prima.’ ‘Ja, maar mooie vrouwen laat je niet buiten wachten.’ Hij verschijnt weer in de deuropening maar dit keer zonder een shirt aan. ‘Ik sta hier prima .’ Zeg ik, maar de kleur van mijn wangen verraad dat ik ergens anders aan denk. ‘Je mag alleen hier blijven staan als je vanavond iets met mij gaat drinken.’ ‘Oké, afgesproken.’ Zeg ik terwijl mijn wangen nog roder worden. ‘Oké, zullen we afspreken om half acht hier voor op het bankje?’ Ik knik. ‘Zal ik dan nu je blouse meenemen? Zorg ik dat je hem morgen weer hebt.’ Hij loopt terug naar binnen om zijn blouse te halen, komt terug en geeft hem aan mij. ‘Tot vanavond, Eva.’ Zegt hij met een knipoog. En blijft nonchalant in de deurpost staan. Snel loop ik terug naar de lift en stap zo snel mogelijk in.